Fun

Veel plezier op de laatste dag van het jaar!

Liefde

De liefde laat zich niet sturen, die komt gewoon!

Soms kan Mr.T ook verlicht uit zijn hoekje komen.

Er is een context, maar daar horen te veel woorden van uitleg bij, waardoor de schoonheid van deze zin verdwijnt.

Greet is nog steeds verliefd

Ik mocht Poemeltje een paar uur onder mijn hoede nemen, terwijl vriendin A. zich stortte op een tentamen. Weer verdronk ik, want die blauwe ogen zijn nog steeds zo groot.

Dat er zo veel vrolijkheid in zo'n klein mensje kan zitten.

En dat zo'n klein famke zo hard kan snurken.

Met volle teugen was het genieten geblazen.

Wonderen bestaan.

Serious Request

in a way it's all a matter of time

I will not worry for you, you will be just fine

take my thoughts with you and when you look behind

you will surely see a face you would recognize

you're not alone...

Hoe een kraai een lijk werd

Zit je rustig in de auto, een beetje om je heen te kijken en te genieten van al het witte wat er om je heen is. De zonnebril moet op, omdat zowaar de zon breed glimlachend aan de hemel staat. Word je ineens opgeschrikt door een enorme knal tegen de vooruit.

Mr.T had hem (of haar, dat konden we helaas niet vaststellen in de gauwigheid) al zien aankomen, maar ik dus niet. Mijn hart heeft werkelijk op zijn minst één slag gemist. De kraai had het even fout ingeschat; dat krijg je als je twijfelt of je wel of niet moet opstijgen. De bloedspetters zaten op het raam. Gelukkig hadden we nog ruitensproeivloeistof.

We hebben na een kleine discussie besloten dat de kraai dit niet heeft overleefd.

Sorry kraai!

Wijze weerwoorden

Vanochtend sprak Piet Paulusma op de radio om 7.27 uur de volgende woorden:

'Als jij het niet eens bent met het weer, is het weer het niet eens met jou.'

Ik had het dus over die boeg moeten gooien met mijn vraag aan Koning Winter.

Zo zie je maar weer, sla nooit een goed advies van een Fries in de wind!

Kerstvoorbereidingen

Vrede op aarde. Maar voor het zover is, heb ik bijna een moord begaan! Waarom is het altijd zo'n gedoe om de kerstsfeer in huis te brengen? Als het er eenmaal is, prima, maar de sfeer laat zich niet zonder slag of stoot het huis in dragen.

Vroeger kan ik mij herinneren dat ik er een hekel aan had als mijn moeder 'aan de gang' ging met de sfeer. Voor mijn gevoel duurde het wéken. Was natuurlijk niet zo, maar zo voelde het. De schuifpui stond de hele dag open, dus koud in huis en mijn moeder draafde van de tuin het huis in en vice versa, een groen spoor achter zich latend. We mochten altijd meehelpen door zelf een stukje te maken, maar geen van ons heeft het schiktalent van mijn moeder geërfd, dus dat was ook geen succes.

Uiteindelijk ging de pui weer dicht, de verwarming weer aan, de rotzooi werd opgeruimd en stond het huis vol met prachtige stukken en stukjes. Daar was ie: de kerstsfeer! Het hoogtepunt was altijd op Ouderjaarsavond, als de fik in de kaarsen in de stukjes mocht. De hele avond werd dan angstvallig alles in de gaten gehouden, omdat er altijd wel ergens een takje of iets dergelijks in het afbrandspoor van de kaars stond.

Aangezien ik dus niet gezegend ben met het sfeertalent van mijn moeder, probeer ik er altijd zo min mogelijk aan te doen. Minimale inspanning met maximaal resultaat. Dit jaar besloten we maar weer eens tot een kerstboom. Omdat ik een bloedhekel heb aan de stroom van naalden die van een echte afvallen, heb ik mij een maandag gestort in een zoektocht naar een neppert die wel mooi is, maar weer niet te duur, zunigerd die ik ben.

Gister ben ik dan begonnen aan het opbouwen van de boom. Al snel kwam ik erachter dat ik onvoldoende lampies in mijn bezit had. Gelukkig is de Blokker dichtbij. Ik vind het altijd ongelofelijk hoe die lampjes in de verpakking terecht zijn gekomen. Gerangschikt in een mal, waar je je overigens altijd aan verwond, met het snoer in keurige boogjes. Een poging de lampjes er 'netjes' uit te halen, mislukte jammerlijk. Natúúrlijk zat de streng met 200 lampjes gruwelijk in de knoop.

Na de nodige frustratie, het testen van de lampjes en veel gepiel, zaten het hele snoer in de boom, per lampje vastgemaakt. Stekker in het stopcontact en er gebeurde helemaal niets. Geen licht in de duisternis, want duister was het inmiddels. Dus een korte vergadering met mijzelf gehouden waarin ik besloten heb de lampjes er weer uit te rukken en terug te brengen naar de winkel. Ik heb maar niet gepoogd de hele handel weer net zo in de verpakking te krijgen, want dat is onmogelijk.

Binnen 5 minuten had ik een nieuwe set en kon ik weer aan de slag. Zelfde scenario van snoer in de knoop, testen, veel gepiel en gepruts en toen zat alles weer in de boom. Stekker in het stopcontact en zucht, er was licht. Ik kon het niet meer opbrengen om de ballen er ook nog in te hangen. Dat heb ik vandaag maar gedaan en ik ben er super blij mee. De sfeer is binnen. Vrede op aarde. Laat de kerst maar komen.

Greet dacht het te verslaan

Mijn hoofd lijkt zich in een andere dimensie te bevinden, maar ik voel nog wel dat hij pijn doet. Mijn benen voelen als pap en de spieren in mijn leven geven het signaal af dat er verschrikkelijk gesport is, wat toch zeker niet waar is! De temperatuur schijnt niet meer normaal te regelen zijn; met deken, zonder deken, kruik erbij, toch maar weer niet...

Ik doe even niet meer mee.

Ik ben geveld.

De ziekte die zich al een paar weken ergens in mijn lijf had verstopt heeft het voor elkaar.

Talent van het wereld wijde web

... om de maandag mee te beginnen ...

Greet heeft een vraag aan Koning Winter

Majesteit!

U hebt eerder al om het hoekje gekeken en het schijnt dat u dit weekend echt richting ons nederige landje komt. Volgens de meteorologen heeft u de macht vanaf 1 december, maar de astronomen houden het op 21 of 22 december. U bent dus een tikkie aan de vroege kant, echter als de meteorologen en de astronomen het al niet precies weten (lapzwansen), dan kan ik u dat natuurlijk niet echt kwalijk nemen.

De weersverwachtingen die gepaard gaan met negatieve temperaturen en zelfs sneeuw liegen er niet om en ik kan u verzekeren dat ik er geen drol aan vind. Excusez le mot. Op een of andere manier doet mijn oplaadbare batterij het niet zo goed bij deze temperaturen en korte dagen. Mijn hele lichaam schreeuwt om een winterslaap. Of op zijn minst iedere dag onder een dekentje op de bank. Maar sociaal-maatschappelijk is dat niet zo handig.

Vandaar dat ik graag een verzoek bij u wil indienen. U bent vast bekend met moderne communicatiemethoden, dus ik ga er van uit dat u dit niet meer in drievoud verlangt. Mijn vraag is als volgt: Kunt u alstublieft deze winter uw macht aanwenden om de zon veelvuldig te laten schijnen en de temperaturen een beetje op te drijven en de dagen een pietsie op te rekken? Vorig jaar hebben we genoeg winter gehad voor twee keer.

Ik dank u hartelijk voor uw luisterend oor.

Hopende u hiermee voldoende geinformeerd te hebben.

Met de meest hartelijke groets,

Ik

Greet moet het even vertellen

Mijn nichtje I., waarover ik u al vertelde, is een vrolijke meid van 14 en ze heeft iets op schrift gesteld wat zomaar gewoon een heel boek is geworden. Niet alleen op papier en in haar eigen computer, maar het is een echt boek met een heus ISBN en een cover en een samenvatting op de achterkant en een titel: 'Gesloten Deuren'. Het is een geweldig boek en ik ben onbeschrijfelijk trots op de schrijfster.

Greet zag het allemaal

In opdracht van mijn nichtje I. slenterde ik de stad in, op zoek naar een beeld wat zou kunnen vangen wat zij op schrift heeft gesteld. Het moois bleef maar mijn fototoestel binnenstromen.

Iets moois van het wereld wijde web

...op verzoek van Mr.T...

Greet en de keuken

Het lijkt er verdacht veel op dat de keuken en al zijn toebehoren een probleem heeft met mij. Ik weet niet wat er mis is gegaan, maar als ik mij aan het aanrecht post om keukenwerkzaamheden te verrichten, hoor ik een zacht afkeurend gegrom. Daarbij keert hij zich daadwerkelijk tegen mij.

Neem nou de oven. Elke keer als ik mijn handen daarin steek als hij net op temperatuur is gekomen, lijkt het plafonnetje te zakken en het rooster omhoog te komen. Altijd natuurlijk net tegen mijn handen. Ik zeg steeds tegen het apparaat dat ik geen behoefte heb aan een getatoeëerde afbeelding van een rooster op mijn lichaam.

En het keukenmesje, och! Ik sta nietsvermoedend de aardappels te schillen en wil een uit de kluiten gewassen exemplaar even doormidden snijden. Maar het mesje gaat precies halverwege de aardappel in staking. Na enige aanmoediging van mijn kant, wil het de verloren tijd plotseling inhalen en klieft het de aardappel in een noodgang doormidden met als welgekozen eindpunt, mijn hand. Bloed.

Toen een pan waarmee ik de gekookte rijst wilde afgieten. Ik verwachtte dat het kookvocht de weg van de zwaartekracht zou volgen. Maar niets was minder waar. Het vond zich een weg langs de pannenlap - want die had ik ter bescherming al ter hand genomen - omhoog naar mijn wijsvinger. Met als gevolg een hard schildje op mijn vinger na een avond hevige pijnen.

En kent u die emmer die vindt dat hij zichzelf altijd sneller en harder leeg moet kieperen dan u zelf had bepaald? Dus dat het water over het aanrecht langs de keukenkastjes op de vloer gutst. Die emmer is in mijn bezit.

Na dergelijke incidenten roep ik vertwijfeld richting de keuken of ik misschien wat fout heb gedaan, ergens gevoelens heb gekwetst. Ik heb geen idee, want dan geeft de keuken ineens niet meer thuis.

Wat ik nodig heb is een goede keukenfluisteraar, dus als u nog een goede kent...?

En oh ja, een strijkijzerfluisteraar zou ook van pas kunnen komen.

Greet snapt er niets van

Toen mijn ouders mij mijn naam gaven, vrees ik dat er iets niet goed is gegaan in de atmosfeer. Ooit is mij verteld dat in het geval ik een jongetje was geweest, ik Gerrit had geheten. Aangezien ik geen jongetje ben, heb ik dus een andere naam gekregen. Ik ben er wel eens van verdacht dat ik een jongen was. Ik moet zeggen dat ik er toen qua uiterlijk niet echt mijn best voor deed er op mijn vrouwelijkst uit te zien, dat heb je wel eens in je leven. Maar Gerrit ben ik nooit genoemd.

Het gekke is dat mensen op een of andere vage manier mijn naam niet goed onthouden, terwijl die echt niet moeilijk of vreemd is. Misschien is dat eigenlijk juist wel het probleem. Zo lang ik leef word ik aangesproken, door mensen die mij niet goed kennen, maar die wel geacht zijn mijn naam te weten, met Marleen! En ik begrijp er geen snars van. Zie ik er uit als een Marleen? Doe ik als een Marleen? Ik weet het niet en ik wil ook helemaal niet Marleen heten!

Misschien zegt het meer over die mensen dan over de naam die mij gegeven is.

Greet slaat groot alarm

Beste medeautobestuurders,

Het is mij opgevallen dat bij het merendeel van u de richtingaanwijzer niet werkt, zowel links als rechts. Het kan uiteraard ook zijn dat u de gebruiksaanwijzing nog niet heeft gelezen en u geen idee heeft hoe u hem moet bedienen. Voor de duidelijkheid: het is het handeltje aan de linkerkant van het stuur, over het algemeen.

Ik wil u vanaf deze plaats sterk adviseren de werkzaamheid van de richtingaanwijzer te testen en deze - indien nodig - te (laten) repareren en daarna bij elke rijbaanwisseling te gaan gebruiken. Dit om uzelf, maar zeker ook mij niet meer in gevaar te brengen. Met name op de momenten dat u op het aller-, aller-, allerlaatste moment beslist dat u ook in wilt halen. Ik ben graag een beetje voorbereid op wat uw plannen zijn in het verkeer.

En dan nog iets. Ik heb u al eens - volgens mij in nette bewoordingen - gevraagd om mij en het Vosje met enig respect te behandelen. Ik herhaal deze oproep en het geldt ook als Mr.T. in het Vosje rondrijdt. Kunt u ons alstublieft een beetje serieus nemen, ook al is de auto een tikkie kleiner dan de uwe.

Ik dank u.

Herfst in de bladeren

't Is een beetje vegen met de wind open...

Greet kon het er weer eens niet mee eens zijn

Er was eens een horloge. Een prachtig Seiko Kinetic horloge wel te verstaan. Een soort zelfdenkend wonder, dat nooit meer opgewonden hoeft te worden, als je hem maar regelmatig om de pols wikkelt. Het horloge lag in de vitrine met smart te wachten op een meneer die het bedrag zou betalen wat hij waard was. Ergens in mei van het jaar 2008 was dit het geval.

Mr.T. was er als een kind zo blij mee. Hij huppelde de winkel uit. Dagelijks werd het horloge met liefde en plezier gedragen. Bij inspanning en waterige gelegenheden werd het klokje tijdelijk even van de pols genomen en weggelegd. Die twee vormden een mooi stel samen.

Begin juli van het jaar 2010 stond dit horloge stil! Zou het een staking zijn? Was het niet goed verzorgd? Maar dat kon niet. Dit horloge had hulp nodig. Dus wij togen naar de winkelketen waar het uurwerk destijds was aangeschaft. Allemaal geen probleem, het zou iets met een accu zijn. Een illusie armer liepen we de winkel weer uit, want we dachten dat we nooit meer dat gedoe met een batterij zouden hebben.

Al snel mochten wij hem weer halen en hij liep welgeteld 1 week mee in ons ritme. Toen stond hij weer stil. We gingen diep bedroefd terug naar de winkel, waar eens oppervlakkig werd gezucht. De tijdsaanduider zou weer worden opgestuurd.

Toen werd het stil. Heel erg verschrikkelijk stil. Pogingen van onze kant om informatie over de reparatie te krijgen, bleken vruchteloos. Na veel heen en weer gecommuniceer, begrepen we dat eigenlijk alleen het omhulsel nog goed was. Het horloge was dus eigenlijk ten dode opgeschreven. Ongelofelijk! En toen begon de discussie: wel garantie, geen garantie, garantiebewijs, wie is verantwoordelijk, wettelijk voorschrift, wie gaat betalen, conformiteitseis, ingebrekestelling...Bij dat laatste woord voelde de winkelier ineens wat hete adem en beloofde ons plechtig alle kosten te zullen dragen.

Het horloge wordt in ieder geval gered. We moeten alleen nog een pietsie geduld hebben, want een nieuw hart is toevallig even niet op voorraad. Na drie maanden is Mr.T. bijna vergeten hoe zijn geliefde uurwerk er uit ziet en hij vreest dat ze een beetje uit elkaar zijn gegroeid. Ik wacht de hereniging met spanning af.

Nieuwe aanwinsten

...die een nieuw licht werpen op de zaak...

Weer feiten of weerfeiten

Voor iedereen die ten tijde van slecht weer jaloerse blikken op ons zonnige zuiden werpt, laat ik u geruststellen. De eerste twee dagen van de week vroren de ballen je hier uit de broek! Ineens hadden wij hier onderin het puntje de laagste nachttemperatuur volgens meneer Krol. Er stond zelfs een min voor. Lekker is dat.

De winterdekbedden zijn dan ook weer van stal gehaald. Feit is wel dat deze zó warm zijn dat we, nu de temperatuur zijn weg naar boven weer heeft gevonden, halverwege de nacht wakker worden, omdat we het snokkend heet hebben. Zolang we het maar niet koud hebben!

Dat u het even weet. De winter komt, en die is hier Antarctisch! Hou dat vast, als het hier weer eens straalt en het bij u guurt en regent.

Greet in little China

Mijn geliefde Vosje heeft een nogal onfortuinlijke ontmoeting gehad met een uit de kluiten gewassen BMW. Ik, die het Vosje bestuurde, had zijn kontje naar de weg gericht, om van een parkeerplaats de weg weer op te rijden. Eind van de middag, het was druk en dus moesten we wachten. De grote BMW had eerst plaats gemaakt, zodat ik in deze positie kon komen, en stond nu voor mij. Ineens zag ik zijn achteruitrijlampen aanflitsen en voordat ik iets kon doen, gaf hij mijn Vosje een fikse duw.

Ik stapte enigszins geïrriteerd uit de auto, want hoe stom kun je zijn! Je kijkt toch als je achteruit rijdt? Er stapte een klein Chineesje uit de grote auto. En dat heb ik weer, hij praatte amper Nederlands. We bekeken het Vosje, die nu een verkreukelde nummerplaat had en een missend stuk lak. Als je goed luisterde kon je mijn Vosje zachtjes horen snikken. In het beetje Nederlands dat het Chineesje wel kon, riep hij dat het oude schade was! Ik probeerde uit alle macht nog niet het kookpunt te bereiken.

Ik haalde de schadepapieren uit de auto en probeerde duidelijk te maken dat het ingevuld moest worden. Maar hij keek me zogenaamd niet begrijpend aan. Hij begon luidkeels Chinees in zijn telefoon te roepen en zei mij dat zijn vrouw zou komen. Ook Chinees en praatte zo mogelijk nog slechter Nederlands. Een ouder familielid is ook meegekomen en zijn Nederlands ging niet verder dan vriendelijk, doch afkeurend naar mij glimlachen. Er volgde een enorme Chineze discussie, waar ik volledig van werd buitengesloten. Ik zwaaide maar weer eens met het schadeformulier, maar kreeg nu drie niet begrijpende blikken en vooral de woorden 'oude schade'. Ondertussen kwam het stoom nu echt uit mijn oren en ik vermoed dat ik een snerpende fluittoon produceerde.

Ik besloot de politie te bellen. Jammer dat het zo moest, maar ik zag mijzelf al tot middernacht een vergeefse poging doen wat gegevens los te peuteren van dit weigerachtige Chineesje, die nu zelfs beweerde dat ik naar voren ben gereden! Ik stond op ontploffen. Maar de hulp kwam snel en was efficiënt. De situatie was zo klaar als een klontje en de politie gelastte de bestuurder van de grote BMW mee te werken, want zo doen we dat in Nederland, besloot hij in ferme taal. De politie nam resoluut mijn schadepapieren ter hand en vulde alles snel en vakkundig in, waarbij hier en daar nog van Chineze zijde werd gesputterd. De BMW bleek op naam van, hoe kan het ook anders, een Chinees restaurant te staan en is gelukkig wel verzekerd.

Na een uur konden ik en het Vosje dan eindelijk naar huis, waarbij ik bijna verdronk in onbegrip over dit alles. Mijn vertrouwen in de goedheid van de mens heeft ook weer een deuk opgelopen; ik heb alleen het betreffende schadeformulier nog niet kunnen vinden.

Greet en de vakantie

Ingrediënten voor een all inclusive vakantie in eigen huis:

We beginnen met zon, veel zon en korte-broeken-temperaturen, maar ook een beetje regen op zijn tijd om de billen op de bank te rechtvaardigen, en kou - "zucht" - , lekker eten, Liefde, uitslapen, brullende katten die het andere ritme niet begrijpen en ook moeten wennen aan de kou - "zucht" - , farm frenzy, weekend Luxemburg met zon, chocola, park en Liefde, chips en nootjes, veel lol en vooruit: ook een keertje ruzie, potje bier, maffia, wandelen, flesje champagne, Prison Break in drie seizoenen, fietsen, goed gezelschap, glaasje wijn, dierenpark, verwarming aan omdat het zo koud is - "zucht" - , bitterballen, lezen, kleren kopen, en als laatste Liefde, maar die had ik al genoemd geloof ik.

Even kijken

Goud

Zon in de herfst geeft de wereld een gouden randje.

Als de wind even zachtjes zucht, laten de bomen opgewekt hun gouden vlokken vallen. Deze blijven nog even dansen, voordat ze neerdalen om de aarde te bedekken met een laagje goud.

Maar let goed op, zet al uw zintuigen wijd open, want voor je het weet is het weer voorbij. Dan verdwijnt het goud in de vergankelijkheid en hebt u het gemist.

Greet keert haar gezicht nog even naar de gouden bol hierboven.

Greet wil graag iets vragen aan meneer Wilders

Beste meneer Wilders,

Ik heb erg getwijfeld of ik u wel met 'beste' zou moeten aanspreken, want zo best vind ik u eigenlijk niet. Maar ik ken u verder niet, dus leek 'beste' mij toch weer de beste oplossing.

De reden dat ik dit schrijf is dat ik eigenlijk wat vragen aan u heb, waar ik graag uw antwoord op zou willen horen. Het zijn er maar een paar, dus u bent zo klaar, denk ik.

• Waarom hecht u een wereldbreed belang aan de vrijheid van meningsuiting, terwijl u in hevig verzet komt tegen degenen die een mening hebben over u en uw kiezers?
• Denkt u echt dat de plannen die u in het gedoogakkoord heeft laten vastleggen nu werkelijk de oplossing zijn voor de problemen waarvan u de oorzaak toeschrijft aan een bevolkingsgroep met een bepaalde religie?
• Ik bekeek net even uw twitterpagina en waarom moet er in elke zin zoveel boosheid naar anderen geformuleerd worden?
• Waarom is uw partij geen democratische partij?

Eerlijk gezegd verwacht ik geen antwoord van u, aangezien het u is geadviseerd om te zwijgen, waartoe u overigens het volste recht heeft.

Met vriendelijke groeten,

Maar-Greet

PS: zoudt u alstublieft eens wat kunnen doen aan uw haar?!

Greet en de elementen

Ga je niet een heuvel op, dan kun je nog te maken hebben met een constante vlaag wind. Tegen wel te verstaan. Ineens blijk je een magnifiek uitzicht te hebben, waaruit je niet anders kan concluderen dat de wind niet de enige tegenstander was. Maar de dingen kunnen zich ten goede keren, want once you got up, you have to go down. Als de wind dan ook nog onder je vleugels komt, gaat de beweging ineens weer van een leien dakje.

Vandaag gaan we de strijd nog maar weer eens aan. De zon staat in ieder geval altijd aan onze kant.

Het chocoladeverkopertje is een Maastrichts kinderpostzegelverkopertje

Mijn grote vriend is weer geweest! Hij straalde. Geen idee of het door het onverwachtse mooie weer na een donkergrijze dag kwam, of door mij. Verlegen kan hij zijn en watervlug, maar deze keer waren zijn bruine ogen recht op mij gericht en nam hij alle tijd. Hij kwam voor de kinderpostzegels.

Hij begon er mee zich netjes voor te stellen. Ik ken hem natuurlijk en dat zei ik ook, maar mijn zin stierf ergens weg in het niets. Hij was namelijk strak voorbereid en liet zich niet van zijn apropotje brengen door mijn enthousiaste suggesties hem behulpzaam tegemoet te komen. Hij wist duidelijk wat hij deed en wat hij moest doen. Zelfs met het optellen van de bedragen wees hij mijn aangeboden assistentie met een glimlach van de hand. 'Moet je rekenen, terwijl je niet eens op school bent', vond hij geen buitengewoon zinvolle opmerking. Hij keek me aan alsof hij iets dergelijks vandaag al 34 keer had gehoord.

Zelfs het zegeltje voor de deurpost wilde hij zelf op hangen. Mijn ervaring is dat die dingen er in een zucht weer af waaien, maar hij verzekerde mij dat het zou blijven zitten. Hij plukte een zegel uit zijn grote envelop en likte er eens grondig aan en gebruikte nog wat extra spuug bij het vastplakken van de hoekjes. En hij zit als een huis!

Nadat alles in zijn ogen goed was afgerond, de juiste kruisjes in de juiste hokjes, de juiste gegevens op de juiste plaats, waarbij hij de datum mij alvast verklapte, ging zijn lichaam in de renhouding. Na twee passen ging piepend de rem erop en watervalde hij de datum van bezorging van de bestelde kaarten en zegels er uit.

Daar ging hij weer.

Tot de volgende keer!

Tot in mijn ziel

Greet is verliefd

Ik heb net weer een plekje in mijn hart vrij gemaakt voor een nieuw wereldwondertje. Het is E. van A., oftewel Poemeltje. Ze liet me verdwijnen in haar grote blauwe ogen. Zo klein, maar zo betoverend. Haar wonderbaarlijk natuurlijke reactie op haar moeder deed me ontroeren.

Op weg naar huis realiseerde ik mij dat ik stiekem een toefje van de roze wolk heb meegenomen.

Greet en dokters

Mijn hele leven heb ik al een haat-liefde verhouding met dokters. Af en toe heb je ze nodig, jammer genoeg, maar dan wil ik ook graag dat ze doen waarvoor ze zijn opgeleid: mij vertellen wat er aan de hand is en vervolgens met een plan komen om het probleem op te lossen. Een niet onmogelijke eis, vind ik zelf.

Dit soort dokters zijn schaars en buitengewoon moeilijk te vinden. Want hoe weet je nu voor dat je je inschrijft bij een artsenpraktijk of jij en de dokter bij elkaar passen? Het is toch een soort blind date. Je kunt proberen om ervaringen bij elkaar te scharrelen, maar die zijn al net zo schimmig en lastig te vinden.

Het komt er op neer dat het een grote gok is, waardoor je soms bij een arts terecht komt die elke lichamelijke klacht denkt op te lossen met de woorden: 'en wat denk je zelf?' Of nog veel erger: 'wat wil je dat ik doe?'

Hier schiet ik spontaan van in een ernstige kramp en word ik ook nog eens met stomheid geslagen, waarop zo'n arts dan altijd zegt: 'kijk het nog maar even aan en als het niet over gaat, zie ik je weer terug.'

Ik wil graag dat een dokter mij begrijpt. Dat ik maar een half woord hoef te zeggen. Dat hij mij en mijn ongemakken serieus neemt. Dat hij luistert. Dat hij daadkrachtig is. En overal waar 'hij' staat, mag natuurlijk ook 'zij' staan, maar is geen noodzaak.

In Amersfoort had ik voor het eerst in mijn leven zo'n dokter. Ik heb dan ook met pijn in mijn hart afscheid van hem genomen en ben mijn zoektocht naar super dokter # 2 in Maastricht begonnen. Het werd een langdurige zoektocht, maar het kwam uiteraard weer neer op een iet-wiet-waait-weg situatie. Ik vertelde u al over de noodzaak van een stelletje steunzolen waarvoor ik voor het eerst mijn nieuwe dokter moest bezoeken. Het blijkt een goede # 2 te zijn.

Gister kwam ik voor een controle afspraak, waarbij deze dokter voorgoed mijn hart heeft gestolen. Met mijn heupen blijkt niets mis te zijn, anders dan de scheef stand die met de zolen moet worden gecorrigeerd. En nu komt het, want hij zei dat het op mijn leeftijd geen enkel probleem was om de zaken recht te trekken. Mijn lijf was nog jong en soepel.

Ik herhaal het even voor het juiste effect: mijn lijf was nog jong en soepel. Ik hield even mijn adem in. Zou hij mijn geboortedatum wel juist hebben ingevoerd in mijn dossier? Mijn lijf voelt namelijk helemaal niet meer jong en soepel. Het is me al jaren niet meer gelukt om mijn benen in mijn nek te leggen en dat is toch de maatstaf, niet?

Maar het was nog niet klaar. Ik liet ook nog even een moedervlek zien waar ik me zorgen over maakte. Hij keek ernaar en zijn gezicht werd een grote glimlach. 'Op jouw leeftijd hoef je je daar zeker geen zorgen over te maken.'

Ik bloosde wat en vroeg mij later af of ik wel de juiste boodschap had opgepikt.

Ach, wat is juist. Ik ben dus jong, ik ben dus soepel en ik hoef me nergens zorgen over te maken.

Met katten heb je altijd wat

Kan die rooie eindelijk weer zelfstandig zijn poep lozen, verdwijnt die kleine koe anderhalve dag uit het zicht! Terwijl we in familiaire formatie in de tuin van de zon en een drankje genieten, komt hij volledig verhabbezakt aanstrompelen. Blijkt hij toch in de spreekwoordelijke zeven sloten tegelijkertijd te kunnen lopen.

Hij was vies, plakkerig (met de nadruk op plak) en had overduidelijk pijn in zijn achterpoten. Hij liet een spoor van bloederige poezenpootjes achter op de vloer. In allerijl de kattenmand erbij gepakt, het zielige hoopje erin gestopt en op weg naar de weekend dierenarts. Normaal zet hij in de auto een enorme keel op, maar dit keer kwam hij niet verder dan een wat zielig gepiep.

Eenmaal bij de dierenarts bleek het mee te vallen. In ieder geval niets gebroken, maar de kussentjes onder zijn poten waren helemaal weg geschaafd, waarbij de teentjes ook kapot waren en zijn achterlijf bleek pijnlijk. We hebben hem na een shot pijnstilling en met een doos antibiotica onder de arm weer in zijn mandje gestopt en zijn weer huiswaarts gekeerd.

Liefdevol heeft Mr.T. alle plak maar uit zijn velletje geknipt, want het lukte hem zelf niet goed om het schoon te likken. Hij heeft nu een kaal kontje. We hebben hem verwend met vleesjes en zijn met hem gaan wandelen, omdat hij de kattenbak categorisch weigerde. Behoedzaam lopend sjokte hij achter ons aan, terwijl wij gaten voor hem graven, want dat kon hij zelf niet.

Inmiddels gaat het weer een stuk beter. Hij kan weer springen en loopt bijna weer als vanouds. Al slaapt hij nog steeds een gapend gat in de dag en heeft hij 's avonds een blik van 'ik blijf vannacht nog maar even een nachtje gezellig binnen'. Maar de vlinders in de tuin zijn niet meer veilig.

Wat er nu gebeurd is? Geen idee. Aangereden? Vast gezeten? Hij is in ieder geval weer bang voor elke zuchtje wind, dus de schrik zit er goed in. En nu maar hopen dat hij het gebeuren opgeslagen heeft in zijn herinnering, zodat hij de volgende keer de zeven sloten met een grote boog ontwijkt.

Greet leukte de boel een beetje op

of zoek de verschillen

Greet en de liefde voor friet

Ik vertelde u al eens dat de Turk, die later een Marokkaan bleek te zijn, heerlijke friet verkocht. Ja, u leest het goed: verkocht. Een maand of vier nadat we hier zijn komen wonen, hing er ineens een briefje op zijn etalageraam dat hij wegens omstandigheden tijdelijk gesloten was. De tijdelijkheid duurt helaas tot op heden. Zo gaat dat hier in de buurt.

In de tussentijd zijn wij gaan shoppen om weer zulke heerlijke friet en bijbehoren te kunnen scoren. Er zit hier nogal wat in de buurt, dus we konden onze lol op. Er zitten twee 'echte' snackbars op loopafstand, waarbij ik bedoel dat de friet dan ook nog warm thuiskomt. Het uiterlijk van deze etablissementen is van dien aard dat het niet direct uitnodigt om daar je voedsel te halen. Maar goed, toch geprobeerd, want je moet nooit afgaan op het uiterlijk, het innerlijk telt, toch? In deze gevallen dus niet. Friet en de goodies waren niet lekker.

Daarna waren de tenten aan de beurt die friet als bijproduct verkopen. Het gaat namelijk om de shoarma, de kebab of wat dan maar ook. Ze noemen zichzelf ook allemaal grillroom. We kwamen uiteindelijk uit bij de kebabboer. Heerlijk broodje kebab met wat frietjes erbij. Aanpassen is voor ons geen enkel probleem. Maar na een keer of wat viel het genuttigde niet zo goed in de aarde van onze magen. Dus dat was het einde van het broodje kebab.

Het probleem dat aan het gebrek van goede friettenten ten grondslag ligt, is dat elke goede zuiderling zijn friet zelf bakt. En dan niet persé friet uit een zak uit de diepvries, maar zelfgemaakt van heuse aardappels. Die dan eerst eigenhandig worden geschild en in dikke frieten worden gesneden. Dan bakken die hap en nog een keer afbakken. Is ons een pietsie te veel werk. Bovendien hebben we geen frituurpan.

Onze mogelijkheden in de directe omgeving waren nu uitgeput. Wat te doen voor onze frietbehoefte? Elke zaterdag naar de zaak met die grote, enge clown is ook zo wat. Tot we op een goede dag lopend naar de stad voor een ijsje in een pas ontdekte ijstent langs De Frietlounge kwamen. Een 'sjieke' snackbar, waar je fatsoenlijke kunt zitten en een biertje krijgt en waar je frietjes op normale borden worden opgediend. Je wordt dus bediend! En dat alles voor propere prijzen. Wij zijn er helemaal weg van, al zitten we er niet elke zaterdag. Ze zijn bekend om hun geweldige hamburgers, die wij echter nog nooit hebben gegeten. Maar Mr.T. zit er dichtbij, als hij een keer af kan stappen van zijn patatje zuurvlees.

Nu is algemeen bekend dat nog dieper het centrum in de allerlekkerste friet van het hele noordelijk halfrond te krijgen is. Daarvoor moet je bij Reitz zijn. Deze hebben we nog niet geproefd, omdat daar altijd een gigantische rij staat. Ook kun je er zitten in het 'restaurant', en als er plek is mag je op je knietjes van dankbaarheid naar binnen. Misschien moeten we deze een keer testen om 9 uur 's ochtends, voordat de winkels open zijn en de stad volstroomt.

U vraagt zich ongetwijfeld af wat we nu doen op onze zaterdagavond als we niet uit frieten gaan? We eten thuis aan tafel met zelfgebakken biologische shoarma of kippenpoten. Pitabroodjes erbij, sla, zelfgemaakte sausjes. Super! Verandering van spijs doet eten.

Pomplamoose maakt weer wat moois

Eerder liet ik u al wat horen en zien van Pomplamoose. Ze hebben weer wat nieuws gemaakt, nu in samenwerking met Ben Folds & Nick Hornby. Buitengewoon de moeite waard om het u even te laten horen.

Greet laat wat moois hangen in het geheugen

Yesterday was history.

Tomorrow is a mistery.

Today is a gift,

that's why it is called: 'the present'.

Greet heeft een beetje ondersteuning nodig

Het lijf blijkt niet meer zo stevig op zijn grondvesten te staan. De stand der zaken is niet helemaal meer - of helemaal niet meer, daar zijn we nog niet over uit - zoals het zou moeten zijn. De lengte van de palen van het onderstel zijn niet meer gelijk en ook is er een onnatuurlijk draaiing in het middendeel van de stellage ontdekt. Om het leed wat momenteel wordt geleden enigszins te verzachten en de fysieke onjuistheden op te heffen, worden de fundamenten met hulpmiddelen ondersteund.

In klare taal: ik heb steunzolen!

De fysieke ongemakken hebben overigens geen invloed op mijn geestelijke vermogens.

Greet preuvde er gretig van

Als echte ingeburgerde Maastrichtenaren hebben Mr.T. en ik ons gisteravond begeven onder de echte Maastrichtenaren op het Preuvenemint. Het regende hier en daar een pijpensteel of wat, maar dat mocht de allesoverheersende pret niet onderdrukken.

Mr.T. had in de dagen ervoor het plan dat we allebeide afzonderlijk de plattegrondjes even moesten uitprinten en daarop dan aankruisen bij welke tenten we wilden preuven. Het makkelijkst was dat we ook even een noteerden wat we precies wilden preuven. Dat plan heb ik afgewezen.

We gingen van een Limburgse vleesplank en Spaanse tapa's naar Thaise soep, die ik dan weer niet lekker vond, maar Mr.T. des te overheerlijker. Via gefrituurde spiering maakten we een stop voor mosselen en Zuid-Afrikaanse bobotie, waarna we nog een Marokkaanse wrap gepreuvd hebben en tot slot namen we wat hapjes van onze overburen Chong Thai. Uiteraard werd dit alles ondersteund door een biertje of twee, of drie, of misschien vier?

We hebben onze ogen uitgekeken naar al die mensen die er ook waren. Al met al heerste er een enorm bobo-gehalte, veel pakken, veel dassen, veel hakken, veel make-up. Er werd genetwerkt bij het leven. En daar scharrelden wij wat tussendoor.

Ondertussen hebben we ook nog burgermeester Mans de hele rataplan zien en horen openen, waarna het Maastrichts volkslied ten gehore werd gebracht, die de burgermeester nog een beetje beter moet leren. Al kende hij het weer beter dan wij het kennen en misschien ooit wel zullen kennen.

Uiteindelijk zijn we heel wat preuvenelapjes lichter weer huiswaarts gekeerd. Met ronde buikjes zijn we moe, maar erg voldaan ons bedje in gerold. En dan blijkt het zomaar ineens weer vrijdagochtend te zijn!

Volgend jaar zijn we weer van de partij.

Ode aan een mus

Dag mus!

Je was vast een van die vele mussen die zaadjes kwam eten in de tuin. Je moet dat zwart-witte monster en die rode duivel ongetwijfeld gezien hebben. Werd je een beetje overmoedig? Of was je ziek?

Ik hoop dat je veel en lekker hebt rondgevlogen. Ik hoop dat je al wat ouder bent en veel kinders hebt grootgebracht. Ik hoop dat je buikje altijd gevuld was.

Ik weet dat er steeds minder van jullie zijn. Maar mijn katten zijn niet meer in toom te houden als ze jullie zien; het maakt het beest in ze los. En dan geldt de 'survival of the fittest' of 'het recht van de sterkste', zo je wilt. Vaak ben je aan ze ontsnapt, alleen deze keer niet...

Ik snap ook de ironie. Een kat die niet alleen durft te poepen, maar wel met een vogel in zijn bek wil rondlopen. Wat nou, survival of the fittest!?

Sorry dat ik je niet heb kunnen redden. Ik heb het moment van je gevangenneming gemist. Ik heb wel je doodsstrijd gezien, maar daar maakte die rooie resoluut een einde aan.

Sorry dat je leven zó moest eindigen. Alles wat er nu van je rest is wat veertjes en een kwakje hersenen of darmen op de muur. Ze hebben het zich goed laten smaken. Ze hebben je ook eerlijk gedeeld.

Sorry.

Dag mus!

Wie goed doet, goed ontmoet

Zaterdag bij het ontwaken sijpelde er naast al het ellendig nieuws een opmerkelijk berichtje mijn hersens binnen. Een vrouw in Amerika leende haar creditcard uit aan een zwerver, omdat ze geen geld bij zich had. Hij kocht vervolgens wat noodzakelijk spul voor ongeveer 25 dollar en bracht de creditcard daarna weer bij haar terug.

Dit is zo'n bericht dat je eigenlijk een paar keer moet horen en lezen, wil je het geloven. Ik heb een paar dagen afgewacht, omdat ik ergens bedacht dat het misschien toch een grap zou zijn of verzonnen.

Maar nee hoor, het bericht bestaat nog steeds in zijn oorspronkelijke vorm. Ziet u wel dat de wereld een gouden randje kan hebben?

Greet was een tikkie overdonderd

Kent u hem nog, het chocoladeverkopertje? Ik heb hem u ook gepresenteerd spelend met een ander jongetje. Hij stond weer voor de deur. Ik zag hem aankomen, dus voor hij kon aanbellen, had ik de deur al verwelkomend voor hem opengegooid. We kennen elkaar inmiddels een beetje, want het is gebleken dat hij een paar huizen verderop woont. Hij weet dus ook dat het Maastrichts bij mij niet echt lekker land. We verstaan elkaar.

Er kwam een verhaal in 3 tellen over een vliegtuigje, het stukje platte dak van de eerste verdieping bij ons, en de wens het stukje speelgoed te pakken. Twee andere vriendjes stonden op een afstandje te kijken. Op het moment dat ik mijn mond open deed om de woorden 'kom maar' uit te spreken, stond hij al bovenaan de trap. Hij wees mij in mijn eigen huis de weg, want hij wist tenslotte waar het vliegtuig terecht was gekomen. Het raam was al open en omdat hij me steeds die anderhalve seconden voor was, moest hij mij vragen of ik iets had waardoor hij door het raam kon klimmen. Ik pakte snel een stoel, want ik voelde de haast. Ik had net met mijn ogen geknipperd en hij was al weer op de terugweg naar binnen, waarbij zijn vriendje riep dat hij de volgende keer naar boven zou komen om het vliegtuigje te pakken.

Ik haalde voor de tweede keer adem en zag het mannetje al weer naar beneden rennen. Hij riep nog iets van 'bedankt voor het pakken van de stoel' en de deur viel achter hem dicht. Volgens mij hebben ze de rest van de middag geprobeerd het vliegtuigje weer op exact dezelfde plek te laten landen. Niet gelukt.

Even wat vrolijks op deze druilerige dag...

Aanvalluuuhhhh!

Welk clublied moet ik nu gaan leren?

Wordt het:

'Eenmaal zullen wij de kampioenen zijn FC Twente, FC Twente.

Eenmaal zullen wij de kampioenen zijn.

En daar kan niemand in de wereld iets aan doen.'

of

'Roda, Roda, Roda los mer joa,

Roda, Roda, dieng supporters zunt werm doa.

Roda, Roda, vier blieve diech truij.

Vier blieve allenuij beij-ee, vuur Roda J.C.'

Beide dan maar?

Jaha, ik zit vanavond met Mr.T. bij de eerste eredivisiewedstrijd van het seizoen. In een VIP-box. Met hapjes en drankjes. Jaha!!

Greet punnikt er lustig op los

Greet liet zich overvallen

Zaterdag was ik ongevraagd en plotseling in een strijd verwikkeld met een of ander insect.

Wat er gebeurde. Ik zit rustig in de tuin, minding my own business, en ik voel wat kriebelen in mijn hals. Logische reactie is met de hand naar de kriebelende plek. Ik ben van de logica, dus mijn hersens hebben hier al automatisch gevolg aan gegeven. Onmiddellijk voel ik een stekende pijn, terwijl ik het beest wegsla, welke zich vervolgens in het niets oplost, want het is nergens meer te bekennen. Een onzichtbaar, zonder te waarschuwen en zonder te vragen, stekend monster.

1-0 voor het beest.

Resultaat: één dag stekende en brandende pijn plus een halve nek in felle, rode gloed en tot de dag van vandaag heftige jeuk.

Aan alle boze mannen in het verkeer

Ik snap dat het rijden in Maastricht erg frustrerend kan zijn. Ik weet het, ik rijd er ook rond. Ik vind de werking van de stoplichten ook onbegrijpelijk. Ik vind ook dat er misschien iets te veel van zijn in de stad. Gister 5 minuten voor één rood licht gewacht en daar is geen seconde van gelogen!

Ik weet ook dat er soms situaties zijn, waarbij we letterlijk heel dicht bij elkaar komen.

Situaties die ontstaan omdat de één onoplettend is, en de ander iets te haastig.

Situaties waarbij de één een inschattingsfout maakt, en de ander te hard rijdt.

Situaties waarbij de één een verkeersregel nog wel weet, en de ander niet.

Maar dat is nog geen reden om mij luid scheldend, met het hoofd uit het raam, te passeren. En het is zeker geen reden om mij direct na een kruispunt klem te rijden, uit te stappen, naar mij toe te lopen en een bijzonder dreigende houding aan te nemen, waarbij ik blij ben dat mijn raam dicht zit, omdat de hemel in een bulderende huilbui is losgebarsten.

Doe eens rustig! Relax een beetje!!

Laten we elkaar een heel klein beetje accepteren, alsjeblieft.

De vis wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend

Er waren eens een stelletje forellerige visjes. Deze werden op een zaterdagochtend bij het krieken van de dag door Mr.T. en nog een stelletje mannen uit een visvijver gehengeld. Direct werd de vis vakkundig en snel naar het land van de eeuwige jachtvelden gezonden. Tien van deze visjes kwamen uiteindelijk via een omweg, ontdaan van hun ingewanden en stijf bevroren in onze vriezer terecht.

Er was besloten om twee van de tien in de oven te leggen, waarna ze door ons opgegeten konden worden. Bij de aanblik van de complete vissen kregen we het idee om onze geciviliseerde katten eens aan wat nieuws te onderwerpen. Wellicht kwamen er herinneringen boven aan een voorgaand geslacht dat nog zelf achter hun eigen eten aan moesten hobbelen.

Dus werd er nog een exemplaar ter ontdooiing gelegd. De vis werd doormidden gehakt en op twee bordjes aan de katten gepresenteerd. Guus heeft voorzichtig geroken en besloten dat dit toch echt niet iets voor hem was. Hij liep gedecideerd naar zijn bak zonder brokjes en als het kon had hij gestampt en geroepen dat het tijd voor normaal eten was! Nu is hij altijd al een zeikerd geweest als het om eten ging. Zelfde brokjes in andere smaak, dan lijdt hij twee dagen honger voor hij eens een brokje proeft. Na een week of twee kan hij zonder zeuren zijn bak leeg eten en zijn het de aller lekkerste brokjes die je je maar kunt bedenken.

Redje vond het nog wel het proberen waard. Hij heeft het op een likken gezet, maar daar eet je geen vis mee op. Na een halfslachtige poging om er een stuk vanaf te scheuren, gaf ook hij het op en keek een beetje treurig naar ons op. We hebben de vis vervolgens voor hem in hapklare brokken gesneden en daar heeft hij dan drie stukjes van opgegeten.

Waardeloze katten.

Maar wij vonden de vissen heerlijk. Al peuter ik liever een graatje tussen mijn tanden weg, zonder dat ik het beest in zijn dode ogen moet kijken. Dus de volgende week gaat de kop eraf en dan zullen we hem proberen in de gebarbecuede variant, of weer in de oven, of net wat Mr.T. er mee bedacht heeft.

Eetsmakkelijk!

Greet fietst zich een slag in de rondte

Even 50 km fietsen op een zondagavond. Ach.

Broodjes mee in het tasje achterop, voor de 'picknick'. Ach.

Achteraf bleek het geen picknick te zijn, maar een snelle hap zittend op een steen.

Twee weken niet gefietst, dus de snelheid was er een tikkie uit. Ach.

Ik word nog maar eens gewaarschuwd dat we TWEE KEER gaan klimmen. Ach.

We komen bij Loën, ergens in België. Ach.

We draaien naar rechts en daar doemt hij op als een muur. Kort, maar buitencategorie krachtig. Ik zeg: 23%, op zijn minst.

Op nog geen kwart roep ik al dat ik het niet ga halen, dat ik af ga stappen, dat ik al op het lichtst geschakeld ben, dat ik het niet leuk meer vind. Dat herhaal ik in willekeurige volgorde tot de top, met toevoeging van de woorden: help me dan!

Ik kom hijgend en piepend en licht in mijn hoofd boven, maar driedubbele knakers, ik ben boven!

Dalen gaat als een tierelier, ik raak mijn rem niet eens aan.

Voor wie ongerust is, er zit een helmpie op mijn kop.

De fut is er toch wel behoorlijk uit geslagen van deze pukkel.

De broodjes zitten hoog, maar ik fiets dapper verder.

Net op het moment dat ik mij weer een beetje bij elkaar geraapt heb, volgt er weer een klim.

Goed te doen, vergeleken met daarvoor. Ik kom met redelijk gemak bovenaan.

Nu is het op naar huis. We halen op een vlak stuk nog even de 30, gewoon, om even te kijken.

Thuis wacht het bier!

Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden.

Greet luistert even

Help! Er ligt een koe in het gras.

Verkoeling?

Wat doe je als het heul warm is en donkere wolken zich verwachtingsvol samenpakken en er steekt een briesje op die de oranje vlaggetjes in de straat luidkeels doet klapperen? Precies, dan zet je alles tegen elkaar open in huis. Ook al blijkt het briesje dicht in de buurt te komen van de hete adem van een zonnegod. De koelte moet toch een keer komen.

De raambekleding begint te wapperen en te zweven. De katten worden lichtelijk onrustig van al die open gaten. De verkoeling blijft uit, ondanks dat de wind toeneemt. De inboedel lijkt het huis uit te waaien. Er dwarrelen wat blaadjes de kamer binnen en als ik op sta om wat te drinken te pakken, loop ik met mijn blote voeten door een complete zandwoestijn.

Resultaat voor wat betreft temperatuurdaling is volledig niet significant. Beetje gerommel in de marge. Resultaat voor reinheid is daarentegen dramatisch. In elk hoekje ligt zand verstopt, elk oppervlak is bedekt met troep. Beide resultaten hebben tot gevolg dat om half 11 's avonds Mr.T. met het zweet in zijn bilnaad, terwijl de buren een duik nemen in hun opblaaszwembad, staat te stofzuigen.

Vanavond houden we alles dicht, potdicht, denk ik, als de temperaturen niet tot ongekende hoogtes stijgen met al die spanning in de lucht.

Hoe een octopus een beschermd dier werd

Dat er een octopus ingezet wordt om een uitslag van een wedstrijd te voorspellen is eigenlijk al te gek voor woorden. Maar ja, de mens wordt blijkbaar een beetje van zijn lotje getikt als het gaat om voetbal. In ieder geval is Nederland een groot verwachtingsvol kloppend hart geworden.

Nu heeft de met een bijzondere gave behepte octopus Paul, voorspeld dat Spanje wereldkampioen gaat worden. Das nie zo best!

Tot nu toe had de octopus alle voorspellingen goed, met als gevolg dat het arme beest nu beveiligd moet worden, omdat er boze Duitse fans zijn die de achtarmige wereldberoemheid bedreigen. Een dier! Alsof dat beest er iets aan kan doen.

Het Nederlandse Sea Life heeft hem al een plek aangeboden, maar alleen als hij Nederland als wereldkampioen zou tippen. Die asielaanvraag kan hij dus ook op zijn buik schrijven.

Er is in ieder geval nog hoop voor Oranje. In 2008 werd Paul ook al ingezet bij het EK voor het zelfde doel. Ook toen had hij alles goed, behalve de uitslag van de...jawel, finale.

Ik? Ik ga er nog gewoon voor. Ik geloof toch niet in die voorspellingen.

't Is wonderbaarlijk, dat geef ik toe, maar ik vertrouw volledig op 'onze jongens'.

Maar die Spanjaarden kunnen ook een leuk potje voetballen...

Ik hoop dat mijn hartje het houdt zondag.

Greet haar hoofd heeft een kleine aansporing nodig

Oh boy, oh boy, oh boy, een week vakantie deed mijn studiemotivatie geen goed, kan ik u vertellen. De week was gevuld met goedheid en gekkigheid en verliefdheid en bezigheid en warmte. Al op zondag bekroop mij het gevoel dat het moment van opening der boeken weer dichterbij kwam. Het is zo heerlijk het hoofd even los te koppelen van nieuwe informatie die vooral gericht is op jaartallen, met de wetenschap dat die jaartallen echt dat hoofd in moeten en er op een cruciaal moment weer juist uit moeten.

Op maandag kon ik het moment nog even uitstellen met het excuus dat er gepoetst en gewassen en gestreken en gedweild en gelucht moest worden. Warmte doet wat met de schone inhoud van je huis. De frisse wind erdoor, gevolgd door zwabber, zuiger en poetsdoek.

Nu is het dan toch echt dinsdag. Ik ben over de helft van het boek, maar die kennis vergroot de moed niet; is eerder een stimulans om het boek weer ver van mij te werpen, want ik moet nog een hele helft! Ik wind mij nog maar eens op over de nutteloosheid van kleine details, de jaartallen. Ik zucht nog maar eens, stroop mijn mouwen maar weer op, zet mijn hakken in het zand en zet mijn snappertje weer aan. Ik wil, ik moet, ik zal!

Hier wordt Greet een beetje blij van

Hoe mooi is een stad, met een straatnaam, verwijzend naar je geboortedag?

En in die stad woon ik!