Mijn hoofd zit vol talloze gedachten. En daar fietsen de dingen van alle dag dan nog even tussendoor. Nu is mijn hoofd momenteel al niet zo'n hoogstaand gevalletje, figuurlijk dan, maar dit slaat alles. Om enigszins orde in de chaos te scheppen, geef ik de talloze gedachten allemaal een nummer. Ik vraag ze altijd om vóórdat ze mijn hoofd binnenstappen zelf een nummer te trekken, maar dat weigeren ze categorisch.
Ook met een nummer, blijft en het een zooitje ongeregeld. Zo gauw als ik iedereen op volgorde van belangrijkheid heb geplaatst en een nummer heb opgeplakt, breekt de pleuris al weer uit. Elke talloze gedachte is namelijk van mening dat die nummer 1 in zijn bezit zou moeten hebben. Praten als brugman, sussende woorden, loze beloftes en dan krijg ik ze weer een beetje tot rust. Adem in en adem uit.
De dingen van alle dag zijn er ook nog. Die zijn er gewoon, iedere dag. Onvermijdbaar. Ik wil ze wel een keertje overslaan, maar dat roept in mijn hoofd dan ook weer heftige weerstand op. Adem in en adem uit. Ik concentreer me even heel mindfullness op het nu en ben voor even weer dictator in mijn eigen hoofd. Voor het gemak pak ik talloze gedachte nummer 1 er maar even bij een een dingetje van alle dag. Even wat verwerken.
En als het echt niet meer gaat, dan schreeuw ik even heel hard: hé! en klap even in mijn handen. Dat schrikt ze wel even af, die talloze gedachten en de dingen van alle dag.
Dat zal ze leren.
Ik ben de baas.
Echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten