...en de dingen die voorbij gaan

Greet in de Vos

Oproep aan alle mannen en vrouwen in pak in veel te grote sleeëbakken: de linker weghelft is niet alleen gereserveerd voor u; u die veel harder kan dan 120 km per uur. Mijn Vosje kan ook 120 en ik moet af en toe ook iemand inhalen. Wilt u dus zo vriendelijk zijn niet steeds aan mijn kont te gaan zitten ruiken? Ik dank u. Maar poeh! Het Vosje had deze week wel moeite met de wind!

Greet en verhuizen (al weer een deel)

Stel je voor: een nieuwbouwhuis met drie verdiepingen, een spuitende schilder die net is geweest, heel erg vreselijk verschrikkelijk veel stof, één handveger en ikke. Je krijgt dan: vier blaren, een berg spierpijn, touwhaar, stoflongen EN schone vloeren, waarop volgende week hout en laminaat kan worden gelegd. Wat betreft die stoflongen, ik had natuurlijk een mondkapje voor kunnen doen. Maar in mijn hoofd ontstond de rare gedachte dat het dan was alsof ik in mijn eentje in mijn nieuwe huis bang was om mezelf te besmetten met de Mexicaanse Griep. Plus dat ik het een heel gedoe vond om die mondkapjes te gaan halen.

Greet werd aan het nadenken gezet

In EénVandaag is het de week van Martin Šimek. Hij zegt het volgende wat blijft hangen in mijn hoofd: 'vrijheid is niet alleen te mogen roepen wat je wil, maar ook op een gegeven moment te kiezen om stil te zijn en niets te roepen, omdat er niets te roepen valt'.

Dit zou ik de wereld in willen roepen. Het recht op vrijheid van meningsuiting is een mooi en goed recht, maar niet het enige recht. Vrijheid geeft rechten, maar net zo veel plichten. Naar jezelf en naar elkaar.

Hooligans

Ik word wakker. De nieuwberichten uit de wekkerradio druppelen mijn oor binnen. Er wordt verteld over een rampenoefening in stadion Euroborg in Groningen. Voor een deel moest deze oefening worden afgelast, omdat een aantal mensen hun rol een beetje te serieus namen. Zij moesten zich gedragen als hooligans. Maar in plaats van met de beoogde tennisballen zijn ze met stenen gaan gooien naar de ME. Die laatste woorden creëren een beeld in mijn hoofd, waarvan ik hardop moet grinniken. Dit alles bewijst maar weer eens dat in ieder mens een hooligan schuilt.

Greet en verhuizen (weer een deel)

Waar je zo moe van wordt, is niet van inpakken, schilderen, schoonmaken, naar Maastricht op en neer rijden met heul veul file. Nee, dat is allemaal weg te slapen na een warm badje. Wat werkelijk uitputtend is dat je overal achteraan moet. Natuurlijk hebben wij de planning strak gesteld, maar toch. Ik wil niet 3 x Ziggo moeten bellen met als uiteindelijk resultaat dat ik niets ben opgeschoten. Ik zie er tegen op dat ik nog een keer KPN moet bellen met hun met opzet onbegrijpelijk gemaakte menustructuur, die je standaard bij de verkeerde afdeling doet uitkomen, waardoor je nog een keer moet bellen, want intern doorverbinden kunnen ze niet. Het is een telecombedrijf! En ik wil alleen maar verhuizen.

Vloeren kopen gaat in een zucht, maar dan, tsjonge. Dit is niet goed voor je hart en je nachtrust. Ze moeten nog gelegd worden en dat moet dan via iemand en dan weer via iemand anders en die bellen niet terug. Help! Dus bellen we zelf maar weer eens.

Maar de trap is appeltjes groen. Een Granny Smith kan zich er goed verstoppen. Hebben we zelf gedaan, zonder stress.

Greet en verhuizen (het volgende deel)

Met hoofd en hart en ziel tussen papieren, dingetjes en datjes.

Wat gooi je weg en wat bewaar je, een eeuwigdurend dilemma. Sommige zaken gaan gemakkelijk en andere zaken vragen een diepe overpeinzing.

Ik werp even een blik in de doos met alle foto's. Ik kom ineens een hoop lollige foto's tegen en spreek mezelf toe dat ik weer verder moet.

Uiteindelijk gaat de oude broodtrommel open waarin een groot deel van mijn leven besloten ligt. Er zit ook een stukje leven van Mr. T. in. Andere stukjes van zijn leven liggen verspreid door het huis. Zijn leven ligt in andere dingen dan mijn leven. Mijn leven zit in zelfgeschreven dagboekjes, briefjes en brieven van een veelheid aan personen, geboorte-, trouw- en overlijdenskaarten. Hier en daar vouw ik een brief of een kaart open en lees glimlachend met af en toe en traan wat woorden. Ik zucht de herinneringen weer terug in de verschillende laatjes in mijn hoofd. De broodtrommel gaat weer dicht.