Van de jacht naar de lust en de last.

Deze is voor de mederestaurantgebruikers van zaterdagavond in Jachtlust: sorry!

Ik kan niet anders zeggen dan 'sorry'. We waren een tikkie te luidruchtig en dat spijt ons zeer. Ik spreek even namens de rest van de familie, die u - nou ja, u was niet in grote getale, wij hebben u in aantal duidelijk overtroffen en wellicht dacht u dat wij met 119 personen waren in plaats van 19, maar toch - op wellicht ietwat onaangename wijze hebt leren kennen.

We hadden een feestje, maar dat was u ongetwijfeld opgevallen. Onze moeder Maria had die week een memorabele leeftijd bereikt en dat wordt door ons altijd op gepaste wijze gevierd. En aangezien we elkaar niet wekelijks zien, door enige kilometers afstand tussen ons, hebben wij wel het een en ander te bepraten. Dat kan uiteraard op een volume dat anderen daar niet persé van hoeven mee te genieten en ik ben het met u eens, dat had ook gemoeten. Maar helaas, wij hadden onszelf weer eens niet in de hand.

Normaliter zouden we de schuld op de kinderen kunnen schuiven. Onaangepast en niet al te best opgevoed, maar dat is niet mogelijk. De kinderen hebben zich buitengewoon behoorlijk gedragen. Geen onvertogen woord. Daar kwam de overlast dus niet vandaan. Van kinderen kunnen we eigenlijk ook niet meer met goed fatsoen spreken, op twee na, maar die hebben ook de leeftijd van gezond verstand inmiddels bereikt. De rest gaat hardhollend richting de volwassenheid en een deel neemt inmiddels prachtige - letterlijk en figuurlijk - vriendinnen mee.

Ik zeg u nogmaals, sorry, het waren wij, de tweede generatie. Wij hebben u tot wanhoop gedreven, maar gelukkig nog niet voortijdig het restaurant úit gedreven. We praatten te hard, we lachten te hard, we gaven commentaar te hard en probeerden over zes meter tafel met elkaar te communiceren. Sorry.

We hopen dat u ondanks ons toch heerlijk gegeten heeft in dit restaurant. Wij namelijk wel, in zes bedrijven. Er kwam geen einde aan. Dat dacht u waarschijnlijk ook. Sorry dat we u tijdens de lust tot last waren.

Dan zeg ik ook nog even 'sorry' tegen de mevrouw die elke keer wilde uitleggen wat er op ons bord lag. Sorry mevrouw, dat het zo lang duurde voor we stil waren en het leek alsof we u niet serieus namen. Want we namen u en het eten zeer serieus. We namen alleen elkaar niet zo serieus, of wel, soms, af en toe in een goed gesprek.

Kortom: sorry voor ons, maar wij hebben een heerlijke dag gehad.