Veer houwe ervaan es de zon sjijnt

Greet vraagt zich nu wat af

Vorig jaar, rond deze tijd schreef ik over de vogels die met een vrolijk alles overstemmend fluitconcert de lente aankondigden.

Vandaag stond ik weer op dat kruispunt, voor het rode stoplicht - uiteraard; en weer omringt door een veelheid aan luidkeels verkeer. Maar in plaats van feestelijk gefluit kwam er een oorverdovende stilte door het verkeerslawaai heen. De vogels zijn er niet meer. Dat is ook niet zo raar, want ten behoeve van die enorme tunnel die er door de stad komt, is alles wat boom was en op de plek van de toekomstige plannen stond, met de grond gelijk gemaakt.

Wat rest is stilte, treurnis, leegte.

Als je goed luistert, hoor je hier en daar een zacht snikje.

Dat is van een vogel die dakloos is geworden.

Feitelijk waren ze natuurlijk al dakloos, maar u snapt het wel, toch?

Alle mensen die hetzelfde lot te wachten stonden en staan, krijgen ten minste nog vervangende woonruimte. Maar als je maar een vogel bent, kun je het zelf uitzoeken. Zo net voor de lente, als je weer een gezinnetje wilt stichten.

Nu komen er wel weer nieuwe bomen, als alles klaar is, ooit. Maar daar hebben de vogels nu niet zo veel meer aan. 't Is te hopen dat ze dan nog terug willen komen, ooit.

De hilariteit van onwetendheid

Ik moest mezelf even onder de tafel vandaan trekken, want ik was eronder terecht gekomen van het lachen.

'Als je in een amuse leeft, dan weet je niet waar de pirameeën staan.'*

Ik schuddebuik nog even verder.

*bron: Dames en Heren in de Dop

A little bit of fun

Watch more cool animation and creative cartoons at Aniboom

Recept voor vakantiegevoel op de zaterdagmiddag

Ingrediënten:

• een vervoermiddel
• de zon
• temperatuur van ca. 15 graden Celsius
• een stelletje heuvels
• stoute schoenen
• een wandelroute
• een plaats om te foerageren

Bereiding:

Neem plaats in of op het vervoermiddel en rij door de heuvels dicht naar de plaats om te foerageren. Stal je vervoermiddel en trek de stoute schoenen aan. Wandel met je hoofd gericht op de zon een kilometertje of wat, al naar gelang de kracht van je lichaam. Zorg dat je zonder problemen weer uitkomt bij de plek om te foerageren en bemachtig een tafeltje. Neem plaats en bestel een eigengemaakt biertje en een groepje bitterballen. Keuvel een beetje of lees een boek of kijk wat in de verte of bewonder een pauw die van patserigheid niet meer weet hoe hij zijn veren moet tonen. Eet nog wat en bestel nog een biertje. Verlaat na betalen en een diepe zucht van tevredenheid het pand en beweeg je weer richting het vervoermiddel. Rij naar huis en bedenk dat het vakantiegevoel zomaar ineens vanuit het hoekje waar hij lag te wachten, tevoorschijn kan komen.

Over schade experts en het logge verzekeringsapparaat

Zucht.

Nadat je je eerst door een menu van de verzekeringsmaatschappij heen hebt geworsteld, heb je eindelijk een echt en levend iemand aan de telefoon. Die levende persoon klinkt niet echt levend, maar het is dan ook maandagochtend, dus dat zij vergeven. Er zal binnen twee dagen een schade-expert contact met ons opnemen om de hele zooi door te nemen.

Wij maken braaf een lijst van alles wat weg is, zoeken bonnen of aankoopprijzen. En we wachten rustig af.

Maar weer eens bellen met de verzekeringsmaatschappij, want binnen twee dagen is er niet gebeld. Weer dat menu en dan een wachtrij. Eindelijk gaat de telefoon over en...ik ben weggedrukt. Dus weer helemaal opnieuw beginnen. Na een minuut of vijf heb ik dan de levende persoon weer en blijkt dat binnen twee dagen eigenlijk na twee dagen is. Het is een beetje druk. Ach.

Warempel, nog geen uur later belt de schade-expert. Die klinkt alsof hij al minstens 238 jaar in het vak zit en net een bijzonder zware carnaval achter de rug heeft. Hij heeft morgen een gat van 2 en een half uur, waarin wij nog net in te passen zijn. Ik zeg dat het goed is en bel met Mr.T, want die wil ook graag van de partij zijn. Al pratend bedenken we dat het handiger is om een beetje te schuiven met de tijd, want wij leven ook niet van de lucht en dus kunnen sommige zaken lastig verzet worden.

Aangezien ik geen telefoonnummer heb van Methusalem de schade-expert, bel ik maar weer naar de verzekeringsmaatschappij zelf. Menu, wachten, levend persoon. Deze zal een mailtje sturen naar Methusalem en die zal mij weer bellen.

Hij belt, met een grote dosis irritatie in zijn stem. Hij kan absoluut zijn route niet aanpassen, laat staan zijn tijdschema, en al helemaal niet de afspraak. Zijn woorden: 'Ik leg u wel weer op de stapel en dan kijk ik wel of ik er volgende week aan toe kom. Die week erna ben ik op vakantie.' Met andere woorden: zegt u het maar, kunt u op de tijd dat ik het wil en het alleen mij uitkomt, of anders moeten we nog maar zien of we uw schade dit jaar nog gaan behandelen. Tenminste, zo kwam het op mij over. Meneer de schade-expert was ook helemaal niet vriendelijk.

Woest bel ik maar weer de klantenservice. Menu, wachten, levend persoon. Eindelijk begrip. Maar ja, het is al bijna half 5 en dan is het lastig om nog wat voor elkaar te krijgen. De belofte is dat ik uiterlijk morgenochtend wordt teruggebeld met een oplossing om een schade-expert nog deze week te laten langs komen. Ik heb wel gezegd dat ik Methusalem niet meer hoef.

Zucht.

Het verdriet van een lege garage

Onze deur staat open voor iedereen, maar niet als de deur op slot zit. Ik weet echt heel zeker dat we geen uitnodiging op de garagedeur hebben geplaatst om vrijelijk de garage te betreden. Maar nu zijn er toch een stelletje onverlaten die even grondig onze garage hebben opgeruimd, nadat ze de garagedeur met grof geweld hadden opengebroken.

Jammer genoeg hebben ze juist dat opgeruimd, wat we nog niet kwijt wilden. Zoals een racefiets of drie en wat leuke goodies die daarbij horen. Blijkbaar was Bob de Bouwer er ook bij, want er mist ook gereedschap. De garage ziet er treurig leeg uit.

En dan kan je aangifte doen, bij een politieagente die de indruk gaf dat ze het voor het eerst deed, al zei ze dat ze er al jáharen werkte en zo zag ze er ook uit. En dan moet je de verzekeringsmaatschappij bellen en die gaat een schade-expert sturen en dan moet je een lijst maken van alles wat mist - het lijkt wel oneindig - en wat alles heeft gekost en of je nog bonnen hebt en en en.... Tsjonge!

De volgende keer ruimen wij onze garage zelf weer op.

Het is weer zover

Joehoe!
Of misschien wel: oehoe!
Beleef de lente is weer begonnen.

Greet en de muur die niet meegaf

Ik had bikini's gekocht. Meervoud, ja, want ik bezat er al twee stuks, waarvan het ene van pure ellende en ouderdom bijkans uit elkaar sodemietert. Het andere exemplaar is ooit in een vlaag van intense haast gekocht en kan worden gekwalificeerd in de categorie 'miskopen'.

Aangezien we begin april vertrekken naar een Spaans eiland voor wat zon op onze bolletjes, ben ik tot deze aankoop over gegaan. Het inspireerde Mr.T. om na thuiskomst van een werkzame dag te checken of zijn bips en zijn zwembroek nog met elkaar overweg konden. Na wat gedraai voor de spiegel en wat onzeker gemompel werd besloten dat het nog prima kon voor één vakantie. De zwembroek werd vervolgens achteloos terzijde geworpen.

Bij het naar bed gaan, besloot ik de zwembroek van terzijde weer terug te leggen in de kast op zolder. Dat kan prima zonder dat ik een licht ontsteek, want ik ken het huis als mijn broekzak. Ik ben dan geen blind paard, maar ik loop geen schade. Dat wil zeggen, zo lang je een beetje serieus je gedachten er bij houdt. Ik zat een beetje in mijn eigen wereld en wierp een blik door het raam de duisternis in, draaide me om en miste compleet de deur. Het wordt een heel ingewikkeld verhaal om de precieze toedracht te schetsen, maar mijn hoofd raakte de hoek van de muur, nogal hard en vol overtuiging.

De schade. Een piepklein stukje van mij voortand, omdat mijn tanden met kracht op elkaar klapten. Een geschaafde neus. Een lichte pijn in mijn nek. Een gigantische bult op mijn voorhoofd. En pijn in mijn hoofd. Al is het lastig te determineren of dat komt van de klap of van het snot wat nog steeds in mijn hoofd zit en inmiddels is getransformeerd tot een wat dikke en taaiere versie van wat het was.

Dit was precies wat deze dag nog nodig had.

De muur is overigens ongeschonden de ongelijke strijd uit gekomen.