Buluitreikingen en onderbroeken

Een paar weken geleden hadden Mr.T en ik wat te vieren. Er moest na twee jaar knetterhard studeren en een thesis in elkaar fabrieken een bul opgehaald worden in Groningen. Dus had ik mij in mijn mooiste feestkleed gehesen. Nu zit ik niet zo ruim in mijn feestkleedjes, sterker nog, ik heb er maar één. Ik ben niet het feestklederige type. Ik draag wel jurkjes of rokjes, maar alleen als het bloedverzengend heet is en deze dingen zijn dus niet geschikt voor een feestje. Maar die ene wel. Mijn fantastische prinsessenjurk.

Deze had ik mij dus om het lijf geslagen na het douchen en opkalefateren. Ik stond het resultaat te bewonderen in de spiegel en zag dat mijn onderbroek wel heel erg zichtbaar was. Nu heb ik de jurk al een keer eerder aangehad, voor een andere feestelijke gelegenheid, maar toen was mij dat niet opgevallen. Anderen waarschijnlijk wel, maar dat hoor je dan weer niet. Schaamte met terugwerkende kracht. 

Ik vroeg nog even de mening van Mr.T. Hij is als het om dit soort dingen gaat altijd gruwelijk eerlijk. Er gaan geen doekjes om de boodschap. Diplomatie is hem volslagen vreemd wanneer je hem zijn mening vraagt. Over het algemeen trek ik me er niets van aan als hij iets niet mooi vindt. Maar dit was serious business. Volgens hem was het geen porem, die onderbroek. Mijn onderbroekla bevatte op dat moment geen huidkleurig exemplaar meer. De laatste die ik had was voor onder mijn trouwjurk, die ik al geruime tijd niet meer had gedragen. Dus ik zag de noodzaak niet meer zo van een dergelijke directoire.

Nu mag Mr.T dan geen tactisch wonder zijn, hij is wel een fantastische probleemoplosser. Hij wilde wel even voor mij naar de Hema rijden. Daar aangekomen riep hij in de deuropening met luider stem dat hij een vleeskleurige onderbroek nodig had voor zijn vrouw in maat 38 of M. Een vriendelijke mevrouw liet hem het enige exemplaar zien dat er nog was in die maat, een corrigerende onderbox.  Mr.T verschoot bij de grootte van dit stuk ondergoed en stelde voor een maatje kleiner te nemen. Niet doen, zei de verkoopster, u vrouw wil waarschijnlijk de rest van de dag gewoon kunnen ademhalen.

De onderbroek bedekte ongeveer de complete onderste helft van mijn bovenlijf. Corrigeren als de beste, al valt er op dit moment niet veel te corrigeren aangezien mijn gewicht een beetje aan de onderkant van de juiste BMI zit, maar een kniesoor die daar op let. Tenslotte is er geen sikkepit van te zien, onder mijn feestjurk.

Groningen bleek net een regenachtige dag gepland te hebben. Vanuit de parkeergarage moesten wij nog een stukje lopen. Geen paraplu, want op een of andere manier hebben wij die gewoon niet. Dus hees ik mijn lange jurk omhoog tot onder mijn oksels en we zetten er stevig de pas in. Ik zei het toch al dat ik niet geschikt ben voor feestelijke kledij.

De eigenlijke buluitreiking was zo gebeurd. Maar laat Mr.T niet onvoorbereid een kansel betreden en een praatje houden. Man man man, er was geen touw aan vast te knopen. Dus ik gebaarde halverwege de zaal dat hij er beter een eind aan kon breien. Handje schudden hier en daar, glaasje bubbels achterover slaan, praatje links en rechts. Daarna waren er nog zeeën van tijd over. We hadden voor de gelegenheid maar even een bedje ergens gehuurd inclusief een maaltijd. Weinig van Groningen gezien. Dat doen we wel een andere keer. Als de stad een zonnige dag op de agenda heeft staan.