dinsdag 27 april 2010

Greet en de toiletpot

Reeds twee weken doen we het zonder. De tweede pot wel te verstaan.
's Nachts naar beneden voor je plasje is geen kattenpis, kan ik u vertellen.
Het reservoir van het boventoilet loopt onbehoorlijk snel door. We hebben de kraan maar dichtgedraaid, waardoor het toilet werkeloos is geworden.

Er heeft een professional zich gebogen over dit toilet. Deze heeft echter na een uur hevig gefrustreerd ons huis weer verlaten. Zelfs telefonisch overleg met het hoofdkantoor mocht niet baten. Het toilet achterlatend met een kapotte deksel en een bovenkant van een reservoir dat er niet meer op wil. Met geen mogelijkheid. Het eraf halen was al een kunst op zich. Hierdoor was hij onmiddellijk gefocust op het weer terugzetten van de bovenkant, totaal vergetend dat hij kwam voor het doorlopen. Hij gaf het op en vooral uit handen. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Ik wilde hem troosten, maar was vooral bezorgd over ons niet gerepareerde, maar juist heviger ontmantelde toilet. Maar hij wilde zich niet meer door mij terug laten praten naar het monstertoilet, om dan tenminste het doorlopen te verhelpen. Hij mopperde nog iets over het binnenwerk.

En nu wachten we af. Er wordt zelfs gesproken over termijnen van minstens drie weken. Vijf partijen - waarvan ik er één ben - bellen vooral met elkaar, maar repareren ho maar.
Dat in een nieuw huis het toilet als eerste het bijltje er bij neer zou gooien....

zondag 25 april 2010

Greet en de omgeving

Greet voelt zich wel thuis hier in Limburg.
Kijkt u even mee?













woensdag 21 april 2010

Hoe Redje aan de dood ontsnapte

Ik zag het gebeuren toen ik de rolgordijn van het slaapkamerraam wilde sluiten. De dag was ten einde. De katten waren naar buiten gebonjourd en wij gingen ons moede lijf ter ruste leggen.

Ik zag Redje in het midden van de straat zitten. Er kwam een auto aan die bij uitzondering nu eens niet te hard reed. Het licht van de koplampen bereikte onze kat. Die bleef vervolgens verstijfd zitten en staarde met wijdopen ogen naar het monster dat hem naderde. Wellicht verblind wist hij totaal niet meer wat hem te doen stond. De bestuurder hielp hem door even kort te toeteren. Maar dit bracht alleen maar een grotere, totaal verlammende paniek voort.

De auto stopte. Redje verroerde vervolgens geen haartje en bleef met zijn dikke kont midden op de straat zitten. Er zat niets anders op, de auto moest in zijn achteruit en stuurde met een grote boog om onze kat heen.

Ik en Redje haalden opgelucht adem. Er kwam weer beweging in het beest.
Ik sloot de rolgordijnen, ernstig hopend dat ik beide katten weer levend en hongerig brullend de volgende ochtend voor de deur zou vinden.

Op dit moment liggen ze beide onschuldig ronkend in hun mand.
Dromend van poezevrouwtjes, veel eten, zon, muizen en een autoloze wereld.

Denk ik.

maandag 19 april 2010

Greet en het wereld wijde web (4)

Voor u, om de week mee te beginnen.
Zet alle zintuigen open en laat het binnenkomen.
Niet per ongeluk de ogen sluiten. Het beeld ondersteunt de muziek op wonderbaarlijke wijze.

(voor een schermvullend beeld even klikken op de knop met de vier pijltjes)

donderdag 15 april 2010

Greet en een tentamen

Vol goede moed ging ik gister op weg naar Heerlen om mijn opgedane kennis Staatsrecht te testen middels een tentamen. Ik had de tijd genomen, want je weet het maar nooit met die files. Maar niet hier in het zonnige zuiden! Mijn enige tegenslag was dat ik er 10 minuten over deed om voorbij het Maastrichtse stoplicht te komen, waarbij ik gehinderd werd door een gepimpte Golf die bestuurd werd door een mannetje dat amper boven het stuur uit kwam. Hij dacht mijn Vosje in de bocht naar links rechts te passeren. Tuurlijk. Ik heb hem een boze blik toe geworpen en die kwam hard aan, want even later passeerde hij links vol gas de rij voor het stoplicht.

De rest van de reis kenmerkte zich vooral door rust en voorspoed. Snelweg op, snelweg af, twee keer links en daar reed ik het terrein op van de Open Universiteit. Dit was mijn eerste keer Heerlen tegen over meerdere malen Utrecht en wat een verschil. Alleen al die file, maar ook parkeren! In Utrecht moest ik minstens 7 rondjes door de wijk rijden waarbij ik steeds dat trage stoplicht in het midden moest passeren, voordat ik een parkeerplek had gevonden. Heerlen heeft een parkeerterrein en dat is groot en leeg. Maar we hebben het hier natuurlijk dan ook over de headquarters van de Open Universiteit. Hier kon ik wel 7 rondjes vol gas zigzaggend en met mijn ogen dicht rijden, zonder schade te veroorzaken.

Ik stapte na mijn 7 rondjes uit en liep naar het gebouw waar ik volgens mijn oproepbrief moest zijn. Een van de vele gebouwen. Nog met ruim een uur te gaan, verwachtte ik de eerste te zijn, maar nee hoor, je hebt altijd grotere fanatiekelingen (of angsthazen, zo u wilt).
Plichtsgetrouw pakte ik mijn samenvatting er nog maar even bij. Je moet toch wat om handen hebben om de tijd te vermoorden. Maar het is natuurlijk klinkklare onzin om te denken dat je nu nog wat kan toevoegen aan de informatie in je hersenpan. Ik vind het dan ook vele malen leuker om het binnenkomende volk te observeren.

Zo had je een jonge man, met strakke zijscheiding en bril die wel drie keer naar het toilet ging. Over de aard van die frequentie zal ik maar niet speculeren. Maar na elk bezoek was de afstand tussen zijn broekband en zijn oksels weer een beetje kleiner.

En een jongen, type eeuwige student met een nonchalante blik. U kent ze wellicht nog allemaal van uw schooltijd. Deze personen zeggen namelijk altijd dat ze er geen fluit aan gedaan hebben en dat het ze geen bal interesseert. Maar ondertussen. Ineens staan ze voor je, brengen hun gezicht wat dichterbij en fluisteren onheilspellend: 'nu ben ik de beste van de klas en jij niet meer'. En voor je verbouwereerd je kan afvragen of je iets gemist hebt van een wedstrijd ofzo, zijn ze al weer verdwenen.

Ook was er een meisje met een hele lage spijkerbroek. Nog lager dan de heupen zeg maar. Ze deed veel, maar tevergeefse moeite haar bilspleet bedekt te houden bij het rondlopen. In zittende positie at ze niet geheel geruisloos een zak wortels op.

Hoe meer mensen er binnen komen hoe luidruchtiger het overigens wordt. Alsof er een soort spanning valt als er één iemand begint te praten en iemand anders het aandurft om koffie uit de lawaaiige machine te halen. Mensen gaan dan ook ineens aan elkaar vragen voor wel vak ze komen en hoe goed ze de stof beheersen.

Soms zie je aan de mensen voor welk vakgebied ze komen. Alles zit namelijk door elkaar. Zo was er een mevrouw op leeftijd. Met een hip, grijs en kort kapsel. Tikkie hippie, maar meer richting de feministische jaren 70 en met een knalrode bril. Precies: cultuurwetenschappen.

Voor de rechtenstudenten wordt het altijd duidelijk op het moment dat ze plaatsnemen aan de hun toegewezen plek in de tentamenzaal. De dikke rechtenbundels komen namelijk onmiddellijk op tafel. Stevige houvast voor tijdens het tentamen.

Daar gaan we. De opgaven zijn uitgedeeld. Ik heb 3 uur voor 30 meerkeuzevragen. Eitje. Nou, vergeet het maar. Het was bjusterbaarlik moeilijk. Mijn hersens kregen er wat van. Ik heb zo enorm mijn best gedaan.

En nu is het the day after. Ik heb net met trillend hartje en kloppende handjes de antwoorden die gepubliceerd zijn op internet vergeleken met de door mij gegeven antwoorden. Ik heb maar liefst 2 fout!! Dat betekent dat ik het ruimschoots gehaald heb. Mijn inspanning is niet voor niets geweest. Hiep hiep Greet!
We zijn weer een vakje dichter bij het meesterschap.

vrijdag 9 april 2010

Greet en het wereld wijde web (we doen er maar weer één)

Even wat moois om deze week mee af te sluiten.

zondag 4 april 2010

Pasen

Hier in de buurt heeft een groot aantal huizen twee afzichtelijke paashazen, mannetje en vrouwtje, in het raam op de vensterbank staan. Allemaal identiek, want gekocht bij dezelfde winkel. Een enkele creatieveling heeft de hazen nog een andere outfit aangetrokken.

De speciale edities van de winkelfolders vielen weer op de mat. Wat eerst nog een paasontbijt was, werd een paasbrunch en tegenwoordig hoort er ook nog een uitgebreid paasdiner bij. De folders staan zo bol van de luxe producten, dat ze bijna niet meer door de brievenbus passen.

Pasen staat voor veel mensen ook gelijk aan een bezoek aan de woningboulevard. Persoonlijk heb ik dat nooit zo goed begrepen. Wat is de lol om schuivelend achter elkaar aan naar meubels te gaan kijken? En waarom juist met Pasen? Oh ja, we hadden toch een vrije dag. Zoiets?!

Dan de Mattheus Passion. Persoonlijk vind ik het een ontroerend mooi stuk, maar ook dit is uitgegroeid als iets 'waar je geweest moet zijn' en dan het liefst in Naarden, waar tout bekend Nederland aanwezig is. Meer een kwestie van zien en gezien worden.

De commercie heeft het gat in de markt gevonden. Weer een momentum waar geld aan verdiend kan worden. In 2009 liet het Reformatorisch Dagblad een onderzoek doen naar de betekenis van Pasen. Van de 12.000 geënquêteerden weet 45% niet dat Pasen een christelijke feestdag is en driekwart heeft überhaupt geen idee, waarbij het opmerkelijk is dat ongeveer de helft zich christen noemt (bron: NAW plus).

Misschien moet ik als christen wel duidelijker zijn. Pasen voor mij is een feest! De opstanding van mijn grote held Jezus. Wie in Hem gelooft zal eeuwig leven hebben.

(dit is een foto van een schilderij van mijn vader; zijn beleving van Pasen)