De realiteit achter een pijnlijke kies

De genen in onze familie hebben één nadeel. Ieder ander die meer nadelen ziet, snapt niet dat je in elk nadeel een voordeel moet zien. Maar dat ter zijde, ik ben tenslotte Cruijff niet.

Het nadeel is namelijk dat bij ziekte of ongeluk het regelmatig voorkomt dat het direct zo ernstig is. Dan bedoel ik niet een griep of verkoudheid, want daar draaien wij ons hand niet voor om; wij zijn geen watjes als ik het zo mag zeggen. Maar iets kleins kan makkelijk iets groots worden. En zegt een arts dat er een bijzonder kleine kans is dat je complicaties krijgt, dan weten wij met een bijna aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat wij die complicaties gaan krijgen.

Nu is het geval dat ik over het geheel van mijn leven genomen er nog redelijk goed van af ben gekomen, wat betreft de ernstigheid der gezondheidszaken. Maar niet bij mijn verstandskiezen. Ik was mij van geen verstandskies bewust, totdat zo'n jaar of 10 geleden er één ging ontsteken. Dit was een op dat moment voor mij nog onzichtbare verstandskies, maar ik had wel een overschot aan snot in mijn hoofd en pijn in mijn kaak. Na een telefoontje naar de tandarts werd ik doorverwezen naar een kaakchirurg in een Larens ziekenhuis.

De kaakchirurg was een beer van een vent - het type slager, Duitser, met een overduidelijke voorliefde voor Friesland. Wat kon ik anders doen dan deze beul maar vertrouwen. Na een fotosessie wees hij mij verheugd, enthousiast en met een bijna onverstaanbaar Duits accent op het probleem. De verstandskiezen in mijn onderkaak zaten overdwars, verstopt. Dat ze ook figuurlijk dwars konden zitten, bleek uit een dijk van een ontsteking.

Om een lang verhaal nu iets minder lang te maken, de dwarsliggers zijn er in meerdere behandelingen uit gesneden. Weest u niet bang, ik was goed verdoofd, nadat de vriendelijke beul ook nog fanatiek, maar geheel per ongeluk verdoving in mijn neusholte had gespoten.

Gezien de ontsteking moest ik nog een extra kies links opofferen. Als restverschijnsel heb ik nu rechts een kies waar de wortel net iets te open en bloot ligt. Dit resulteert in regelmatige kiespijn na het eten of drinken van iets kouds, warms of zoets.

Op een of andere rare manier heeft zich de idee in mijn hoofd genesteld dat met de verhuizing de kiespijn wel achter zou blijven. De eerste weken van ons verblijf hier leek mijn geest zijn wil op de kies gelegd te hebben. Geen centje pijn, met wat ik ook at. Tot aan de kerst. De waarheid heeft mijn kies achterhaald. Hij deed weer pijn, na het rechtstreeks gieten van zoete vloeistof op de kies.

De realiteit nam onmiddellijk bezit van mijn hersens. De kies was een zelf bedachte metafoor voor mijn wortels. Ik ben wie ik ben, met alles er op en er aan. Hier ben ik, geen drol veranderd, niets heb ik achter gelaten. Er is geen barrière tussen mij en de rest van de wereld, niet anders dan een barrière die bestaat in mijn hoofd. Ik zucht. Tijd om mijn wortels hier te gaan planten en niet langer op zoek te gaan naar waar de rest van mij gebleven is.