Tot in mijn ziel

Greet is verliefd

Ik heb net weer een plekje in mijn hart vrij gemaakt voor een nieuw wereldwondertje. Het is E. van A., oftewel Poemeltje. Ze liet me verdwijnen in haar grote blauwe ogen. Zo klein, maar zo betoverend. Haar wonderbaarlijk natuurlijke reactie op haar moeder deed me ontroeren.

Op weg naar huis realiseerde ik mij dat ik stiekem een toefje van de roze wolk heb meegenomen.

Greet en dokters

Mijn hele leven heb ik al een haat-liefde verhouding met dokters. Af en toe heb je ze nodig, jammer genoeg, maar dan wil ik ook graag dat ze doen waarvoor ze zijn opgeleid: mij vertellen wat er aan de hand is en vervolgens met een plan komen om het probleem op te lossen. Een niet onmogelijke eis, vind ik zelf.

Dit soort dokters zijn schaars en buitengewoon moeilijk te vinden. Want hoe weet je nu voor dat je je inschrijft bij een artsenpraktijk of jij en de dokter bij elkaar passen? Het is toch een soort blind date. Je kunt proberen om ervaringen bij elkaar te scharrelen, maar die zijn al net zo schimmig en lastig te vinden.

Het komt er op neer dat het een grote gok is, waardoor je soms bij een arts terecht komt die elke lichamelijke klacht denkt op te lossen met de woorden: 'en wat denk je zelf?' Of nog veel erger: 'wat wil je dat ik doe?'

Hier schiet ik spontaan van in een ernstige kramp en word ik ook nog eens met stomheid geslagen, waarop zo'n arts dan altijd zegt: 'kijk het nog maar even aan en als het niet over gaat, zie ik je weer terug.'

Ik wil graag dat een dokter mij begrijpt. Dat ik maar een half woord hoef te zeggen. Dat hij mij en mijn ongemakken serieus neemt. Dat hij luistert. Dat hij daadkrachtig is. En overal waar 'hij' staat, mag natuurlijk ook 'zij' staan, maar is geen noodzaak.

In Amersfoort had ik voor het eerst in mijn leven zo'n dokter. Ik heb dan ook met pijn in mijn hart afscheid van hem genomen en ben mijn zoektocht naar super dokter # 2 in Maastricht begonnen. Het werd een langdurige zoektocht, maar het kwam uiteraard weer neer op een iet-wiet-waait-weg situatie. Ik vertelde u al over de noodzaak van een stelletje steunzolen waarvoor ik voor het eerst mijn nieuwe dokter moest bezoeken. Het blijkt een goede # 2 te zijn.

Gister kwam ik voor een controle afspraak, waarbij deze dokter voorgoed mijn hart heeft gestolen. Met mijn heupen blijkt niets mis te zijn, anders dan de scheef stand die met de zolen moet worden gecorrigeerd. En nu komt het, want hij zei dat het op mijn leeftijd geen enkel probleem was om de zaken recht te trekken. Mijn lijf was nog jong en soepel.

Ik herhaal het even voor het juiste effect: mijn lijf was nog jong en soepel. Ik hield even mijn adem in. Zou hij mijn geboortedatum wel juist hebben ingevoerd in mijn dossier? Mijn lijf voelt namelijk helemaal niet meer jong en soepel. Het is me al jaren niet meer gelukt om mijn benen in mijn nek te leggen en dat is toch de maatstaf, niet?

Maar het was nog niet klaar. Ik liet ook nog even een moedervlek zien waar ik me zorgen over maakte. Hij keek ernaar en zijn gezicht werd een grote glimlach. 'Op jouw leeftijd hoef je je daar zeker geen zorgen over te maken.'

Ik bloosde wat en vroeg mij later af of ik wel de juiste boodschap had opgepikt.

Ach, wat is juist. Ik ben dus jong, ik ben dus soepel en ik hoef me nergens zorgen over te maken.

Met katten heb je altijd wat

Kan die rooie eindelijk weer zelfstandig zijn poep lozen, verdwijnt die kleine koe anderhalve dag uit het zicht! Terwijl we in familiaire formatie in de tuin van de zon en een drankje genieten, komt hij volledig verhabbezakt aanstrompelen. Blijkt hij toch in de spreekwoordelijke zeven sloten tegelijkertijd te kunnen lopen.

Hij was vies, plakkerig (met de nadruk op plak) en had overduidelijk pijn in zijn achterpoten. Hij liet een spoor van bloederige poezenpootjes achter op de vloer. In allerijl de kattenmand erbij gepakt, het zielige hoopje erin gestopt en op weg naar de weekend dierenarts. Normaal zet hij in de auto een enorme keel op, maar dit keer kwam hij niet verder dan een wat zielig gepiep.

Eenmaal bij de dierenarts bleek het mee te vallen. In ieder geval niets gebroken, maar de kussentjes onder zijn poten waren helemaal weg geschaafd, waarbij de teentjes ook kapot waren en zijn achterlijf bleek pijnlijk. We hebben hem na een shot pijnstilling en met een doos antibiotica onder de arm weer in zijn mandje gestopt en zijn weer huiswaarts gekeerd.

Liefdevol heeft Mr.T. alle plak maar uit zijn velletje geknipt, want het lukte hem zelf niet goed om het schoon te likken. Hij heeft nu een kaal kontje. We hebben hem verwend met vleesjes en zijn met hem gaan wandelen, omdat hij de kattenbak categorisch weigerde. Behoedzaam lopend sjokte hij achter ons aan, terwijl wij gaten voor hem graven, want dat kon hij zelf niet.

Inmiddels gaat het weer een stuk beter. Hij kan weer springen en loopt bijna weer als vanouds. Al slaapt hij nog steeds een gapend gat in de dag en heeft hij 's avonds een blik van 'ik blijf vannacht nog maar even een nachtje gezellig binnen'. Maar de vlinders in de tuin zijn niet meer veilig.

Wat er nu gebeurd is? Geen idee. Aangereden? Vast gezeten? Hij is in ieder geval weer bang voor elke zuchtje wind, dus de schrik zit er goed in. En nu maar hopen dat hij het gebeuren opgeslagen heeft in zijn herinnering, zodat hij de volgende keer de zeven sloten met een grote boog ontwijkt.

Greet leukte de boel een beetje op

of zoek de verschillen

Greet en de liefde voor friet

Ik vertelde u al eens dat de Turk, die later een Marokkaan bleek te zijn, heerlijke friet verkocht. Ja, u leest het goed: verkocht. Een maand of vier nadat we hier zijn komen wonen, hing er ineens een briefje op zijn etalageraam dat hij wegens omstandigheden tijdelijk gesloten was. De tijdelijkheid duurt helaas tot op heden. Zo gaat dat hier in de buurt.

In de tussentijd zijn wij gaan shoppen om weer zulke heerlijke friet en bijbehoren te kunnen scoren. Er zit hier nogal wat in de buurt, dus we konden onze lol op. Er zitten twee 'echte' snackbars op loopafstand, waarbij ik bedoel dat de friet dan ook nog warm thuiskomt. Het uiterlijk van deze etablissementen is van dien aard dat het niet direct uitnodigt om daar je voedsel te halen. Maar goed, toch geprobeerd, want je moet nooit afgaan op het uiterlijk, het innerlijk telt, toch? In deze gevallen dus niet. Friet en de goodies waren niet lekker.

Daarna waren de tenten aan de beurt die friet als bijproduct verkopen. Het gaat namelijk om de shoarma, de kebab of wat dan maar ook. Ze noemen zichzelf ook allemaal grillroom. We kwamen uiteindelijk uit bij de kebabboer. Heerlijk broodje kebab met wat frietjes erbij. Aanpassen is voor ons geen enkel probleem. Maar na een keer of wat viel het genuttigde niet zo goed in de aarde van onze magen. Dus dat was het einde van het broodje kebab.

Het probleem dat aan het gebrek van goede friettenten ten grondslag ligt, is dat elke goede zuiderling zijn friet zelf bakt. En dan niet persé friet uit een zak uit de diepvries, maar zelfgemaakt van heuse aardappels. Die dan eerst eigenhandig worden geschild en in dikke frieten worden gesneden. Dan bakken die hap en nog een keer afbakken. Is ons een pietsie te veel werk. Bovendien hebben we geen frituurpan.

Onze mogelijkheden in de directe omgeving waren nu uitgeput. Wat te doen voor onze frietbehoefte? Elke zaterdag naar de zaak met die grote, enge clown is ook zo wat. Tot we op een goede dag lopend naar de stad voor een ijsje in een pas ontdekte ijstent langs De Frietlounge kwamen. Een 'sjieke' snackbar, waar je fatsoenlijke kunt zitten en een biertje krijgt en waar je frietjes op normale borden worden opgediend. Je wordt dus bediend! En dat alles voor propere prijzen. Wij zijn er helemaal weg van, al zitten we er niet elke zaterdag. Ze zijn bekend om hun geweldige hamburgers, die wij echter nog nooit hebben gegeten. Maar Mr.T. zit er dichtbij, als hij een keer af kan stappen van zijn patatje zuurvlees.

Nu is algemeen bekend dat nog dieper het centrum in de allerlekkerste friet van het hele noordelijk halfrond te krijgen is. Daarvoor moet je bij Reitz zijn. Deze hebben we nog niet geproefd, omdat daar altijd een gigantische rij staat. Ook kun je er zitten in het 'restaurant', en als er plek is mag je op je knietjes van dankbaarheid naar binnen. Misschien moeten we deze een keer testen om 9 uur 's ochtends, voordat de winkels open zijn en de stad volstroomt.

U vraagt zich ongetwijfeld af wat we nu doen op onze zaterdagavond als we niet uit frieten gaan? We eten thuis aan tafel met zelfgebakken biologische shoarma of kippenpoten. Pitabroodjes erbij, sla, zelfgemaakte sausjes. Super! Verandering van spijs doet eten.

Pomplamoose maakt weer wat moois

Eerder liet ik u al wat horen en zien van Pomplamoose. Ze hebben weer wat nieuws gemaakt, nu in samenwerking met Ben Folds & Nick Hornby. Buitengewoon de moeite waard om het u even te laten horen.

Greet laat wat moois hangen in het geheugen

Yesterday was history.

Tomorrow is a mistery.

Today is a gift,

that's why it is called: 'the present'.