Het kinderpostzegelverkopertje

Daar stond hij. Een mannetje van 7 of 8 jaar. Blij en zulke vrolijke ogen. Met een groot talent voor verkoop. In minder dan 30 seconden stond ik het formulier in te vullen. We voelden elkaar perfect aan, dit mannetje en ik. Het bord 'te koop' had hij gezien. Hij en ik vroegen ons beide af of de kinderpostzegels wel op tijd zouden zijn. Maar enthousiast en met zichtbare opluchting concludeerde hij dat 4 november ruim op tijd is. Dit alles ging in halve zinnen. Het mannetje en ik begrepen elkaar.

Het ingevulde controleerde hij zorgvuldig. Een kleine aanvulling bleek noodzakelijk. Na een bijzonder dankbare blik en een 'dag mevrouw' huppelde hij het trapje op. Weg was het leuke mannetje. Binnen 5 minuten ging de bel. Daar stond hij weer, innemend, breed lachend en hijgend. Hij was vergeten de gele doorslag van het formulier aan mij te geven. 'Mijn moeder kwam er net op tijd achter.'

Daar rende hij weer weg, nog roepend: 'Als ik de spullen heb, breng ik ze als eerste bij u!'

Ik voelde me bijna uitgelaten na deze vluchtige ontmoeting met dit prachtige kind.

Panda

Dit is onze Taiwanese incontinente lezende panda, die het altijd en overal mee eens is. Met dank aan R & L die hem in hun koffer voor ons meebrachten.

De truc is zon. Zonder zon, geen blij knikkend bolletje.

Hij knikt zó hard, dat hij zichzelf voort kan bewegen al zittend op de pot.

Ik was begonnen de afstand per tijdseenheid te meten, maar kwam er al snel achter dat dit een tijdrovende en dus onmogelijke zaak bleek. Niet in de laatste plaats omdat Mr. T. hem steeds verplaatste nadat ik een tijdsmeting was gestart.

Hij knikt enthousiaster naarmate de zon meer schijnt. Dan moet je dus rekening gaan houden met factoren als hoe lang en hoe intens schijnt de zon en hoe vaak zit de zon achter een wolk? En dat is dan nog niet het enige, de panda heeft een lichte afwijking naar links, maar heel soms is de afwijking naar rechts.

Ik was ooit echt wel goed in wiskunde, maar al deze factoren doen mij duizelen en het plezier van de berekening hoe hard hij nu eigenlijk zichzelf kan voortbewegen is bij lange na niet in evenwicht met de moeite van de uitvoering. Bovendien heb ik wel wat beters te doen! Studeren ofzo, of een verhuizing voorbereiden, of was vouwen, strijken misschien, of een interessante documentaire bekijken op uitzendinggemist of stofzuigen of met de katten spelen of misschien wel in het zonnetje zitten met een boekje en dan met mijn bolletje knikken, maar dan wel met mijn broek aan.

Greet en de mannen van de glasvezel

Het grote probleem van de niet aangelegde glasvezel zou vandaag dan toch eindelijk worden opgelost. Het abonnement behorend bij deze glasvezel, die dus nog niet in ons huis aanwezig was, maar al maanden in ons huis aanwezig had moeten zijn, hebben we inmiddels al weer opgezegd. Wat overigens niet zonder slag of stoot ging, maar goed, dat is een heel ander verhaal.

Ze zouden in de loop van de ochtend komen voor het grote, onoplosbare probleem. Om half 8 gaat de deurbel, waardoor ik wakker schrik. De nevelen van slaap en een overvol snothoofd trekken langzaam op, waardoor het tot mijn hersens doordringt dat dit het mannetje van de glasvezel moet zijn. In mijn beleving is half 8 echt niet in de loop van de ochtend, zoals afgesproken, dus ik draai me met een gerust hart nog eens om.

Om 8 uur ben ik inmiddels zo onrustig van de idee dat deze meneer ieder moment weer kan aanbellen, dat ik maar uit bed ga en de dag in goede orde ga beginnen met douchen en aankleden. Ik heb de voordeur nog niet open gedaan om een kat naar buiten te laten, of de meneer van de glasvezel staat bijzonder blij en opgewekt en uitgeslapen voor de deur.

Ik laat voor de zoveelste keer aan de zoveelste glasvezel meneer zien hoe de kabel erbij ligt in de meterkast, leeg en nutteloos, een omhulsel zonder glasvezel. Hij is verbaasd, want hij wist niet dat dit het probleem was. Ik zucht maar eens.

Een half uurtje later staat het 'blaasteam' voor de deur. Die komen de glasvezel de kabel inblazen. Mooi man, in 5 minuten was het gepiept. Onbegrijpelijk dat dit onmogelijk was in de afgelopen maanden.

Weer een half uurtje later staat er weer een andere meneer van de glasvezel voor de deur. Ze hebben een hoop meneren in dienst. Hij kwam de boel aansluiten. Tsjonge. Dat was met een uurtje voor elkaar. Ik heb nog voorzichtig gevraagd of het wel duidelijk was dat wij geen abonnement meer willen, maar daar wist hij niets van. Hij was alleen van de aansluiting en dat deed hij op elk adres waar hij naar toe werd gestuurd. Good thinking, no thinking.

We hebben dus nu glasvezel. Het ziet er prachtig uit in de meterkast. Dat de volgende bewoners van dit huis er maar veel plezier aan mogen beleven.

Greet en de katten

Ik heb zojuist Redje (verassende naam voor een rode je-weet-wel kater) weer aanschouwd met een aanval van volledige gekke katten ziekte. Ik zit achter (of voor, het is maar hoe u het hebben wilt) het appeltje en ik heb uitzicht door het keukenraam op de voortuin met daarachter het looppad. Ons huis ligt lager dan het zogenaamde maaiveld, dus het looppad is ongeveer op ooghoogte als ik zit.

Af en toe zie ik een rode vlek voorbij schieten. De ene keer van links naar rechts en vervolgens van rechts naar links. Soms neemt hij een snoekduik door de tuin, die ook weer lager ligt. Zijn staart wijst kaarsrecht omhoog. Een teken dat hij het naar zijn zin heeft. Over het algemeen is het altijd snel weer over, deze gekte, en gaat hij weer over tot de orde van de dag: slapen.

Ooit toen hij jonger was, had hij dit gekkenuurtje bijna iedere avond. De andere kat Stimpy, die we toen nog hadden, zuchtte altijd van ergernis over zoveel onbezonnen gedrag. We hebben wel eens advies gevraagd aan de dierenarts, want we begonnen toch ernstig te twijfelen of dit wel gezond was. Het was normaal, maar als we het heel erg vonden, kon hij wel rustgevende pilletjes krijgen. We vonden het niet erg.

Nu kan ik over het algemeen een hoop van het gedrag van katten verklaren. Zo had ik, lang geleden tijdens mijn studententijd, mijn eerste kat Obelix. Dit beest kwam als ieniemienie kleintje bij mij, maar ik had even onderschat dat ik niet de enige bewoner in het huis was. Deze kat kon niet omgaan met de uiteenlopende wijzen van opvoeding. Ik begreep dit wel, want om in je eerste weken door de lucht gegooid te worden om te testen of je op je pootjes landt, is echt heel erg traumatisch. Obelix uitte zijn onvrede door ons en dan vooral mij als pitbull aan te vallen. Hij hing dan als een bolletje om je pols of je enkel geklemd.

Ik heb afstand van hem moeten doen, toen ik naar Italië vertrok.

Ander gedrag is moeilijk te verteren. Stimpy, ooit uitgezocht door Mr. T. voor mij, was mijn kindje. Mijn held, mijn beauty, mijn alles. Maar de liefde is niet zonder slag of stoot ontstaan. In zijn jonge jaren vond hij het geweldig om de manshoge Ficus om te gooien en de bank van achter met zijn nagels te bewerken. Maar een verhuizing heeft hij me nooit vergeven. De liefde bleek zoals bij alle katten, te gaan om de combinatie omgeving en baasje, waarbij voor hem de omgeving dus cruciaal was.

Hem hebben we moeten achterlaten op een boerderij hier ver vandaan.

Nu hebben we dus Redje en Guus. Redje is dik en op zijn gekkenuurtje na, vooral lui, maar een ontzettende lieve knuffel. Guus is klein, eigenwijs, heeft het liefst dat je naast hem zit als hij eet, kan niet drinken zonder al het water uit de bak te spetteren en gaat op een touwtje liggen als hij wil spelen. Hij uit zijn frustraties over het leven door een AH hamster af en toe er flink van langs te geven. Zo erg, dat je medelijden met die hamster krijgt, ook al weet je dat het een stuffed animal is. Redje houdt niet van wassen. Hij likt hier en daar eens over zijn vacht en denk bij zichzelf: mooi rood is niet lelijk. Guus daarentegen wast zijn koeienvelletje alsof zijn leven er van af hangt.

Ik ga die rooie weer even binnenlaten. Hij kijkt me heel verwijtend door het keukenraam aan, waarom ik hem niet al lang heb binnengelaten.

Greet en de Vos

Vorige week moest ik even een wijkgenoot uit de kerk naar fysiotherapie heen en weer rijden. Het is vlak bij, maar voor iemand die even niet kan fietsen en met krukken moet lopen, is het dan een helse afstand. Dus ik reed mijn Vosje keurig voor. Ik stap uit en hoor: 'pling, pling, pling...' Het geluid wat je hoort als je lampen nog branden.

Tuurlijk, denk ik bij mezelf, ik wéét toch dat ik ze net uit heb gedaan! Gaat vanzelf weer over. Dat laatste is je regelrechte struisvogelpolitiek, maar soms werkt het.

Ik ga de tijdelijk minder mobiele wijkgenoot halen en met instappen weer: 'pling, pling, pling...'

We rijden naar het gezondheidscentrum, ik help de wijkgenoot met uitstappen en ga toch eens in mijn autoboekje loeren wat ik nu gemist kan hebben. Doe de deur nog eens een paar keer open en dicht, maar alleen maar: 'pling, pling, pling...'

Ik kom ineens op het briljante idee om toch eens te kijken of misschien mijn lampen niet een heel klein beetje blijven branden, ondanks dat ik ze uit heb gedaan. En ja hoor, ze branden, behoorlijk. Dus nadat ik de wijkgenoot weer veilig thuis heb afgeleverd, rijd ik door naar de garage. Daar aangekomen, jawel, gaan de lampen heel gewoon zoals het hoort, uit.

Ik loop naar de receptie van de werkplaats en leg het probleem uit. Er wordt een werkbon gemaakt en op het moment dat ik die teken, zegt de vriendelijke meneer: 'Het is waarschijnlijk de relais.' Ik zeg: 'Natuurlijk, u hebt er verstand van.'

Ik mag wachten en koffie pakken. Na ongeveer een kwartier is het klaar. Triomfantelijk legt de vriendelijke meneer het relais op de balie: 'Dit was de boosdoener.' Ik denk (misschien een beetje onaardig, maar daarom dacht ik het ook en zei ik het niet): het zal wel, als het maar gefixt is. Vervolgens als ik de rekening bekijk, zegt hij nog ter volledig nutteloze illustratie: 'Ik heb het relais uit een andere nieuwe auto moeten halen, want ik had ze niet meer op voorraad. Vanmiddag krijg ik nieuwe binnen en dan zet ik weer een nieuwe in de nieuwe auto. Dan hoeft u niet terug te komen.' Dus.....

Greet en Coldplay

The day after after.

Het was overweldigend! Aan perfectie grenzend. Gele ballonnen over het publiek, mooie nummers, lichtshow, vliegende vlinders in alle kleuren, een gratis live CD, improvisatie midden in het publiek en ook Michael Jackson in de vorm van een uitvoering van Billy Jean kwam voorbij. En dit omschrijft het lang niet allemaal.

Nadat ik mij er overheen had gezet dat mensen in mijn persoonlijke ruimte staan en er ook continue doorheen wandelen, heb ik alle zintuigen open gezet en het over me heen laten komen.

Wat geweldig! De 60 euries meer dan waard.

'wetenschappelijk onderzoek'

Zaterdagochtend zat ik om 6.30 uur in een diepe overpeinzing met een kopje thee beneden op de bank. Erg vroeg, ja. Vrijdag hebben we de liefde gevierd op een geweldige bruiloft. Het probleem is dat mijn lichaam geen overeenstemming kan brengen tussen een veelvoud van twee eenheden alcohol en slaap. Ik was dus vooral waakzaam.

De overpeinzing begon in een kort moment van slaap. Ik droomde (of was het werkelijkheid?) dat een spin door mijn gezichtsveld wandelde. Nu ben ik, zacht uitgedrukt, niet zo gek op spinnen, maar in die droom reageerde ik niet. Veel vrouwen reageren over het algemeen behoorlijk hysterisch op de aanwezigheid van een spin, waarbij ik mijzelf maar een beetje in het midden laat.

De overpeinzing ging verder, omdat ik mij herinnerde dat ik eerder in de week dit bericht las. Er is een onderzoek gedaan bij baby's van 11 maanden met plaatjes van spinnen, angstige gezichten, blije gezichten en bloemen. Volgens de onderzoekers leggen de meisjes een associatie tussen het angstige gezicht en de spin. Jongetjes doen dit blijkbaar niet. Het experiment suggereert dat de angst voor spinnen in de vrouwelijke hersenen is geworteld.

Hier wordt door de onderzoekers dan ook nog een evolutionaire theorie aan gekoppeld. Vrouwen kunnen voor minder nageslacht zorgen dan mannen. Dus het was voor de vrouwen belangrijk dat ze hun nageslacht tegen gevaarlijke dieren beschermden, waaronder eventueel spinnen.

Het een en ander vind ik een beetje houtje touwtje knoopje in elkaar geknutseld.

Als eerste is het onderzoek gedaan met maar 10 meisjes en 10 jongens.

Ten tweede is de conclusie dat meisjes de spin associëren met een angstig gezicht alleen gebaseerd op het feit dat ze significant langer naar de combinatie spin en een blij gezicht keken dan naar de combinatie spin en angstig gezicht. Dit zou betekenen dat ze verbaasd zijn over de koppeling spin en blij. Jongetjes kijken naar beide combinaties even lang.

Ten derde is toen de evolutietheorie nog even uit de kast gehaald en er aan vast geplakt.

Als je het onderzoek snel leest, klinkt het allemaal heel logisch, maar goed, ik ben geen snelle lezer. De vraagtekens die het onderzoek bij mij oproepen, blijven ergens in mijn hersencellen haken, waardoor de logica ineens een stuk minder samenhangend is. Daarbij kan ik de vraag hoe gevaarlijk muizen in de evolutionaire geschiedenis nu eigenlijk geweest zijn, niet uit mijn hoofd zetten.

Greet en onzinmail

Vandaag kreeg ik hem weer. Ik geloof dat ik hem nu al een keer of 4 in mijn inbox gekregen heb: 'de mail waarmee je geld kunt verdienen'. De strekking is dat als je gebruik maakt van Windows, je geld ontvangt voor iedereen die die mail ook weer doorstuurt en dat tot de 3e doorstuurder toe. De onderste mails zijn altijd allemaal hetzelfde. Altijd dezelfde personen hebben geld ontvangen van Microsoft en het opvallende is dat daar nooit mensen met succesverhalen bij komen. Wat wel gebeurt, is dat een groot aantal mensen deze mail hoplakee zo aan hun complete adresboek door mailen. Je weet namelijk maar nooit. Kom op mensen!!

De mens is blijkbaar zo ongelofelijk naïef als het gaat om geld. Honderden mailadressen liggen ineens voor het oprapen voor diegene op het wilde wijde web met minder goede bedoelingen. Mocht je dan toch de overtuiging hebben dat het geld met dit soort onzin gaat binnenstromen, laat mij er dan buiten of zet me dan in een blind copy. Ik heb niet eens Windows, ik heb een Appeltje!

Nee, Microsoft hoeft al die mailadressen niet te zien. Ze hebben er namelijk geen bal aan. Hoe gaat het geld naar je toekomen, zonder dat Microsoft een rekeningnummer van je heeft? Heeft iemand daar al eens aan gedacht? Ik denk het niet. Precies. I rest my case.

Weetje

Van bij iemand achterop zitten, die half Amsterdam op de fiets door crosst - waarvoor overigens mijn grote bewondering, want Amsterdam heeft héél véél bruggen - waarbij je je benen in een strakke hoek moet houden, ter voorkoming van een landing op je achterhoofd, aangezien de bestuurder van de fiets nogal strak langs paaltjes, auto's, bomen en overige obstakels stuurt en er ook nog full speed en passant een stadse mountainbikeroute wordt genomen, krijg je veel meer spierpijn dan een uurtje het snot voor je ogen spinnen. 't Is maar even dat u het weet.

Greet in Paradiso

Macy Gray was ge.wel.dig.

Wat een feest, wat een stem, wat een sfeer, wat een band!

Maar Greetje kijkt natuurlijk ook altijd even het publiek in.

Gewoon even goed om mij heen kijken wat voor soort types er zijn.

Twee mensen zijn mij buitengewoon opgevallen, omdat ze elkaars tegenpolen wel leken te zijn. Vóór mij, iets links stond een lange man. Zijn handen waren diep verstopt in zijn zakken. Bewegingloos. Toen er vanaf het podium gevraagd werd van links naar rechts mee te deinen, zag je de hele zaal enthousiast volgen. Hij ook, voorzichtig, van links naar rechts, zonder zijn voeten te verzetten, zijn gewicht verplaatsend van de linker voet naar de rechter, zodat er een centimeter beweging in zijn lange lijf zat. Handen nog steeds diep weg gestopt. Op een gegeven moment hield hij een telefoon hoog in de lucht voor wat foto's. En dat was het. Zelfs bij het nummer 'Oblivion' wat toch echt het hoogtepunt was, totaal geen enkele expressie van zijn kant. Dit is nu wat je noemt een stille genieter. Tenminste, ik ga er van uit dat hij genoten heeft.

Ergens midden voorin de zaal stond zijn tegenpool. Ook een man, ook van behoorlijke lengte, dus dat hadden ze dan gemeen. Deze man, werd bij elke eerst toon van een nummer zo enthousiast, dat hij met beide handen omhoog de lucht in sprong. Bij elke actie op het podium, en dat was nogal wat, herhaalde dit zich. Zijn handen waren bijna voortdurend uitgestrekt naar voren of omhoog. Ik hoef denk ik niet meer uit te leggen wat ongeveer zijn reactie was toen de band in het begin op kwam, halverwege na een korte break nog een keer en bij het slotnummer. Hij ging volledig uit zijn panty. Hij viel echt een beetje in de categorie 'overreacting'. Maar bij hem hoef je je niet af te vragen of hij een mooie avond heeft gehad.

En ik? Ik bevond me daar waar het overige publiek zich ook bevond, ergens tussen deze twee mannen in, denk ik. Maar misschien heeft een andere observator mij wel weer in het vizier gehad, om wat voor reden dan ook.