Ik praat in mijzelf. Nou, dat is wellicht niet helemaal de juiste omschrijving. Ik praat tegen mijzelf. Of nog beter, ik praat met mezelf. Hardop dus. Dus.
Op zich is dit natuurlijk niet zo erg als ik dit alleen in de besloten omgeving van mijn eigen huis zou doen. Dan kan ik nog als excuus gebruiken dat ik tegen Flip leuter. Al praat die in zijn geheel niet terug. Maar goed, dan praat ik ten minste nog tegen een ander levend wezen. En als Mr.T er is, dan praat ik daar tegen, uiteraard.
Echter, ik praat ook hardop in het openbaar. Tijdens het boodschappen doen, tijdens de dagelijkse wandelingen met Flip, als ik sport, als ik autorijd, eigenlijk áltijd. Terwijl ik onder de mensen ben spreek ik mijzelf eerst in gedachten met luider stem toe: NIET HARDOP PRATEN! Zolang ik dat maar als een mantra in mijn hoofd herhaal, gaat het goed. Maar ja, ik raak ook wel eens afgeleid en gaat mijn mantra er op een holletje van door. Een mens moet tenslotte ook nadenken bij wat ie doet. En voor ik het goed en wel in de gaten heb, heb ik weer iets gezegd. Hardop. Inmiddels heb ik mijzelf wel redelijk aangeleerd mijn volume zodanig terug te schroeven, dat wat ik zeg er niet altijd luid en duidelijk uitkomt. Maar ook ik verlies wel eens de volledige controle.
Ik kijk dan altijd eerst eens om mij heen, of überhaupt iemand het gehoord heeft. Negen van de tien keer is dat gelukkig niet het geval. En die overige ene keer doet men meestal of men het niet gehoord heeft, denk ik. Tot nu toe heb ik nog nooit meewarige blikken gekregen. Ook heeft nog nooit iemand zich gemengd in het gesprek met mijzelf. Gelukkig.
Maar ja, hoe komt dit? Ben ik wel helemaal goed? Zijn er meer mensen die dit doen? Ik voel mij niet eenzaam of iets dergelijks. Ik heb ook niet persé de behoefte dat iemand terug zou moeten praten. Dat doe ik namelijk zelf wel. Ik kan een behoorlijk goede conversatie met mijzelf voeren.
Ik ging eens even op zoek op het wereld wijde web. Tenslotte weet Google alles. En ja hoor, Google geeft mij ruim 84.000 resultaten voor zoeken op 'hardop in jezelf praten'. Een beetje grasduinen hier en daar doet mijn concluderen dat ik toch niet helemaal koek-koek aan het worden ben. Er zijn meer mensen die het doen en volgens Psychologie Magazine is het uiterst normaal en juist heel goed om te focussen en te relativeren. Het kan helpen bij het leren van nieuwe dingen en ingewikkelde gedachten worden er helderder van.
Dus, hoort u mij in de toekomst een discussie voeren met mijzelf, een grapje maken, mijn ongenoegen uiten of wat dan maar ook, let it be. Niets aan de hand. Geen reden tot paniek.
'Ik ga nu even koffie zetten.' Dit zei ik hardop, tegen mijzelf.
