40, en nog een keer

En weer 8 dagen zijn voorbij.

Hij en zij

Daar gaan ze weer. Ik zie ze bijna iedere dag. De ene keer lopen ze van hier naar daar en de andere keer lopen ze van daar naar hier.

Twee mensen op leeftijd. Keurige mensen, zo te zien. Zij in een rok tot net onder de knie en hij een tas dragende.

Waar gaan ze heen en waar komen ze vandaan? Zouden ze opa en oma zijn? Is het leven zwaar geweest voor hen, want ze kijken altijd zo treurig?

In ieder geval houden ze van elkaar. Tenminste, zo ziet het er zeker uit. Ze lopen altijd hand in hand.

Tot voor kort. Er is een hond toegevoegd aan het tweetal. Een voortdurend kwispelende hond. Niet te groot en niet te klein.

Hij houdt nog steeds een tas in zijn hand en zij leidt de hond met de lijn in haar hand. Beide hebben ze een hand over.

Ik hoopte dat de hond tijdelijk was. Hij loopt blij tussen hen in. Zij hebben nog steeds een trieste blik. Maar ze hebben elkaar niet meer vast.

40, en weer een vervolg

Dag 17 tot en met 24.

Greet en de mug

Mug,

Ik weet ook wel dat jij recht op leven hebt. Maar waarom ben je zo ongelofelijk irritant? Wat is er mis met geluidloos rondvliegen? Ik zie het nut ook niet om dit met een hels kabaal te doen, rond mijn hoofd, net op het moment dat ik in slaap dreig te vallen. En als zonder geluid dan niet mogelijk is, misschien dan in een andere toonsoort, zodat het niet zo in mijn oren blijft na-echoën.

Dan je voedselbehoefte. Blijkbaar heb je het op mijn bloed voorzien en niet op dat van Mr.T. Het zal wel een kwestie van smaak zijn. Ik weet dat ik er appetijtelijk uitzie, maar daar is het jou waarschijnlijk niet om te doen. Ik snap dat je iets te happelen nodig hebt, maar waarom zo? Waarom moet het van die dikke sporen nalaten? Weet je wel hoe erg jeuk is? Steek die zuignap van je maar in mijn lijf, maar alsjeblieft, laat die giftroep achterwege. Ik kan er niet zo best tegen namelijk. Volgens het wereld wijde web is het een bloedverdunner en tegelijkertijd een verdoving. Maar die heb ik niet nodig. Ik heb een gigantisch hoge pijngrens.

Hebben we een deal?

Mooi zo.

Dan zie ik je vannacht weer.

In alle rust en stilte.

En zonder verdoving deze keer.

Toedeloetjes

Greet

40, nog een vervolg

Dag 9 tot en met 16.

Hoe het ene oudje het andere oudje liet schrikken

Het hele geval deed zich voor op de parkeerplaats van de supermarkt met die leuke supermarktmanager. Parkeerplaatsen halen het allerslechtste in de mens boven. Zo bleek.

Het ene oudje reed in een paars autootje. Als er een kampioenschap 'hoe-kijk-ik-zo-moeilijk-mogelijk-de-wereld-in' bestond dan zou hij de derde, de tweede en de eerste prijs krijgen. Hij reed langzaam.

Het andere oudje liep over de parkeerplaats. Ze trok een boodschappentas op wieltjes achter zich aan. Haar neus stak in de wind, letterlijk. Ze liep langzaam.

Aan het begin van het hele incident waren het ene oudje en het andere oudje nog lang niet in elkaars buurt. Logischerwijs zou je dan ook geen incident verwachten. Ware het niet dat het looptempo van het andere oudje niet in verhouding lag met het rijtempo van het ene oudje. Ze zouden elkaar ontmoeten, dat was onvermijdelijk.

Op het moment dat dat gebeurde had het andere oudje niets in de gaten. Het ene oudje uiteraard wel, want hij had het andere oudje in het vizier achter zijn stuur. Hij had gewoon kunnen remmen en het andere oudje rustig haar pad kunnen laten vervolgen, maar nee, hij trapte de koppeling in en gaf tegelijkertijd een dot gas. Het paarse autootje brulde. Het andere oudje maakte een sprongetje van schrik, waarbij de trolley onverhoopt even van de grond kwam. Ze keek enigszins verstoort achterom, maar liep geen stap sneller. Eenmaal bij de ingang van de supermarkt keek ze nog eens naar het ene oudje in het paarse autootje, die worstelde met inparkeren.

Natuurlijk kan het ook zo zijn dat het ene oudje zich vergiste. Dat hij bedoelde om samen met de koppeling de rem in te trappen en dat hij per ongeluk op het gaspedaal duwde. Dat kan. Maar zijn verwoestende blik gaf de doorslag. Geen voordeel van de twijfel. Parkeerplaatsen halen het allerslechtste in de mens boven. Zo bleek.

40, het vervolg

Inmiddels zijn we 8 enveloppen verder.

Het hoogtepunt lag toch op dag 3, welke samenviel met de eerste zomerdag van deze zomer. Kunt u het zich nog herinneren? Er kwam een handvol waterballonnen uit de envelop gevallen. Ik probeerde  nog een exemplaar op te blazen, maar daar zijn ze duidelijk niet voor bedoeld.

Voor we het wisten stonden we te dringen voor de gootsteen. Het is niet eenvoudig zo'n ding te vullen dus het aanrecht en alles wat daaraan vast zit, droop van het water. Ik presteerde het om de garagemuur te missen, Mr.T presteerde het om mij vooral niet te missen.

Eindconclusie: een tuin vol kleurige ballonstukjes, kletsnatte ramen, een ondergelopen keuken, één gewonde en een berg pret.