Greet fietst zich een slag in de rondte

Even 50 km fietsen op een zondagavond. Ach.

Broodjes mee in het tasje achterop, voor de 'picknick'. Ach.

Achteraf bleek het geen picknick te zijn, maar een snelle hap zittend op een steen.

Twee weken niet gefietst, dus de snelheid was er een tikkie uit. Ach.

Ik word nog maar eens gewaarschuwd dat we TWEE KEER gaan klimmen. Ach.

We komen bij Loën, ergens in België. Ach.

We draaien naar rechts en daar doemt hij op als een muur. Kort, maar buitencategorie krachtig. Ik zeg: 23%, op zijn minst.

Op nog geen kwart roep ik al dat ik het niet ga halen, dat ik af ga stappen, dat ik al op het lichtst geschakeld ben, dat ik het niet leuk meer vind. Dat herhaal ik in willekeurige volgorde tot de top, met toevoeging van de woorden: help me dan!

Ik kom hijgend en piepend en licht in mijn hoofd boven, maar driedubbele knakers, ik ben boven!

Dalen gaat als een tierelier, ik raak mijn rem niet eens aan.

Voor wie ongerust is, er zit een helmpie op mijn kop.

De fut is er toch wel behoorlijk uit geslagen van deze pukkel.

De broodjes zitten hoog, maar ik fiets dapper verder.

Net op het moment dat ik mij weer een beetje bij elkaar geraapt heb, volgt er weer een klim.

Goed te doen, vergeleken met daarvoor. Ik kom met redelijk gemak bovenaan.

Nu is het op naar huis. We halen op een vlak stuk nog even de 30, gewoon, om even te kijken.

Thuis wacht het bier!

Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden.