Een weekend in Zuid Limburg

De zaterdag begint met een uitgebreid ontbijt. Een wasje hier en daar.

Op weg naar een zeskamp en een barbecue met broers en zussen van de kerk, op een zonovergoten veld met veel fanatisme, hier en daar wat vals spel en een berg lol. Oververmoeid, maar voldaan rollen wij ons bedje in, waar het moeilijk slapen is in de warmte.

Ruim voor zeven uur worden we gewekt door het gekletter van ijzer van kraampjes. Langzaam laten we de dag beginnen. Terwijl Mr.T. beneden de broodjes maakt, lig ik nog wat en pak het Volkskrantmagazine. Ik sla een bladzij om; mijn oog valt op een stukje onderstreept met een krabbel 'daarom hou ik van je'. Ik glimlach terwijl een bel liefde in mij opstijgt.

We zien weer onze broers en zussen van de kerk en leuteren nog wat na met een kopje koffie. Thuis eten we nog een boterham, a la Mr.T., dus lekker, en stappen vervolgens op de fiets. Bijna 50 km en twee Alp D'Huezjes in de tropische hitte later zijgen we neer op onze ligstoelen in de tuin met een biertje en zien zo'n beetje heel Maastricht aan ons voorbij trekken, kijkend naar alle uitgestalde marktwaren, met op de achtergrond - nou ja, achtergrond - de plaatselijke zangers en bandjes.

We douchen en we eten een maaltijd a la Mr.T., dus lekker; we kijken nog een potje voetbal. Als dit de voorbode is voor de week vakantie die voor ons ligt...dan houd ik mij warm aanbevolen, dus doe maar, alstublieft. Dank U wel!

Greet leerde de katten weer wat nieuws

Mooi weer.

Deur open.

Vliegen, heel veel vliegen.

Irritant.

Hor voor de deur,

in banen.

Katten van de wap.

Versperring die beweegt.

ENG!

Training, aanmoediging.

Weer wat nieuws geleerd.

Greet beleeft de langste dag

21 juni.

De langste dag.

Liggend in bed, horen we de vogels, die blijkbaar een midzomernacht feest hebben.

Ineens ben ik weer dat kind, meer dan een half leven geleden. Als ik vroeg in de avond naar bed moest, duurde de dag in mijn beleving nog een eeuwigheid. Duisternis die maar niet wilde komen en vogels die me uit de slaap hielden.

Nou ja, dat laatste is nogal een beetje gelogen. Ik was gek op de zomer, want ik was gek op lezen. Hoe langer het licht was, hoe langer ik kon lezen in mijn slaapkamertje. Snel, snel, snel lezen, de tijd moest goed benut worden. Voor je het wist, viel de schemering in. Ik hield het gordijn dan opzij om nog het laatste licht te kunnen vangen, mijn oren gespitst of er iemand naar boven kwam. Het was natuurlijk de bedoeling dat ik sliep in plaats van las. Maar heel wat keren ging de slaapkamerdeur open, terwijl ik ver weg in mijn boek verborgen zat en dus niets hoorde. Ik geloof niet dat ik er ooit echt voor bestraft ben, tenminste, dat kan ik mij niet meer herinneren.

Inmiddels slaat de kerkklok half 11 en ineens zijn de vogels stil. Zo werkt dat in de wetten der vogels. Wij sluiten de ogen en vallen in slaap. De langste dag is weer voorbij. Haal de kerstballen maar weer uit het vet, want voor je het weet...

Greet in een gesprek waar alleen maar geluisterd hoefde worden

De boodschappen.

Ik heb er een hartgrondige hekel aan.

Zelf-scannen maakt het dan weer iets aangenamer, tot je controle krijgt.

Ik bevind mij in de supermarkt waar ze graag willen dat je fitnest om de juiste prijzen te krijgen.

Gebogen staande over de kaas, staat er een oudere meneer naast mij van de blokjes kaas te snoepen. Het is Beemster, maar hij heeft een blok Goudse in de hand, want die is in de aanbieding. Hij wijst mij op de korting. Ik had mijn oog net ook op de Goudse laten vallen, dus ik beaamde met een zacht 'uhum' zijn tip; hopend dat hij zou snappen dat ik een gruwelijke hekel heb aan boodschappen doen en dus zo snel mogelijk van deze taak verlost wil zijn.

Hij snapte het niet. Hij nam nog een blokje kaas om te proeven en vertelde mij dat het heerlijke kaas was, die Beemster. Of ik ook niet even wilde proeven. 'Neuh'.

Maar nog even over die korting. Dat was toch wel verdraaid handig, in deze tijd. Zo had je vijftig euro en zo was het al weer verdwenen. Als je dan kaas had met korting, dan duurde het weer wat langer voor die vijftig euro op was.

Ik koos mijn kaas van juiste grootte en glimlachte nog even vriendelijk naar deze meneer en vervolgde mijn weg door de supermarkt. Later kwam ik hem nog een keer tegen, pratend tegen een andere vrouw, over weer een ander product.

Je zou bijna denken dat de baas van de marketingafdeling van dit supermarktbedrijf hier een handje in heeft. Of een oud meneertje...

Greet op een steenworp afstand

Naast ons huis staat een nieuw gebouw in volle glorie leeg te wezen. Bovenop het platte dak stapt een kraai wat lawaaiig rond, her en der stenen reorganiserend.

Dan ineens verschijnt hij op de rand met een behoorlijke steen in zijn snavel. Hij roept nog: 'van onderen!', voor zover dat lukt met een steen in je bek, en laat de steen vallen. Deze ploft op een tussenstuk, met eveneens stenen.

De kraai verlaagt zichzelf naar het tussenstuk en zoekt de pasgevallen steen er tussenuit en mikt deze vervolgens weer over de rand; op de stoep deze keer. Gelukkig geen toevallige passanten, maar de auto mist hij maar net. Om zijn daden kracht bij te zetten, zoekt hij nog een steen en keilt deze ook nog even naar beneden.

Zo.

Parmantig loopt hij het hoekje om.

Ons in opperste verbazing achterlatend.

Greet en het oranje

Ik heb nog nooit in een buurt gewoond waar de Oranjegezindheid zo duidelijk ten toon wordt gespreid. Elke winkel heeft een ruim aanbod aan oranje artikelen en waar je daar de voorraad met de week ziet slinken, groeit het aantal attributen aan, op en in de huizen hier in de buurt.

Langzaam kleurt alles oranje.

Iedereen is er hier blijkbaar klaar voor.

Laat het grote voetbalfestijn maar beginnen.

En nu maar hopen dat de voetballende en grootverdienende boys het ver gaan schoppen.

We willen geen gescheurde spieren meer, verzwikte enkels, liesblessures, heimwee naar de vrouw of wat dan ook maar. We willen De Titel!

Greet verbaast zich grenzeloos

Wat bezielt je als ouders om met je kinderen op een brug te gaan staan kijken hoe iemand door de brandweer na een ernstig ongeluk uit zijn auto wordt gepeuterd, terwijl de traumaheli staat te wachten?

Greet valt nog wel eens ergens over

Note to myself: met een strakke spijkerbroek op een sportfiets stappen, vergroot het risico op vallen énorm.

Guus in de tuin

Het gras doet het inmiddels, min of meer, zoals u kunt zien.

Het is zelfs een keer of 3 gekortwiekt door Mr.T., met behulp van een kantenmaaier, of hoe heet zo'n ding. De kantenmaaier moest echter, wegens wanprestatie en met de nodige discussie in de winkel over onjuist advies, ingeruild worden voor een heuse elektrieken. Deze voldoet volledig aan alle verwachtingen en maait dat het een lieve lust is.

Onze tuin verdient geen schoonheidsprijs, maar is wel praktisch. En Guus vindt er het paradijs. Op dagen dat de temperatuur wél boven het herfstgemiddelde uit komt en dat ding wat we zon noemen onbelemmerd aan de hemel staat, ligt hij op zijn rug in het gras. Af en toe wast hij dan een stukje van zijn velletje en dan vangt hij weer even een vlieg.

Maar wat hem intens frustreert zijn de mussen die soms de tuin overbevolken. Sinds we hier wonen hangt er een omgekeerde fles met zaden in de tuin ten behoeve van de vogels. Maar de hele Siberische winter zijn de zaden met geen snavel aangeraakt. En nu de lente nog niet echt op gang wil komen, maar er wel hongerig kroost gevoerd moet worden, kunnen ze elke hulp gebruiken. Op www.beleefdelente.nl is bij de koolmees te zien, hoe het slecht kan aflopen als de lente nog niet echt meewerkt.

De mussen zitten soms met z'n tienen in de tuin en pakken haastig wat ze pakken kunnen. Achter de gesloten deur weet Guus niet meer hoe hij het heeft. Maar eenmaal in de tuin laten de mussen zich wat minder makkelijk zien. Niet dat het wat uitmaakt. Deze mussen zijn net wat te intelligent voor onze Guus.

Bij elk verschijnend musje is Guus in opperste staat van paraatheid en springt in de aanvals- of sluiphouding. De betreffende mus heeft dit uiteraard allang opgemerkt en voordat Guus ook maar een poot heeft kunnen verroeren, is de vogel weer gevlogen. Guus zuchtend achterlatend, maar ik hoor de mus nog stiekem lachen in zijn vleugeltje.

Hij heeft het inmiddels opgegeven, of zich overgegeven.

Muizen lukt hem dan weer wel. Pas vond ik een afgekloven muizenachterlijf inclusief staart. Ach, hij moet zich af en toe kunnen bewijzen, toch?