Snot, snotterdesnot, snotter, snotst

Ik blijf me erover verbazen hoeveel snot een mens in korte tijd kan produceren. Ik heb net mijn 134e liter bijeen gesnoten. Opsnuiven is ook een optie, maar dan gaan de holtes die vreselijk druk zijn met hun overproductie, in groot protest: 'Ja hallo! We hebben net die rommel naar beneden gestuurd, wat denk je waarom we het niet willen hebben?'

Ergens halverwege de boel opvangen in de ophaalmodus en dan doorslikken is ook niet de beste oplossing. De maag krijgt er ook een beetje genoeg van: 'Als er nu niet snel een stukje chocola komt in plaats van snot, sturen we de hele inhoud linea recta terug naar boven!'

Dus blijft over snuiten en nog eens snuiten, maar eens een keer niezen, en snuiten, snuiten, snuiten.

In bed is het ook zo'n feest. Als je gaat liggen, begint het te kloppen in de holtes, daar waar de hersenen dus niet zitten. En al snel voel je de boel vastlopen. Maar toch weet het snot nog door de verstopping heen te lekken. Dan ga je even verliggen en lijkt de leiding ineens weer volledig open te staan. Snuiten maar weer, en snuiten, weer eens even niezen, en snuiten, snuiten, snuiten.

Snuiten totdat de huid onder je neus aanvoelt als een grote schaafplek en je bovenlip voelt als de bovenlip van Daffy Duck.

Had ik u eigenlijk al verteld dat mijn snothuishouding een klein beetje van slag is?

Greet en apparaten

Meestal ben ik vrij goed met apparaten. Ik kan een redelijk potje logisch nadenken en de gebruiksaanwijzing en ik komen er over het algemeen behoorlijk goed uit.

Ongeveer een jaar geleden kochten we in een poep en een zucht een breedbeeld TV, een harddisk recorder en een surround systeem. Allemaal van hetzelfde merk. Dan lijkt het alsof het aansluiten appeltje eitje is, maar nee, dat is slechts uiterlijke schijn. De bedoeling was namelijk dat de drie apparaten met elkaar gingen communiceren, zodat we tegelijkertijd van de verschillende functies gecombineerd gebruik konden maken. Maar de afzonderlijke gebruiksaanwijzingen zijn in een soort Oost-Indisch geschreven. Zelfs voor een raketgeleerde absoluut onbegrijpelijk.

Na een avond worstelen met geadviseerde hi-tech snoeren, die in alle mogelijke combinaties in alle mogelijke gaten van de apparaten hadden gezeten, werkte alles zoals wij dachten dat het zou moeten werken. En die overtuiging hebben we een jaar lang vast kunnen houden, al bekroop ons dagelijks het gevoel dat er iets niet helemaal in de haak was. Maar goed, alles deed het tenslotte.

Tot vorige week. De planning was een opgenomen film te kijken en ineens vulde het beeld het scherm niet meer - of het scherm het beeld - ik ben het een beetje kwijt. Met drie dikke gebruiksaanwijzingen in de hand, drie afstandsbedieningen in de aanslag en wat technisch gewauwel van het internet hebben we een dappere poging gedaan de zaak op te lossen. We hebben alle mogelijke menu's doorlopen en op alle knoppen gedrukt. Tevergeefs. Op het punt dat het frustratielevel een gevaarlijk was gestegen, besloten we de boekjes ritueel te verbranden. Maar eerst een nachtje slapen.

De dag erna ben ik zonder boekjes, maar met mijn gezonde verstand opnieuw begonnen. Ineens had ik het voor elkaar. Beeld en scherm pasten weer naadloos in elkaar. Ik heb geen idee hoe, wat, waar en vooral waarom. Hoe kan iets wat steeds goed ging plotseling niet meer goed gaan?

En waarom, in vredesnaam, is het aansluiten en het behoorlijk laten werken van apparaten zoveel moeilijker dan het in elkaar zetten van een Zweedse klerenkast?

Oh, sorry, dat is u nog nooit gelukt? Ons wel!

Een domme Hollander en een geïrriteerde Limburger

De Hollander is een klant en de Limburgers is een nietsvermoedende vakkenvuller bij de winkel met de sportende supermarktmanager. Er ontstaat een gesprek, waarbij ik nog wel even in het betreffende gangpad wil blijven hangen.

'Wat een vreselijke muziek, vindt u ook niet?'
'Dat is de carnavalsmuziek, meneer, die hebben we altijd op staan in deze tijd van het jaar.'
'Maar hij staat wel erg hard.'
'Zo hard staat het altijd tijd, meneer.'
'Dat is natuurlijk voor jullie om in de stemming te komen.'
'Ach ja...'
'Het is zeker weer deze maand, want het is altijd in februari.'
'Dit jaar is vieren we het in het eerste weekend van maart.'
'Dat is raar, het is altijd in februari.'
'Het hangt van Pasen af, meneer, wanneer dat valt.'
'Vandaar natuurlijk die eieren.'
'Die eieren zijn weer wat anders.'
'En dan die rare kleuren, alleen maar rood, geel en groen.'
'Ook dat heeft een betekenis, meneer.'
'Vast, nou ik zal me er wel eens in verdiepen.'
'Doet u dat!'

Greet was even in de sportschool

Ze zeggen dat sport goed voor je is. Nou, ik zeg: dikke vinger, drie bier, das nie waar! Ik moet het natuurlijk op de lange termijn zien en dan regelmatig mijzelf op dezelfde wijze in het zweet werken, dan is het uiteindelijk goed voor je. Tuurlijk, maar de korte termijn telt ook mee. Op dit moment vraagt het knipperen van mijn oogleden al wilskracht, laat staan dat ik mijn armen moet verheffen. 

Ik moet mij weer even ernstig beraden over waarom ik zo graag wilde sporten. Ik ben het even een heel klein beetje vergeten. Misschien dat het me morgen weer te binnen schiet, als ik vandaag de hele dag  gestrekt op de bank heb gelegen, met veel chocola en potjes thee en mijn Appeltje met daarop Uitzending gemist.

Greet en de grote liefde

Jij en ik, ik en jij.
Ik voel je hart,
in de maat
met de mijne.
Ik en jij, jij en ik.
Je bent er,
ook als je er niet bent.
Jij en ik, ik en jij.
We zoeken samen
de zon achter een wolk;
de lach in een traan;
de wind in diepe stilte.
Ik en jij, jij en ik.
We leren van elkaar en
van het leven.
Jij en ik, ik en jij
we zijn wij!

Lente...?!!

Dit is al de tweede dag op rij dat de zon zijn stralen ver ons huis in laat schijnen. Hij verwarmt, verlicht, verblijd. En ja, hij laat ook weer eens zien hoe matglas mijn ramen zijn, maar ik doe net alsof ik het niet zie. Gister heb ik mijn neus aan de zon laten zien. Met vriendin B. op het terras gezeten waar we geconcludeerd hebben dat witte wijn het nieuwe prosecco en rosé is. De ober bleef glazen aandragen. Wij niet hoor, wij dronken muntthee en cola light. Daarna met het hoofd gericht op de zon de St. Pietersberg op, waarbij we werden ingehaald door hardlopers en we de schapen hebben begroet. Toen de zon achter de horizon verdween, aten we nog een hapje en was de dag voorbij. Wat een goed begin van de week.

Vandaag moet de neus in de boeken, maar ik zal af en toen even een praatje maken met de zon. Ik ben namelijk veel te blij dat hij er is, dus ik moet hem een beetje te vriend houden.

Talent

Fantasie

Iedere keer als ik iemand iets talentvols zie doen, dan denk ik: dat kan ik ook!

Een schaatser die een wereldrecord rijdt in een spannende rit: ik kan het. Een danser die danst waardoor ik tranen in mijn ogen krijg: ik kan het. Een zanger(es) die zingt waardoor het vanbinnen bij mij helemaal stil wordt: ik kan het. Een voetballer met een waanzinnig mooi doelpunt: yep, ook dat kan ik. Snowboardend naar een Olympische medaille: lukt mij. Wereldkampioen veldrijden worden terwijl de ballen uit je broek vriezen: geen enkel probleem. Een schilderij maken waar mensen jaren na mijn dood een fortuin voor willen neerleggen: ik kan het. De sterren uit de hemel koken: peulenschil. Volle zalen trekken: been there. Een gebouw ontwerpen waar bussen Japanners op af komen om het te fotograferen: appeltje, eitje. 

Waarom ik niets met mijn talenten doe?

Mijn grootste talent is namelijk fantaseren.

Ik denk tenslotte ook dat ik een prinses ben.