Greet ligt er een beetje wakker van

Doet u mij maar één potje stress, alstublieft.

Tsjonge, jonge. Wie had ook al weer gezegd dat een huis kopen zo leuk was? En dan vooral een nieuwbouwhuis? Wil diegene zichzelf even een stevig pak op de broek geven! Tot nu toe heb ik het nog niet als 'leuk' ervaren. Wel een hoop gedoe. Straks, als alles klaar is, en elk lichtknopje zit op zijn plek, en de keuken doet het, en het water stroomt waar het stromen moet, en de ramen gaan open, en de deuren ook naar de goede kant, en de schilder is geweest, en de vloeren liggen er in, en al mijn spulletjes staan op zijn plek, dan vind ik het denk ik wel leuk.

Maar nu....geen denken aan.

Vanaf maart zijn we bezig met beslissingen nemen. Wat wel en niet en hoe en wat en welke kleur en vorm en grootte en prijs. Je zou er moe van worden, als je dit al niet was. Dan is alles besloten en is het een kwestie van afwachten. Soms ga je eens kijken naar de nieuwe stulp en ineens vind je een gaatje om ook naar binnen te gaan. Dan dienen de eerste problemen zich ook gelijk aan.

Geen afvoer voor de afzuigkap. Gesprekje hier, discussie daar. Oplossing is concessies doen. De afvoer is er, maar op een andere plek. Zucht.

De dag van oplevering komt in het vizier en dus worden de keukenboer en de vloerenboer en de schilder in stelling gebracht. Redt iedereen het in de planning die wij voor ogen hebben? Gesprekje hier, discussie daar en ja, het lukt, waarschijnlijk, als het mee zit. Zucht.

Dan meldt de keukenboerin zich. De koelkast is te groot en er missen zichtplaten op de bestellijst. Wat zijn zichtplaten? Die zijn jullie dan toch vergeten op de lijst te zetten? Gesprekje hier, discussie daar. Mail over en mail weer. Weer is de oplossing concessies doen en niet extra betalen voor die zogenaamde zichtplaten. Zucht.

Opgelost, denk je dan. Maar niets is minder waar. De spoelbak is niet meer leverbaar. Misschien een paar weken later, maar dan hebben we een tijd een keuken zonder spoelbak. Niet heel erg praktisch. Discussie hier, gesprekje daar, mail hier en mail daar. Gezegd wordt dat alles geprobeerd is, maar tevergeefs. Andere spoelbak dan maar. Zucht.

De dag van de vooroplevering. Nou nou, hebt u even. De lijst lijkt eindeloos. Een gat voor de wasdroger die mist, een draadloze thermostaat die niet geïnstalleerd is, wandcontactdozen die niet op zijn plek zitten en die missen, deuren die verkeerd draaien, vergeten stucwerk en kitranden, de spiegel met lamp die geen licht geeft. Discussie hier, gesprekje daar. We lossen het op voor de oplevering en die is volgende week. Neem maar van mij aan dat we een deskundige meenemen. Zucht.

Maar het komt goed. Tuurlijk. En dan trekken we de deur in Maastricht achter ons dicht. We zwaaien nog een keer en we crossen achter de meneren verhuizers aan naar Nederweert. Daar zetten we onze vertrouwde spullen en prullen neer, en dan is het goed. Natuurlijk.
En tot die tijd liggen we af en toe een beetje wakker.

Strijd

Bijna drie weken nu. Drie weken dat ik naast een enorme hoeveelheid pillen die bedoeld zijn voor een verbetering van de spijsvertering, goed functionerende darmen, vermindering van de spierpijn en het opkrikken van het immuunsysteem, ook antibiotica naar binnen slik. Twee soorten maar liefst. En dit is nog maar het begin.

Voorafgaand aan de antibiotica was ik begonnen met de al eerder genoemde cocktail. En die deed en doet zijn werk. Pijn is nagenoeg weg en mijn darmen lopen als een zonnetje. Ik wist niet dat ik in staat was een normale drol te produceren en dat het mogelijk was voedsel te nuttigen zonder een idioot spastische reactie van mijn ingewanden. Al het overige wat mij belast en beperkt is een tikkie erger geworden.

En nu is de strijd werkelijk begonnen. De strijd tegen de broertjes Borrelia en Bartonella. Dood aan de bacteriën! Of mijn lichaam het leuk vindt, valt nog te bezien. De strijd is absoluut voelbaar. Bijwerkingen van de antibiotica of de dood van de bacteriën, ik weet het niet. De lijst met bijwerkingen is eindeloos. Ik zal u er niet mee vermoeien, maar poeh hé, daar word je niet vrolijk van. Maar het kunnen ook de toxines zijn die vrijkomen bij het doodgaan van bacteriën (Herxheimer-reactie).

Kortom, ik voel me een beetje belabberd. De ene dag is het hoofdpijn, dan is het weer spierzwakte, heul erg verschrikkelijk moe ben ik eigenlijk continu, misselijk komt bijna dagelijks voor, grieperig is ook een optie, hersens waar geen land mee te bezeilen valt, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar klagen wil ik niet. Strijdbaar, dat wil ik wel zijn. En af en toe gun ik mezelf een dieptepuntje, als het even niet meer gaat. Daar staat tegenover dat ik een overschot heb aan wilskracht, waardoor het mogelijk is om af en toe dingen te doen die eigenlijk boven mijn macht liggen. De gepresenteerde rekening voor die grensoverschrijding betaal ik dan zonder morren. Daarbij is de liefdevolle en rotsvaste en altijd positieve steun van mijn grote liefde werkelijk onmisbaar en onbetaalbaar.

Voor wie geïnteresseerd is in wat meer achtergrond informatie over Lyme en mijn behandeling: klik hier.

Sneak preview (4)

het komt steeds dichterbij...

Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig

'Dokter, ik ben zo ontzettend moe en ik voel me gewoon niet goed.'

Deze zin heb ik in de afgelopen jahaharen meerdere malen uitgesproken aan de geleerde heren en dames van de geneeskunde. Hier en daar zal ik misschien een ietsie andere woordkeus gebruikt hebben, maar het kwam elke keer op hetzelfde neer. In de loop der tijd vulde ik deze schijnbaar simpel ogende zin aan met een steeds langer wordende lijst van klachten.

'Mevrouw, we zullen eens even bloed laten prikken.'

En met het uitspreken van deze zin werd het bekende lab-formulier uit de lade getrokken en de standaard dingetjes aangekruist. Liters bloed heb ik in de loop der tijd afgestaan. Zonde, want het is alle keren volslagen zinloos gebleken. De medische mannen en vrouwen hebben keer op keer niets kunnen vinden en dan houdt het al heel snel op. Want niets vinden betekent niets aan de hand.

Ik heb me nooit laten kisten door mijn lijf die niet deed wat ik wilde dat het deed. Belangrijk is iedere dag met een glimlach tegemoet te treden en aan het einde van de dag deze met een glimlach af te sluiten. Maar me erbij neerleggen is wel even een ander dingetje.

Omdat ik vanaf de winter van 2010 - die zeer koude Siberische winter, weet u nog? - in rap tempo steeds minder kon, heb ik de noodklok geluid. Omdat ik echt heel irritant heb staan slingeren aan dat ding, kreeg ik een paar onderzoeken extra, maar ook dat gaf geen verklaring voor mijn slechte welbevinden. Er werd geopperd dat ik wellicht chronisch vermoeid kon zijn en werd doorverwezen naar een centrum die dat kon behandelen. Daar concludeerde men ME op basis van een vragenlijst. Geen succes, dat hele centrum niet, maar ik ging naar een ergotherapeut, een fysiotherapeut en een psycholoog. Veel geleerd, maar verbeteren: ho maar.

Ik nam mijn troef, Mr.T. mee naar mijn huisarts. We praatten als Brugman en werden bedolven onder verontwaardiging. De enige oplossing voor mijn problemen was een goede psycholoog en 'flink over de loopband gejaagd worden'. En daarmee ging de deur definitief dicht.

Het mooie is dat bij het sluiten van elke deur er een ander weer open gaat. Dus reisde ik af naar Neder-Over-Heembeek in het prachtige België. Naar een specialist voor mensen zoals ik. Mijn adem werd getest na het drinken van smerige lactose- en fructosedrankjes. Ik stond in mijn poep te scheppen om het in een een minuscuul buisje te proppen. Ik plaste in een potje. Ik fietste tot ik niet meer kon, terwijl ik aan allerlei toeters en bellen verbonden was. En weer gaf ik liters bloed.

En wat blijkt, mijn lijf doet het écht niet zo goed en dat is nog aantoonbaar ook. Ik heb te kampen met de langetermijngevolgen van een onbehandelde Lyme-infectie (Borreliose) met Bartonella als co-infectie. Hierdoor is mijn immuunsysteem helemaal van de wap. Maar wat nog veel mooier is, er is wat aan te doen en dat gaat gebeuren ook!

Ik ben dus niet gek, dat u het even weet.

Sneak preview (3)

De nieuwe plek onder de zon vordert gestaag. En ondertussen wordt de huidige plek onder de zon langzaam gepimpt en ontmantelt. Pimpen om de zaak naar volle tevredenheid van de woningbouwvereniging straks achter te laten. Ontmantelen omdat het hele hebben en houwen toch weer mee moet. Dus worden verstilde herinneringen rigoureus in de vuilnisbak gegooid en de levende herinneringen zorgvuldig in een doos gestopt. Maar alles op zijn elf-en-dertigst, want dat lijf van mij werkt natuurlijk niet echt mee.

Nog steeds blijft die nieuwe plek onder de zon een onwerkelijk iets. We hebben iets gekocht wat nog gemaakt moest worden en wat nu nog niet af is. Dan koop je een keuken, badkamer, tegels, vloeren en alles eromheen toch een beetje op de gok. Maar bij de laatste inspectie hebben we een stapje in het huis gewaagd en begint zich een beeld te vormen in mijn hoofd. Deze nieuwe plek onder de zon wordt wel wat, let maar op.

 

Hoe iets lelijks iets moois kan worden

Als je em dan toch covert dan kun je het maar beter goed doen.

De wereld is mooi

Leed in het groen

Ik weet dat ik niet de groenste persoon op deze aarde ben.

Mijn Vosje is mijn grote vriend, ik koop nogal eens gemaksverpakkingen, in de winter doe ik de verwarming een graadje hoger, ik douche wel eens een minuutje langer en zo kan ik nog een hele lijst voor u samenstellen. Misschien kom ik er mee weg als ik u vertel dat ik wel mijn best doe.

Wat betreft ons afval doen wij stinkend ons best. Letterlijk.

Plastic, blik, drinkkartons, papier, glas, alles gaat apart. Dat gaat nog wel. De garage slaat het geduldig een weekje op en dan wordt het door Mr.T. in de daarvoor bestemde verschillende gemeentebakken gedeponeerd, op weg naar de bakker voor onze weekendbroodjes.

Alleen mijn relatie tussen de groene GFT-bak is nu toch ernstig bekoeld. Groente-, fruit- en tuinafval. Maar er mag nog veel meer in die bak. Etensresten, vleesafval, theezakjes, gestold vet en nog wat van die troep. De combinatie van die dingen doet het niet echt goed. Zeker niet met deze tropische temperaturen en een tuin op het zuiden.

Het hele eieren eten van zo'n GFT-bak is dat het lekker allemaal composteert. Dit is een netjes woord voor rotten. En het woord zegt het al: rotten is rot. Daarbij heeft rotten een hoop colleteral damage. Het groente- en fruitafval zorgt voor een gigantische kolonie fruitvliegjes. Elke keer als je de deksel optilt, verdwijnt je hoofd in een wolk van vliegjes. In de hoop dat jij hun volgende stukje fruit bent, blijven ze nog wel enige tijd om je heen dwarrelen.

De volgende stap in het rottingsproces is de vliegen. Niet 1, niet 2, nee, vele, vele vliegen. En vliegen komen ook in alle soorten en maten. Daar kan ik nog een boekje over open doen. Maar dat doe ik niet, want ik vind vliegen alles behalve interessant. Het probleem is echter dat vliegen zich op rottend materiaal willen voortplanten met als gevolg: maden. Ik kan een hoop hebben, maar maden zijn echt de limit.

De tuin is niet al te groot en de bak staat in de tuin. Erbuiten is geen optie, want in deze buurt verwacht ik dat ik hem als brave burger dan niet meer als GFT-bak aan de straat kan zetten. Door zijn positie in de tuin, delen we in de stank die de bak verspreidt. Bovendien word ik gek van de vliegen, overal. Ondanks een hor weten ze zelfs mijn huis te kapen. Gek word ik er van.

Vanochtend hebben de stoere vuilnismannen hem weer geleegd. Diep respect trouwens voor deze kerels. Met lichte kokhalsneigingen, mijn verstand op nul en de blik op oneindig heb ik met een combinatie van water, chloor (ook zo slecht voor het milieu) en een bezem de boel gesopt en geschrobd.  Het is mooi geweest. Hij krijgt van mij even vakantie. Een weekje of wat. Totdat de temperaturen weer zijn zoals wij Nederlanders gewend zijn. Richting een Elfstedentocht ofzo.

Sneak preview 2

Van talloze gedachten en dingen van alle dag

Mijn hoofd zit vol talloze gedachten. En daar fietsen de dingen van alle dag dan nog even tussendoor. Nu is mijn hoofd momenteel al niet zo'n hoogstaand gevalletje, figuurlijk dan, maar dit slaat alles. Om enigszins orde in de chaos te scheppen, geef ik de talloze gedachten allemaal een nummer. Ik vraag ze altijd om vóórdat ze mijn hoofd binnenstappen zelf een nummer te trekken, maar dat weigeren ze categorisch.

Ook met een nummer, blijft en het een zooitje ongeregeld. Zo gauw als ik iedereen op volgorde van belangrijkheid heb geplaatst en een nummer heb opgeplakt, breekt de pleuris al weer uit. Elke talloze gedachte is namelijk van mening dat die nummer 1 in zijn bezit zou moeten hebben. Praten als brugman, sussende woorden, loze beloftes en dan krijg ik ze weer een beetje tot rust. Adem in en adem uit. 

De dingen van alle dag zijn er ook nog. Die zijn er gewoon, iedere dag. Onvermijdbaar. Ik wil ze wel een keertje overslaan, maar dat roept in mijn hoofd dan ook weer heftige weerstand op. Adem in en adem uit. Ik concentreer me even heel mindfullness op het nu en ben voor even weer dictator in mijn eigen hoofd. Voor het gemak pak ik talloze gedachte nummer 1 er maar even bij een een dingetje van alle dag. Even wat verwerken.

En als het echt niet meer gaat, dan schreeuw ik even heel hard: hé! en klap even in mijn handen. Dat schrikt ze wel even af, die talloze gedachten en de dingen van alle dag.

Dat zal ze leren.

Ik ben de baas.

Echt.

Sneak preview

Telefoonterreur

Kan iedereen die mij te pas en te onpas belt, maar mij helemaal niet wil spreken, hier ogenblikkelijk mee ophouden. Ik ben er klaar mee en word er doodmoe van.

Dus die Engelssprekende mensen die mij wekelijks bellen, omdat ik zogenaamd problemen heb met mijn Windows PC, jullie hoeven mij niet meer te bellen. Van jullie weet ik dat jullie mij wel degelijk willen spreken, maar jullie willen ook iets van mij waar ik van je-lang-zal-ze-leven niet aan ga meewerken. En als ik dan even lekker met jullie in discussie wil, dan hangen jullie op. Zonder 'dag' te zeggen. Lafaards!

En iedereen die HTC moet hebben, jammer dan, dat ben ik niet. Ik verkoop geen PC's, ik repareer ze ook niet; je kunt bij mij niet kopiëren, ook niet printen. Ik heb voor jullie slechts één boodschap: kijk goed welk nummer jullie intoetsen, jullie toetsen namelijk een 2 te veel. En nee, jullie zijn dus niet verkeerd verbonden. En oh ja, als je dan merkt dat je hoe dan ook verkeerd zit, dan kun je toch nog gewoon beleefd zijn en even netjes zeggen wie je bent en netjes gedag zeggen. Stelletje lomperiken!

Dan nog de vorige eigenaars van ons telefoonnummer. Overal op internet is jullie naam aan ons nummer gekoppeld. Wordt het niet eens tijd om dat aan bepaalde personen en instanties door te geven? Me dunkt! Wij hebben dit nummer inmiddels al ruim 3 jaar.

Je huisarts bijvoorbeeld? Die heb ik vandaag toch dringend moeten verzoeken mij niet meer te bellen, omdat ik jullie niet ben. Het erge is nog dat de assistente geïrriteerd tegen mij doet, omdat ik jullie niet ben en omdat ze jullie niet kan bereiken blijkbaar. Alsof ik daar wat aan kan doen. Maar ik zeg elke keer vriendelijk dat jullie dit nummer niet meer hebben. Ik denk dan in mijn naïviteit dat de praktijk het nummer wel zal schrappen. Helaas, ze bellen gewoon nog een keer.

En voor dat mevrouwtje die ooit ons antwoordapparaat vol sprak, omdat ze dacht dat ze de dokter had gebeld. Sorry dat u dat herhalingsrecept nooit heeft gekregen. Sorry dat ik u niet heb terug gebeld, maar u sprak uw naam en telefoonnummer niet in. Sorry dat ik geen bal begreep van al uw klachten. Maar ik ben de dokter niet.

Tsjonge, ophouden nu.

Klaar!

Van die dagen

Je hebt van die dagen dat de wekker gaat, je ruw wordt wakker geschud uit toch best wel een aangename droom en dat het besef tot je doordringt dat dít zo'n dag is die absoluut niet jouw dag gaat worden.

Wat je dan het beste kunt doen is de wekker tot zwijgen brengen, je andere helft ook uit de slaap halen en zeggen: 'Toedeledoki, aufwiedersehn, save yourself, dit is niet mijn dag, veel plezier met de jouwe, maar ik draai me nog een keertje om'.

Echter, tegen beter weten in maak je liefdevol je wederhelft wakker, want die wordt uit zichzelf nooit wakker van de wekker. Je stapt beide uit bed, de ander om te douchen en jij om de dag te laten starten met een goed ontbijt. Bij het aantrekken van een paar sokken, waarbij je bijkans op je plaat gaat, omdat dit een verschrikkelijk moeilijke taak blijkt, had je nog terug gekund. Het bed ligt tenslotte nog uitnodigend open. Maar nee, je denkt dat je het wel de baas kunt. Niets is minder waar.

Op een of andere manier ben je de rest van de dag continu bezig fouten te herstellen. De theekopjes staan al sinds jaar en dag in het linkerkastje. Waarom in vredesnaam zoek je je dan een ongeluk in het rechterkastje, waar slechts borden helemaal niets staan te doen? Het is ook een buitengewoon slecht idee om juist vandaag te bedenken dat je de kaaskorst er wel zonder kleerscheuren en dus zonder snijplank er af kan krijgen. Geen kleerscheuren tot gevolg, maar wel een scheur in de palm van je hand, die onbedaarlijk begint te bloeden. Bloed all over the place, maar uiteindelijk wint de pleister.

Tiepen blijkt iets uit een andere demensie. De backspace toets is de meest gebruikte toets van de dag. Een simpel Nederlands nieuwsartikeltje is ineens geschreven in het Sanskriet. Een som maken tijdens het autorijden lijkt sowieso onlogisch, maar op zo'n dag zijn die taken niet eens te combineren. Je kan een vaatdoek het beste in je achterzak houden, want je lijkt door het hele huis te kruimelen en koffie gulpt natúúrlijk over de rand.

Op een gegeven moment begint het besef door te dringen dat je alles zeer weloverwogen zult moeten gaan ondernemen. Dus bij elke handeling die je normaliter automatisch verricht zul je nu een gedegen plan moeten opstellen. Dit betekent dat je eerst goed moet nadenken. Maar op dit soort dagen blijkt dit een haast onmogelijke opgave. De hersens hebben natuurlijk net vandaag een snipperdagje.

Een oplossing voor dit alles is er niet. Het beste wat je nu nog uit de dag kunt halen is alles maar te nemen zoals het komt. En mocht je het idee hebben dat de treurigheid de overhand gaat krijgen, dan schenk ik je dit, voor de lol.

Voorjaar...?

Gister leek het een beetje op een prenatale voorjaarsdag. Maar laat u niet voor de gek houden, deze werd gevolgd door een nacht waarbij de bloemen weer op de ramen stonden. De voorspellingen voorspellen niet veel goeds. Tenminste, als je geen kou-liefhebber bent.

Toch denken de vogels er heel anders over. Vanochtend, ruimschoots voor zonsopgang, het was in ieder geval nog pikkie donker, deden de vogels een wedstrijdje wie het hardst kon zingen. Geen winnaar, maar ik begrijp de hint. Vogels liegen niet, sterker nog, dat kunnen ze niet eens. Ik zeg u, haal de barbecue maar uit het vet en stof de parasol vast af, want de lente komt er aan!