Zo, de winterstop zit er weer op. Na de brute roof van onze fietsen uit de garage, hebben we met toestemming van de verzekeringsmaatschappij weer nieuw materiaal aangeschaft. Aangezien de zon gister uitbundig scheen, was het een uitstekende dag om de rijwielen weer eens uit te proberen. Mr.T. had zijn nodige trainingsrondjes op zijn eigen fiets er al weer op zitten, maar ik nog niet.
Na nog wat materiaalaanpassingen binnen de eerste kilometer, waren we op weg. Ik had nog zo gezegd: alleen plat fietsen, ik wil geen berg zien. Maar een versperring hier en een opbreking daar en ook nog een omleiding, dan blijk je ineens toch verschrikkelijk te moeten terugschakelen. De moed zakte mij in de schoenen, maar als ik dan mensen naast hun fiets omhoog zie lopen, dan krijg ik een 'dat nooit' gevoel en blijk ik ergens toch nog een beetje kracht te hebben.
Limburg is weer mooi, zo in de lente! Fruitbomen bloeien, de akkers worden weer ik kaarsrechte lijnen bewerkt, het gras is weer groen en de bomen die niet bloeien beginnen voorzichtig hun blaadjes te laten zien. Mr.T. roept maar van: we kunnen zus en we kunnen zo, maar als het om routes en plaatsbepaling gaat, dan ben ik een sukkel. Dus ik zeg alleen: doe maar wat, als we maar niet weer...
Helaas onvermijdelijk, volgens Mr.T., kwam er toch nog iets van een berg, met als extraatje: kasseien. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel die ellendige steentjes. Het staat ongetwijfeld heel rustiek, maar erover fietsen is een regelrechte ascese. Ik heb alles bij elkaar gescholden, gefietst op de kleinste bladen die mijn fiets bezit, geworsteld, maar ik kwam boven!
Eenmaal thuis na een kilometer of 40 en met een bips die blijkbaar weer beheurlijk moet wennen aan het racezadel, keken we nog een stukje Parijs - Roubaix. Ik buig in diep respect voor deze mannen die niet een paar honderd meter over kasseien rijden, zoals dat nietszeggende bergje dat ik gedaan heb, maar 27 kasseienstroken met een lengte van maar liefst 46 kilometer. Dit bewijst maar weer eens dat die wielrenners een tikkie getikt zijn, want waarom zou je dit willen? Ik begrijp het niet. Maar goed, what doesn't kill you, only makes you stronger, zullen we maar zeggen.
4 opmerkingen:
Het was wel een prachtige wedstrijd, met tactische spelletjes en een onverwachte winnaar, die ik het ook nog eens van harte gun. Wielrennen is een van mijn favoriete sporten, dat begrijp je.
Een jaar of 30 geleden ben ik een paar keer met een vriend op de trein naar Maastricht gestapt om in Limburg te gaan fietsen. Inderdaad lopend de Cauberg op en de Vaalserberg, maar wel mooi, hoor...;o)
@ de Stripman: Ik ben getrouwd met een fanatieke racefietser en een wielrenfan. Inmiddels ben ik lichtelijk besmet.
Het is hier fantastisch fietsen! Al gruwel ik van de berg op fietsen en lukt dat ook alleen met een fiets met heel veel versnellingen, met daarna toch een soort van overwinningsgevoel :-).
@margreet - Met een heel klein verzetje is ook het beste...;o)
@ de Stripman: Maar een verzetje is nooit weg!
Een reactie posten