Ik zag het gebeuren toen ik de rolgordijn van het slaapkamerraam wilde sluiten. De dag was ten einde. De katten waren naar buiten gebonjourd en wij gingen ons moede lijf ter ruste leggen.
Ik zag Redje in het midden van de straat zitten. Er kwam een auto aan die bij uitzondering nu eens niet te hard reed. Het licht van de koplampen bereikte onze kat. Die bleef vervolgens verstijfd zitten en staarde met wijdopen ogen naar het monster dat hem naderde. Wellicht verblind wist hij totaal niet meer wat hem te doen stond. De bestuurder hielp hem door even kort te toeteren. Maar dit bracht alleen maar een grotere, totaal verlammende paniek voort.
De auto stopte. Redje verroerde vervolgens geen haartje en bleef met zijn dikke kont midden op de straat zitten. Er zat niets anders op, de auto moest in zijn achteruit en stuurde met een grote boog om onze kat heen.
Ik en Redje haalden opgelucht adem. Er kwam weer beweging in het beest.
Ik sloot de rolgordijnen, ernstig hopend dat ik beide katten weer levend en hongerig brullend de volgende ochtend voor de deur zou vinden.
Op dit moment liggen ze beide onschuldig ronkend in hun mand.
Dromend van poezevrouwtjes, veel eten, zon, muizen en een autoloze wereld.
Denk ik.
2 opmerkingen:
Jeetje! Wees blij met de menselijkheid van de bestuurder. Ik denk dat meningeen "gewoon" verder gereden was. Hulde aan hem/haar!!
Tút
@ Anoniem: ...en zeker in deze buurt mag dat een wonder heten. Er wordt wat afgescheurd en dat zijn onze katten nog niet gewend!
Tút terug
Een reactie posten