Het kinderpostzegelverkopertje

Daar stond hij. Een mannetje van 7 of 8 jaar. Blij en zulke vrolijke ogen. Met een groot talent voor verkoop. In minder dan 30 seconden stond ik het formulier in te vullen. We voelden elkaar perfect aan, dit mannetje en ik. Het bord 'te koop' had hij gezien. Hij en ik vroegen ons beide af of de kinderpostzegels wel op tijd zouden zijn. Maar enthousiast en met zichtbare opluchting concludeerde hij dat 4 november ruim op tijd is. Dit alles ging in halve zinnen. Het mannetje en ik begrepen elkaar.

Het ingevulde controleerde hij zorgvuldig. Een kleine aanvulling bleek noodzakelijk. Na een bijzonder dankbare blik en een 'dag mevrouw' huppelde hij het trapje op. Weg was het leuke mannetje. Binnen 5 minuten ging de bel. Daar stond hij weer, innemend, breed lachend en hijgend. Hij was vergeten de gele doorslag van het formulier aan mij te geven. 'Mijn moeder kwam er net op tijd achter.'

Daar rende hij weer weg, nog roepend: 'Als ik de spullen heb, breng ik ze als eerste bij u!'

Ik voelde me bijna uitgelaten na deze vluchtige ontmoeting met dit prachtige kind.