Dan ineens verschijnt hij op de rand met een behoorlijke steen in zijn snavel. Hij roept nog: 'van onderen!', voor zover dat lukt met een steen in je bek, en laat de steen vallen. Deze ploft op een tussenstuk, met eveneens stenen.
De kraai verlaagt zichzelf naar het tussenstuk en zoekt de pasgevallen steen er tussenuit en mikt deze vervolgens weer over de rand; op de stoep deze keer. Gelukkig geen toevallige passanten, maar de auto mist hij maar net. Om zijn daden kracht bij te zetten, zoekt hij nog een steen en keilt deze ook nog even naar beneden.
Zo.
Parmantig loopt hij het hoekje om.
Ons in opperste verbazing achterlatend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten