De laatste jaren heb ik nou wat je noemt niet echt veel op een fiets gezeten. Er waren tijden dat ik bergen (nou ja, in mijn ogen dan) bedwong en vele kilometers maakte. Inmiddels doet mijn lichaam weer een klein beetje wat ik verwacht dat het moet doen. Dus het beweegt. Met mate, maar het beweegt weer wat zonder daar rottige nawerkingen van te beleven.
Zo gingen wij op vakantie. Naar Schoorl. En we besloten een fiets te huren. Voor mij een exemplaar met zo'n enorme accu achterop. Voor Mr.T een ouderwetse met een hondenkar voor Flip erachter. Voor Flip zijn eerste fietservaring. Hij vroeg zich blijkbaar af waarom er niets met hem overlegd was, want zodra we gingen fietsen zette hij zijn piepmachine aan. Als een sirene liet hij heel fietsend Schoorl weten dat wij eraan kwamen.
Ik genoot, ondanks het gebrul van Flip, met volle teugen. Ik fietste! Het is een beetje smokkelen met een hulpmotor, maar toch. Zelf in de buitenlucht, door de duinen, op eigen (nou ja, min of meer) kracht, in de zon, naar het strand.
Flip kon je niet blijer maken dan met het strand. Zodra hij het zand onder zijn poten voelde, legde hij eerst een flinke drol en dan was het rennen naar en in de zee. 'Gooi de bal, baas'. Onuitputtelijk.
Op dag twee, na een strandwandelingetje en 428 x de bal gegooid te hebben voor Flip, zakten wij in de zon neer op het terras van de strandtent voor koffie met een taartje. Terug op de fiets had zich wellicht een tikje overmoed van mij meester gemaakt, want ineens zat ik met fiets in de berm. Fiets ging een eigen leven leiden en kieperde met een vaartje om met mij er nog op.
Das niet zo leuk kan ik u vertellen. Al vallende realiseerde ik mij dat het waarschijnlijk wel mee zou vallen zonder gebroken botten enzo. Dat klopte, afgezien van de huid die hier en daar van mij werd afgestroopt. Huid van mijn handen, knie, elleboog en heup. Mr.T uitte luidkeels zijn bezorgdheid en frustratie. Flip was op slag stil.
Fiets kaduuk. Het hulpje deed het niet meer. Mr.T. hees mij weer in het zadel en duwde me terug naar het huisje. Daar leegde hij liefdevol een hele pot betadine over al mijn wonden, waarbij ik jubelde dat hij een bruut was. Gaasjes, verbandjes, pleisters en kusjes erop. Fiets werd ingeruild voor een nieuwe, nadat we de enorme schade hadden afgerekend en Greet zat de volgende dag gewoon weer op de fiets hoor.
Na drie dagen viel het gejammer in de hondenkar niet meer te negeren. Het werd een beetje gênant zelfs. Dus weer naar de fietsenboer en daar een hondenmand voor op de bagagedrager gehaald. Flip vastgebonden en daar gingen we weer. Stilte deze keer, dus dit leek een succes. Totdat Flip bedacht dat hij ook uit de mand kon springen. Mr.T ving hem met zijn ene hand bij zijn halsband en remde met zijn andere net op het moment dat die rem het begaf. Hij kwam slippend met een bungelend hondje tot stilstand. Hond in de stress, Greet in de stress en Mr.T in de stress. Geen gewonden deze keer. En ook dit kon ons niet van de fiets afbrengen. Wat geruststellende woorden over en weer, hond wat strakker vastgebonden, op naar het volgende biertje bij de volgende strandtent. Kom op zeg, wij laten ons niet kisten.
Zo gingen wij op vakantie. Naar Schoorl. En we besloten een fiets te huren. Voor mij een exemplaar met zo'n enorme accu achterop. Voor Mr.T een ouderwetse met een hondenkar voor Flip erachter. Voor Flip zijn eerste fietservaring. Hij vroeg zich blijkbaar af waarom er niets met hem overlegd was, want zodra we gingen fietsen zette hij zijn piepmachine aan. Als een sirene liet hij heel fietsend Schoorl weten dat wij eraan kwamen.
Ik genoot, ondanks het gebrul van Flip, met volle teugen. Ik fietste! Het is een beetje smokkelen met een hulpmotor, maar toch. Zelf in de buitenlucht, door de duinen, op eigen (nou ja, min of meer) kracht, in de zon, naar het strand.
Flip kon je niet blijer maken dan met het strand. Zodra hij het zand onder zijn poten voelde, legde hij eerst een flinke drol en dan was het rennen naar en in de zee. 'Gooi de bal, baas'. Onuitputtelijk.
Op dag twee, na een strandwandelingetje en 428 x de bal gegooid te hebben voor Flip, zakten wij in de zon neer op het terras van de strandtent voor koffie met een taartje. Terug op de fiets had zich wellicht een tikje overmoed van mij meester gemaakt, want ineens zat ik met fiets in de berm. Fiets ging een eigen leven leiden en kieperde met een vaartje om met mij er nog op.
Das niet zo leuk kan ik u vertellen. Al vallende realiseerde ik mij dat het waarschijnlijk wel mee zou vallen zonder gebroken botten enzo. Dat klopte, afgezien van de huid die hier en daar van mij werd afgestroopt. Huid van mijn handen, knie, elleboog en heup. Mr.T uitte luidkeels zijn bezorgdheid en frustratie. Flip was op slag stil.
Fiets kaduuk. Het hulpje deed het niet meer. Mr.T. hees mij weer in het zadel en duwde me terug naar het huisje. Daar leegde hij liefdevol een hele pot betadine over al mijn wonden, waarbij ik jubelde dat hij een bruut was. Gaasjes, verbandjes, pleisters en kusjes erop. Fiets werd ingeruild voor een nieuwe, nadat we de enorme schade hadden afgerekend en Greet zat de volgende dag gewoon weer op de fiets hoor.
Na drie dagen viel het gejammer in de hondenkar niet meer te negeren. Het werd een beetje gênant zelfs. Dus weer naar de fietsenboer en daar een hondenmand voor op de bagagedrager gehaald. Flip vastgebonden en daar gingen we weer. Stilte deze keer, dus dit leek een succes. Totdat Flip bedacht dat hij ook uit de mand kon springen. Mr.T ving hem met zijn ene hand bij zijn halsband en remde met zijn andere net op het moment dat die rem het begaf. Hij kwam slippend met een bungelend hondje tot stilstand. Hond in de stress, Greet in de stress en Mr.T in de stress. Geen gewonden deze keer. En ook dit kon ons niet van de fiets afbrengen. Wat geruststellende woorden over en weer, hond wat strakker vastgebonden, op naar het volgende biertje bij de volgende strandtent. Kom op zeg, wij laten ons niet kisten.
