Greet valt erover

Inmiddels ben ik in de volgende fase beland van de strijd tegen de broertjes Bor en Bar. Ik ben van de chemische oorlogvoering overgestapt op zogezegd de biologische variant. Bor en Bar hebben al flinke klappen gekregen, 14 maanden lang hebben ze kruisraketten op hun bolletje gehad.

Nu ben ik bezig met precisiebombardementen van natuurlijke middelen die hun effectiviteit bewezen hebben. Geen homeopathisch geliflaf. Begrijp me goed, geen kwaad woord over homeopathie, maar ik ben het stadium voorbij van baadt-het-niet-dan-schaadt-het-niet. Ik moet zeker weten dat het iets gaat doen.

En het doet iets, dat kan ik u wel vertellen. De broertjes Bor en Bar hebben door de jaren heen met een miljoenenleger bezit van mijn lichaam genomen en na de eerste fase zijn er nog een berg over die zich in hoekjes en gaatjes verstopt hebben. Die krijgen nu ongenadig op hun lazer. Het nadeel is dat ik nu ook weer op mijn lazer krijg, de Herxheimer-reactie.

Even een opsomming.

De moeheid die er al was is nu overweldigend. Bibberend koud zijn, wat pas over gaat als ik heel charmant als een ware Sidonia met mijn voeten in een bak heet water ga zitten met een deken om mij heen. Pijnscheuten in mijn ledematen waar zelfs paracetamol schrik van krijgt. Hoofdpijn. Moeite met uit mijn woorden komen. Onrustig slapen met bizarre dromen en standaard wakker worden tussen 4 en 5 uur. Een overspannen trillende spier meestal boven mijn linkeroog en soms elders in mijn lichaam. Grieperig gevoel. Het volledig ontbreken van een kortetermijngeheugen. Deze zaken wisselen per dag, per uur en variëren enorm in intensiteit.

Dit is een kleine selectie aan symptomen die ik de afgelopen jaren ook al had. De opgenoemde waren inmiddels door de behandeling redelijk te hanteren met goede en slechte periodes, maar zijn nu in alle hevigheid terug. Geen slecht teken, want dit betekent dat de biologische wapens doen wat ze moeten doen: kill and attack.

Het grootste probleem is wel dat ik heul onhandig ben geworden. Misschien ben ik daar ook wel mee geboren. Als kind ben ik namelijk meerdere malen onder een rijdende fiets gelopen. Volledig mijn eigen schuld. Totaal in mijn eigen wereld vergat ik compleet uit te kijken en lette nergens op. Dat ik niet door een auto ben overreden mag een wonder heten.

Maar goed, ik dacht dat ik het wel onder controle had inmiddels. Niets is minder waar. Als je dus even niet oplet, komen dit soort eigenschappen keihard naar de oppervlakte. Het servies sneuvelt. Bammetjes met dik hagelslag glijden van bord met chaos en grote rommel als resultaat. Met eten koken vergeet ik essentiële onderdelen. Tandenpoetsen kan ik beter in mijn nakie doen, want niet knoeien is uitgesloten. Bij het leegknijpen van een pak yoghurt zit de yoghurt overal, behalve in mijn bakje.

Gister had ik wat onhandigheid betreft een topdag. Nadat ik de kerstboom zonder kleerscheuren en scherven had afgetuigd en ontmanteld, moesten alle spullen weer naar zolder, achter 'het schot'. Kleine opening, lang lijf, eigenlijk een kop te groot, kop-stoot. Tanden stonden te trillen in mijn kaak.

Eind van de middag kwam het hoogtepunt. Ik struikelde over de bank. Yep, de bank. Of beter gezegd de hoek van de bank. Iets met een lamp aandoen en terugdraaien en niet goed uitkomen en uitglijden en plat op de grond, op mijn zij. Maar het glas water dat ik in mijn hand had, heeft het overleefd. Dat dan weer wel.

En nu voelt het alsof de bank bovenop mij is gevallen, expres. Mijn rechterkant is pijnlijk in protest. Ik overleef het wel weer, uiteraard. Maar ik ben wel een beetje teleurgesteld in de bank. Ik dacht dat we vrienden waren, hij en ik. Vandaag voer ik actie, zittend in stilte, op de bank.