Greet en de begrenzer

Ik ben begrensd. Dat zijn we natuurlijk allemaal, in meer of mindere mate. Ik bedoel maar, hoe vaak trapt u het gaspedaal van uw auto zo diep in dat deze zijn (of haar) maximum snelheid bereikt? En dan heb ik het niet over de wettelijk toegestane maximum snelheid, maar zo hard als ie kan.

Nou, zo hard kan ik niet meer. Zelfs 120 kilometer per uur is wat te veel gevraagd. Ik kom meer in de buurt van een schamele 35 kilometer per uur. Zeg maar, een snorfiets en dan één met een verschrikkelijke kleine benzinetank.

Stelt u zich eens voor dat u met zo'n snorfiets, die eigenlijk niet door de keuring zou komen, met 30 tot 35 kilometer per uur op de snelweg rijdt. Het verkeer raast u, hopelijk links, voorbij. Zelfs de vrachtwagens en de wat bangig uitgevallen tiepes en de ouden van dagen. Je geeft gas en gas, maar er komt geen kilometertje op de teller bij. Het is nogal frustrerend.

Ik peuter me suf aan de begrenzer en heel soms ontstaat er een gaatje, waardoor ik tijdelijk wat meer kilometers kan maken, in de lengte of de breedte. Of ik heb een houtje-touwtje-knoopje oplossing om de snor kortdurend wat op te voeren. Consequentie is dat ik dan de dag erna snelheidje stapvoets maak of dat de tank lek is of dat ik helemaal geen meters meer maak.

Peuteren en pulken heeft dus geen zin. Het moet even anders. Misschien moet ik toch maar een tijdje genoegen mee nemen met die 35 kilometer per uur of minder en de korte afstanden. En ik zal me dan toch eens verdiepen in de gebruiksaanwijzing van dit vreemde voertuig. Verder: helmpie af en de blik niet meer alleen strak vooruit. Met deze snelheid heb ik alle tijd om eens rustig om mij heen te kijken en te genieten van alles wat langzaam voorbij schuift.