Deze versie is alleen wat jonger en kleiner en hij verkoopt geen kinderpostzegels.
Hij belde bij mij aan en ik moest door mijn knieën om dit mannetje goed te kunnen zien. Hij stapt naar binnen, kijkt me een beetje verlegen aan en zegt:
'Wilt geer bonbonnekes kopen veur onze sjoeëlactie?'
Enigszins al een beetje ingeburgerd snap ik hem in één keer, maar ik vraag:
'Wat voor actie is dat dan?' Terwijl ik dit vraag haalt hij een beduimeld A4-tje uit zijn zak en vouwt dit open. Het blijkt een actieformulier van de school te zijn, waarop maar liefst al één adres staat waar hij zijn chocola verkocht heeft.
Licht geërgerd: 'Gewoon, veur sjoeël! Ze kosten ein vijftig veur 100 gram.'
Mijn hart was al gesmolten bij de aanblik en de verkooptechnieken van dit menneke, dus ik zeg dat ik geld ga pakken.
Ik kom terug met € 1,50 en het kleine kereltje had inmiddels een afsluitbaar plastic zakje te voor schijn gehaald waar ik het geld in moest deponeren. Ik schrijf mijn naam een adres op het formulier. Bij het teruggeven zeg ik tegen hem: 'Het is wel koud hè, om langs de deuren te moeten.' Blij met zijn verkoop draait hij zich al om en zegt: 'Dat valt wel mit hoor!' En hij verdwijnt in het donker.
De dag erna stond hij weer voor de deur. Met een kleine buiging van zijn hoofd overhandigt hij mij plechtig een minuscuul zakje met chocolaatjes. Ik bedank hem uitvoerig, maar hij is al weer vertrokken.
Als de chocolaatjes niet in de koelkast zou liggen, zou ik bijna denken dat het niet gebeurd was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten