Greet en de liefde voor friet

Ik vertelde u al eens dat de Turk, die later een Marokkaan bleek te zijn, heerlijke friet verkocht. Ja, u leest het goed: verkocht. Een maand of vier nadat we hier zijn komen wonen, hing er ineens een briefje op zijn etalageraam dat hij wegens omstandigheden tijdelijk gesloten was. De tijdelijkheid duurt helaas tot op heden. Zo gaat dat hier in de buurt.

In de tussentijd zijn wij gaan shoppen om weer zulke heerlijke friet en bijbehoren te kunnen scoren. Er zit hier nogal wat in de buurt, dus we konden onze lol op. Er zitten twee 'echte' snackbars op loopafstand, waarbij ik bedoel dat de friet dan ook nog warm thuiskomt. Het uiterlijk van deze etablissementen is van dien aard dat het niet direct uitnodigt om daar je voedsel te halen. Maar goed, toch geprobeerd, want je moet nooit afgaan op het uiterlijk, het innerlijk telt, toch? In deze gevallen dus niet. Friet en de goodies waren niet lekker.

Daarna waren de tenten aan de beurt die friet als bijproduct verkopen. Het gaat namelijk om de shoarma, de kebab of wat dan maar ook. Ze noemen zichzelf ook allemaal grillroom. We kwamen uiteindelijk uit bij de kebabboer. Heerlijk broodje kebab met wat frietjes erbij. Aanpassen is voor ons geen enkel probleem. Maar na een keer of wat viel het genuttigde niet zo goed in de aarde van onze magen. Dus dat was het einde van het broodje kebab.

Het probleem dat aan het gebrek van goede friettenten ten grondslag ligt, is dat elke goede zuiderling zijn friet zelf bakt. En dan niet persé friet uit een zak uit de diepvries, maar zelfgemaakt van heuse aardappels. Die dan eerst eigenhandig worden geschild en in dikke frieten worden gesneden. Dan bakken die hap en nog een keer afbakken. Is ons een pietsie te veel werk. Bovendien hebben we geen frituurpan.

Onze mogelijkheden in de directe omgeving waren nu uitgeput. Wat te doen voor onze frietbehoefte? Elke zaterdag naar de zaak met die grote, enge clown is ook zo wat. Tot we op een goede dag lopend naar de stad voor een ijsje in een pas ontdekte ijstent langs De Frietlounge kwamen. Een 'sjieke' snackbar, waar je fatsoenlijke kunt zitten en een biertje krijgt en waar je frietjes op normale borden worden opgediend. Je wordt dus bediend! En dat alles voor propere prijzen. Wij zijn er helemaal weg van, al zitten we er niet elke zaterdag. Ze zijn bekend om hun geweldige hamburgers, die wij echter nog nooit hebben gegeten. Maar Mr.T. zit er dichtbij, als hij een keer af kan stappen van zijn patatje zuurvlees.

Nu is algemeen bekend dat nog dieper het centrum in de allerlekkerste friet van het hele noordelijk halfrond te krijgen is. Daarvoor moet je bij Reitz zijn. Deze hebben we nog niet geproefd, omdat daar altijd een gigantische rij staat. Ook kun je er zitten in het 'restaurant', en als er plek is mag je op je knietjes van dankbaarheid naar binnen. Misschien moeten we deze een keer testen om 9 uur 's ochtends, voordat de winkels open zijn en de stad volstroomt.

U vraagt zich ongetwijfeld af wat we nu doen op onze zaterdagavond als we niet uit frieten gaan? We eten thuis aan tafel met zelfgebakken biologische shoarma of kippenpoten. Pitabroodjes erbij, sla, zelfgemaakte sausjes. Super! Verandering van spijs doet eten.