Greet en de muur die niet meegaf

Ik had bikini's gekocht. Meervoud, ja, want ik bezat er al twee stuks, waarvan het ene van pure ellende en ouderdom bijkans uit elkaar sodemietert. Het andere exemplaar is ooit in een vlaag van intense haast gekocht en kan worden gekwalificeerd in de categorie 'miskopen'.

Aangezien we begin april vertrekken naar een Spaans eiland voor wat zon op onze bolletjes, ben ik tot deze aankoop over gegaan. Het inspireerde Mr.T. om na thuiskomst van een werkzame dag te checken of zijn bips en zijn zwembroek nog met elkaar overweg konden. Na wat gedraai voor de spiegel en wat onzeker gemompel werd besloten dat het nog prima kon voor één vakantie. De zwembroek werd vervolgens achteloos terzijde geworpen.

Bij het naar bed gaan, besloot ik de zwembroek van terzijde weer terug te leggen in de kast op zolder. Dat kan prima zonder dat ik een licht ontsteek, want ik ken het huis als mijn broekzak. Ik ben dan geen blind paard, maar ik loop geen schade. Dat wil zeggen, zo lang je een beetje serieus je gedachten er bij houdt. Ik zat een beetje in mijn eigen wereld en wierp een blik door het raam de duisternis in, draaide me om en miste compleet de deur. Het wordt een heel ingewikkeld verhaal om de precieze toedracht te schetsen, maar mijn hoofd raakte de hoek van de muur, nogal hard en vol overtuiging.

De schade. Een piepklein stukje van mij voortand, omdat mijn tanden met kracht op elkaar klapten. Een geschaafde neus. Een lichte pijn in mijn nek. Een gigantische bult op mijn voorhoofd. En pijn in mijn hoofd. Al is het lastig te determineren of dat komt van de klap of van het snot wat nog steeds in mijn hoofd zit en inmiddels is getransformeerd tot een wat dikke en taaiere versie van wat het was.

Dit was precies wat deze dag nog nodig had.

De muur is overigens ongeschonden de ongelijke strijd uit gekomen.