Woensdagmiddag was hij met een ander jongetje in een zacht warm lentezonnetje aan het spelen op straat. Er lag een eenzame bal, na wat gevoetbal, verlaten voor een zweefvliegtuigje. U kent ze wel, die piepschuim zelfbouwpakketjes, die als je ze wil laten vliegen op de grond storten of met volle snelheid na een looping terugkeren naar de gooier voor een aanval op het lijf. Beide versies zag ik veelvuldig gebeuren. Weinig echt gezweef dus. Maar zij waanden zich ongetwijfeld de beste stuntpiloot van de wereld!
Al bezig zijnde en rondrennend kwamen ze onze net naar buiten gestuurde katten tegen. Op het moment dat de katten de interesse ontdekten, verschansten ze zich onder en in het Vosje. Ja, u leest het goed, in. Het motorblok is erg favoriet en niet omdat die warm is, want het Vosje staat veel stil. De jongetjes probeerden nog even liggend op hun buik luidkeels de katten te bewegen te voorschijn te komen, maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Toch vermoed ik dat zij zichzelf zagen als stoere leeuwentemmers.
Even later zag ik ze knoeien met een mini-matras-vlieger. Sinds de laatste mooie buitenspeeldag in tweeduizendennegen was die natuurlijk niet meer aangeraakt en dus hopeloos met al zijn draden in de knoop. De poging tot ontwarring werd al snel gestaakt. Waarbij het beeld in hun hoofd van Olympisch kampioenen kite-surfing vast langzaam vervaagde.
Bovenstaande speelde zich allemaal in een tijdsbestek van ongeveer 5 minuten af. Toen ik een paar minuten later weer eens een blik naar buiten wierp, lag daar de eenzame bal naast het achter gelaten vliegtuigje en een verwarde vlieger. De kinderen waren in geen velden of wegen te bekennen.
Op zoek naar nieuw avontuur, denk ik.
2 opmerkingen:
Wat lief!
Ik zie zoiets alwel hiervoor op straat gebeuren! :)
Kus,
@ Iris: kinderen spelen overal het zelfde volgens mij.
Kus terug!
Een reactie posten