Margraten

Vele graven.

Vanwaar je ook kijkt, ontwaar je een patroon in de witte kruizen.

Vele namen. Soms ook geen naam.

Soldaten die niet gevonden zijn, maar wel gevallen.

Indrukwekkend.

Stromende regen en dan de klok die luidt.

Muziek uit de toren, ook het Wilhelmus.

Bij het binnengaan van de toren intense stilte.

Teksten die diep mijn geest binnen komen.

Dan een klein mannetje die de akoestiek ontdekt, met voorzichtige geluiden.

(klik op een foto voor een vergroting, zodat de tekst leesbaar wordt)

Greet zag het licht in de bloemen

Tuin (een tweede deel en nu de voortuin)

Aangezien onze voortuin nog de enige was in de straat met braakliggend grond, werd dit een geliefde toiletplek niet alleen van onze eigen katten, maar ook van andere poezebeesten uit de buurt. Dat kon natuurlijk niet.

Dus op naar het tuincentrum. Op zaterdag reden we er heen en keerden zo snel als we konden weer huiswaarts. Wat een drukte! Wat dachten al die mensen wel niet? We hebben er wat mooie lentedagen op zitten en nu willen we onze tuin weer opkalefateren? Nee, wij dan, wij hadden een serieus probleem. Maar we hadden het vermoeden dat we er niet meer bij gingen passen in het tuincentrum.

Maandagavond in het laatste openingsuur is een buitengewoon slim plan om een tuincentrum te bezoeken. Bijna geen mens te bekennen. Op naar de lavendel, want die moet sowieso altijd in de tuin. Wat siergras er bij en toen viel mijn oog op een heel klein ienieminiplantje, de Pulsatilla vulgaris, oftewel Wildemanskruid. Is dat niet leuk? Hij staat er tussen hoor, dat kleine ding. En nu maar hopen dat hij wortel schiet.

Het chocoladeverkopertje (voor een tweede keer)

Het chocoladeverkopertje bestaat dus echt.

Woensdagmiddag was hij met een ander jongetje in een zacht warm lentezonnetje aan het spelen op straat. Er lag een eenzame bal, na wat gevoetbal, verlaten voor een zweefvliegtuigje. U kent ze wel, die piepschuim zelfbouwpakketjes, die als je ze wil laten vliegen op de grond storten of met volle snelheid na een looping terugkeren naar de gooier voor een aanval op het lijf. Beide versies zag ik veelvuldig gebeuren. Weinig echt gezweef dus. Maar zij waanden zich ongetwijfeld de beste stuntpiloot van de wereld!

Al bezig zijnde en rondrennend kwamen ze onze net naar buiten gestuurde katten tegen. Op het moment dat de katten de interesse ontdekten, verschansten ze zich onder en in het Vosje. Ja, u leest het goed, in. Het motorblok is erg favoriet en niet omdat die warm is, want het Vosje staat veel stil. De jongetjes probeerden nog even liggend op hun buik luidkeels de katten te bewegen te voorschijn te komen, maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Toch vermoed ik dat zij zichzelf zagen als stoere leeuwentemmers.

Even later zag ik ze knoeien met een mini-matras-vlieger. Sinds de laatste mooie buitenspeeldag in tweeduizendennegen was die natuurlijk niet meer aangeraakt en dus hopeloos met al zijn draden in de knoop. De poging tot ontwarring werd al snel gestaakt. Waarbij het beeld in hun hoofd van Olympisch kampioenen kite-surfing vast langzaam vervaagde.

Bovenstaande speelde zich allemaal in een tijdsbestek van ongeveer 5 minuten af. Toen ik een paar minuten later weer eens een blik naar buiten wierp, lag daar de eenzame bal naast het achter gelaten vliegtuigje en een verwarde vlieger. De kinderen waren in geen velden of wegen te bekennen.

Op zoek naar nieuw avontuur, denk ik.

Greet en de lente

Gister voelde mijn lijf zich nu niet echt helemaal wat je noemt in overeenstemming met wat je onder gezond zou kunnen vatten. Maar de zon scheen en als ik de deur open deed, kwam een warme lentelucht mij tegemoet. Ik wilde deze dag niet zomaar aan mijn snotterige neus voorbij laten gaan. Naar buiten dus, op verkenningstocht.

Het was echt geen-jas-meer-nodig-warm! Nu is hier eigenlijk al dagen zo. Maar daar rep ik verder niet over. U lezer van boven de rivieren heeft er waarschijnlijk net 2 zonnige dagen op zitten en hier is het al volop zomer. Ik wil u verder niet jaloers maken. Stel je voor dat u allen zomaar de gedachte krijgt om en masse hier heen te migreren. Ongehoord.

Mijn i-Pod speelde in de shuffle stand ongevraagd precies de muziek die ik nodig had en die aansloot bij mijn gemoed. De warmte en de zon verwarmden mij in hart en ziel. Blij word je daarvan hoor, dat kan ik u vertellen.

Met een voldaan gevoel kwam ik weer thuis na mijn omzwervingen door de stad. Als nu het gras in de tuin maar groen werd, dan kon ik daarop liggen, in de zon, starend naar de wolken, met een snurkende rode kat links van mij en een klein koetje die druk is met vliegjes en dingetjes.

(tussen dit alles door wordt er ook nog hard gestudeerd, als u dat maar weet!)

Tuin

Met het project tuin hebben we dan nu een start gemaakt.

Al brainstormend zijn we niet verder gekomen dan dat er gras moet in het vierkante stuk modder. Dat stuk modder is ontstaan uit een van oorsprong door onkruid overwoekerde tuin. Mannetjes die zijn ingehuurd door de woningbouwvereniging hebben dit onkruid omgemaaid met een machientje waar je op kon zitten. Het machientje met mannetje paste maar net.

Andere mannetjes hebben het onkruid weggehaald en er een pad van tegels neergelegd. Blijft over, een stuk modder. De katten maakten dankbaar gebruik van dit stuk voor het nodige poep- en plaswerk. Tja, u wilt ook rustig kunnen poepen. Maar met wat hogere temperaturen begon er ook een onwelriekende damp op te stijgen uit het stuk modder. Tijd dus voor actie.

Het eerste actiepunt bestond er uit dat we de katten met straffe hand gingen leren om ergens anders die drol en die plas te leggen. Sta je dus je katten uit te laten, zodat ze wat minder bang worden van de grote hoeveelheid passanten. En wie beweert dat je een kat niets kunt leren, heeft het gruwelijk mis.

Vervolgens naar de Gamma en daar de attributen gekocht om een mooi stukje gras te kweken. Onder deze attributen zat een stuk afdeknet. Zoals gewoonlijk zijn we redelijk onvoorbereid op pad gegaan. Onze plannen rijpen over het algemeen een behoorlijke tijd, maar de uitvoering komt altijd plotseling, waardoor we wel eens iets missen. De maten van het stuk modder hadden we dus niet gemeten en gegokt. Misgegokt is een betere weergave van de werkelijkheid, het stuk net bleek te klein.

Vrijdag was er een vrije dag voor Mr.T., dus de schop ging de grond in. Van het puin en de stenen die we uit de tuin opgegraven en geraapt hebben (koud!), kun je een compleet huis bouwen. En dan wil ik het nog niet eens hebben over de overige rotzooi die we in de modder vonden. Toen moesten de kleiklonten nog stuk en de hark moest er nog over. Laatste stenen er uit (koud!) en zaaien maar.

Daarna moest het net er nog over. Het te kleine net was inmiddels ingeruild voor een twee keer zo groot net, wat door Mr.T. net verkeerd door de midden was geknipt. Over de schuldvraag wordt echter nog gediscussieerd. Met een beetje kunst en vliegwerk ligt er nu een net over de zaadjes. Niet boven de grond, zoals in het plan stond, maar op de grond. Vogels hebben dus nog vrij spel, maar die komen hier (nog) niet veel. Te veel last van stadse fratsen. Al zagen we laatst een valkje die boven onze tuin een pas gevangen mus liet vallen. Dat dan weer wel.

Laat het gras nu maar groeien.

Wij wachten af.

En het gaat nu dan nog niet op, maar het komt wel, daar zijn we van overtuigd: het gras is bij ons echt groener.

Greet verwondert zich

Ik hoorde het toch echt.

Vogelgeluiden.

Vogelgeluiden, terwijl ik in mijn Vosje zat.

Mijn Vosje die stilstond, met draaiende motor, op een heel druk kruispunt, voor het rode stoplicht - uiteraard; omringt door vele auto's en naast mij een lawaaiige vrachtwagen.

Ik dacht even dat ik ze zag vliegen.

Maar ik merkte een paar reuze bomen op aan de rand van het kruispunt.

Daar zaten ze, de blije vogels.

Luidkeels zingend met zijn allen.

Zij weten het wel.

De lente is in aantocht.

En mocht u de komende maanden nog wat vertier willen beleven, kijkt u dan af en toe eens op www.beleefdelente.nl. Nu is er nog niet veel te beleven, maar het wordt spannender dan televisie, wat ik u zeg!

Greet en vreemde mannen

Vorige week stond hij een kwartier voor de afgesproken tijd aan de deur.

Ik was nog bezig de slaap uit mijn ogen te wrijven, maar hij was bijzonder wakker en monter voor dit vroege tijdstip. Hij stelde zich voor met een open blik en vriendelijke ogen. Zijn eerste vraag was of hij Maastrichts kon praten. Ik overwoog om in het Fries te antwoorden. In plaats daarvan gaf ik aan dat het de onderlinge communicatie ten goede kwam als het Maastrichts achterwege bleef.

Hij vertelde direct honderduit over hoe hij zijn vrouw die ochtend had geholpen met de kinderen, wat hij normaal gesproken nooit deed. Hij vond het maar een heel gedoe. Hoe ik dat deed met mijn kinderen. Een man van 37 kan soms ook best lastig zijn, dacht ik bij mijzelf. Ik ben niet het loslippige type tegen vreemde mannen, dus ik zei dat ik geen kinderen had, wel katten. Hierop ging hij in zijn enthousiasme over op het Maastrichts en ergens ving ik op dat het over kattenmandjes ging, dus ik knikte maar wat.

Maar hij kwam natuurlijk voor de klus met de ramen. Dus of ik hem even wilde laten zien om welke ramen het ging. Hij sprong met twee treden tegelijk naar boven, waarbij de katten zich angstvallig terug trokken op onzichtbare plekken, niet gewend aan zoveel energie in de ochtend.

Na de nodige instructies vroeg ik of hij koffie wilde. Mr. T. had namelijk gezegd dat het heel normaal is om koffie aan te bieden aan iemand die een klus komt doen. Ik dacht altijd, de vreemde man komt om te werken, niet om koffie te drinken, maar dat is dus niet zoals het hoort. Blijkbaar mis ik soms wat in de omgang met vreemde mannen.

Wat ik me ondertussen afvroeg, waarom hij mij hardnekkig met 'mevrouw' bleef aanspreken, terwijl ik me met mijn voornaam voorgesteld had. Hij deed namelijk zo zijn best om de afstand tussen ons iets in te korten, door veel te praten. Ongetwijfeld lag het aan mij, want ik deed vooral mijn best om de afstand zo groot mogelijk te houden. Ik voel me namelijk behoorlijk ongemakkelijk met een vreemde man in mijn huis.

Een paar week geleden voelde ik me ook ernstig oncomfortabel door een schildertje die namens het bouwbedrijf hier een klacht met een likje verf kwam oplossen. Wat betreft zijn uiterlijk had het me niet verbaasd als hij een karakter zou zijn uit de Lord of the Rings. Daarbij had hij een griezelig bouwvakkersdecolleté. Ik had hem zonder probleem zo omver kunnen blazen, maar toch bekroop mij een gevoel van onbehagen bij dit schildertje.

Uiteindelijk vroeg de vreemde ramenman me weer naar boven te komen, om zijn werk te bewonderen. Het raam moest nog iets verder open kunnen, dus klauterde hij gemakkelijk op de smalle vensterbank voor de modificatie, waarbij hij lachend zei dat hij ook zo klein was, wat ook zo was. Ik zei dat hij mijn trapje wel mocht lenen.

Na anderhalf uur was de klus geklaard en betaald en de vreemde man onder het uiten van de nodige instructies om ramen en deuren piepvrij te houden, vertrokken.

Ik slaakte een zucht van verlichting.

Ik ben niet zo handig met vreemde mannen.

Gelukkig maar dat de vreemde mannen handig zijn.

Greet zegt ook maar wat

Om een dag mee te eindigen: het is zo als het is, en zo was het.

Greet leest wel eens wat

Alles wat hier in papiervorm door de brievenbus het huis binnendringt, wordt vroeg of laat gelezen. Meestal is dat laat, aangezien de meeste informatie via internet tot mij komt en er natuurlijk vele andere zaken te doen zijn.

Afgelopen weekend las ik een artikel in de zaterdagse bijlage van het NRC Handelsblad van weer een week eerder. Het artikel heb ik deels zaterdag en deels zondag gelezen, wat bovenstaande dus ook maar weer illustreert.

Het artikel prikkelde mijn ergernis. Of beter gezegd, ik werd gewoon boos. Het ging over Nederlanders die naar Spanje zijn verhuisd om daar te leven, te wonen en/of te werken. Niet meer alleen mensen van boven de pensioengerechtigde leeftijd, al zijn die nog steeds ruimschoots vertegenwoordigd.

Deze mensen wilden weg uit Nederland, omdat ze het daar niet meer zo goed vonden. Stress, gehaastheid, vervaging van waarden en normen, veel regels. Tot zo ver is het allemaal nog wel te volgen. Totdat blijkt dat deze mensen hun eigen Nederlandje binnen Spanje hebben gevestigd. Dit heeft tot gevolg dat al het dagelijkse leven in het Nederlands en op zijn Nederlands gaat.

Nederlandse dokter, Nederlandse restaurants, Nederlandse supermarkt met Nederlandse medewerkers en Nederlandse produkten, Nederlandse gezelligheidsverenigingen, Nederlandse hypotheekadviseur, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

De meeste mensen hebben een schotel op het huis om de Nederlandse televisieprogramma's te kunnen blijven volgen. Eén van de redenen en ik quote: 'ik ben erg geïnteresseerd in het multiculturele debat', waarbij nog een kritische opmerking wordt gemaakt over de integratie van moslims hier in Nederland. Pardon?

Overwegend Nederlandse vrienden maken ze daar. De lokale bevolking vindt men wel aardig, maar is nogal op zichzelf. Hoe paradoxaal in dit geval! Ik quote maar weer eens: 'alle Spanjaarden lijken op elkaar'. Pardon?

Sommige van deze zogenaamde nieuwe Spanjaarden laten zich bewust niet registreren in Spanje, om zo te kunnen blijven profiteren van Nederlandse sociale voorzieningen, of om geen belasting in Spanje te hoeven betalen; omdat het meer voordelen oplevert. Pardon?

U begrijpt denk ik wel mijn punt.

Dit wilde ik even kwijt

Dank u voor het luisteren.