Dank u, Sinterklaasje!

En dan kan het opeens zo maar zijn dat je in januari Sinterklaas viert met je schone familie.

Tuurlijk was er al een plan, voor om en nabij de verjaardag van de Sint, maar Koning Winter strooide even wat sneeuw tussen de pakjes. En als je dan in Heinde of in Ver woont, dan is het gewoon verstandiger om niet op de weg te gaan zitten.

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver, na weer een rondje agenda's trekken. Met een overvloed aan hapjes, drankjes, gezelligheid, pakjes, tranen van de lach, werden de dobbelstenen ter tafel geworpen om tot een verdeling van de pakjes te komen. Ik wist niet dat een mens zó fanatiek kon worden van een nog ingepakt pakje, maar er ook een evenzo grote afkeer van kan hebben.

De Sint kan tevreden zijn, want we hebben elkaar de hersens niet ingeslagen. Bij het uiteindelijke resultaat liet iedereen een tevreden gemurmel horen. En zo kan het dus zijn dat je de hele week al marsepein zit te eten en chocoladekikkers en -muizen, zomaar, in januari.

Self-fulfilling prophecy

Oeps...

Het was geen Murphy, het was geen Campbell, het was een self-fulfilling prophecy.

Aan de wieg hiervan staat een meneer Robert K. Merton: de zelfbevestigende voorspelling is, in beginsel, een foute definitie van de situatie die een nieuw gedrag oproept dat het originele foute concept 'waar' maakt. De ten onrechte aangenomen geldigheid van de zelfbevestigende voorspelling veroorzaakt een opeenvolging van fouten. De voorspeller zal de daadwerkelijke opeenvolging van de gebeurtenissen als bewijs aanhalen om aan te tonen dat hij van het begin af aan gelijk had.

Er was namelijk helemaal niets aan de hand met de wasmachine. Maar dat zeggen we niet meer hardop, je weet maar nooit namelijk.

Murphy's law

Ik werd een beetje kwaad op Murphy. Waarom moet hij ook altijd gelijk hebben, met zijn stomme wet, patser!

Na een weloverwogen periode hebben we zaterdag een monsterlijk bedrag uitgegeven aan een bed waar we 4 maanden op moeten wachten en waarvan de verwachting is dat we nooit meer slecht zullen slapen. Ook ons vermogen heeft zo zijn grenzen, maar geruststellend zeiden we tegen elkaar dat de wasmachine nog best kapot kon gaan. Financieel gezien dan.

Maar dat soort dingen moet je blijkbaar nooit, maar dan ook nooit uitspreken. Want met de eerste de beste was op maandag blies de wasmachine zijn laatste druppel uit. Misschien kan de meneer van de wasmachinereparaties hem nog weer tot leven wekken, maar dat horen we woensdag. Ik heb even een potje staan schelden op Murphy.

Maar nader onderzoek leert heel wat anders. Het is Murphy helemaal niet, althans als ik Wikipedia moet geloven. De wet van Murphy is van Edward A. Murphy en luidt: als er meer dan één manier is om een taak te doen en één van die manieren zal in een ramp resulteren, dan zal iemand het zo doen. Meneer Murphy was ingenieur bij het Wright Field Aircraft Laboratory en gebruikte zijn wet om de wet van de grote aantallen te verduidelijken, welke is: als een gebeurtenis zich een oneindig aantal keer herhaalt en iedere keer is er een kleine kans dat er iets mis gaat, dan gaat het vroeg of laat een keer mis.

Tsja, deze wetten zijn beide niet van toepassing op het falen van mijn wasmachine op een slecht moment. De wet waar het om gaat is de wet van Bedrog: als er iets mis kan gaan, dan gaat het mis. Deze is bedacht door John W. Campbell, een schrijver.

Dus staat u voortaan weer eens in de langzame rij bij de kassa en heeft iemand ook nog eens vergeten zijn groente af te wegen en de volgende heeft een ontoereikend saldo en er begint een klant met de folder in de hand de kassière op de aanbiedingen te wijzen en er moet gediscussieerd worden wie de voetbalplaatjes krijgt van een klant die ze niet wil, geeft u dan meneer Campbell de schuld.

En laten we met zijn allen meneer Murphy maar onze excuses aanbieden, postuum wel te verstaan, want de beste man leeft niet meer. We hebben hem al jaren overal de schuld van gegeven, met zijn wet die zijn wet helemaal niet is.

Belofte

Bij het opendoen van de gordijnen zag ik dat de zon zijn komst aankondigde met een gigantische hoeveelheid roze wolken. Nu is doorgaans één roze wolk genoeg, maar dit beloofde wat. Al zou een weerkundige zo zijn bedenkingen hebben bij een dergelijke zonsopkomst. Regen is de voorspelling, wat weer hand in hand gaat met een belofte.

Ik was even een uurtje afgeleid door wat aardse zaken. Maar daar ging mijn blik weer, naar buiten, en werd onmiddellijk gevangen door een pracht van een regenboog. De zon liet even zien, door de regen heen, dat hij tot veel meer in staat is dan alleen maar een beetje schijnen.

Zo'n regenboog, die Belooft pas wat!

Zon op maandagochtend

De zon is mijn vriend, laten we dat even voorop stellen.

Maar waarom moet hij zo genadeloos vaststellen waar er nog gestoft en gezogen moet worden? Waarom heb ik nu het idee dat ik onmiddellijk en à la minute mijn ramen moet zemen? Waarom bekruipt me het onaangename gevoel dat ik een slechte huisvrouw ben?

Toch roept de zon heel zachtjes hoe aangenaam hij wel niet is.

Dat hij de kamer zonder verwarming ineens op 18 graden krijgt, terwijl je je aan de keukentafel ineens hartje zomer waant - al ligt het rijp nog op het gras. Dat hij alles zo heerlijk licht maakt, zodat je hoofd en je hart ineens weer een stuk zonniger lijken.

Zet em op, zon! Hou vol! Laat je niet kisten door wolken en ander ongein. Dat stof, daar kom ik wel weer over heen, of ik kijk er gewoon over heen, of ik zuig het nog even op. Die ramen kunnen echt nog wel wachten; je kunt er nog steeds doorheen naar binnen schijnen. Nog even, dan sta je weer wat hoger en dan is het weer wat warmer en voor je het weet staat alles weer in bloei en is het lente.

Ik roep voorzichtig: driewerf hoera voor de zon!