Greet in een grens-wissel-kantoor

Ik vind ze altijd een beetje louche, ik weet ook niet waarom.

Je kan er echt álles op geldgebied regelen. Geld incasseren, maar ook je achterstallige rekeningen contant betalen. De mevrouw die aan de beurt is, heeft die blijkbaar, want ze propt opzichtig een 3 centimeter dik pak geld door de dunne gleuf onder het gewapend glas door. Ik zie dat er een brief van de plaatselijke woningbouwvereniging door de gleuf terug naar haar komt. Er komen allerlei vragen bij mij op, in de trant van: wie, wat, waar en hoe en vooral waarom. Maar ik stel ze maar niet.

De volgende die aan de beurt is staat zijn kentekenplaten door diezelfde gleuf te duwen.

Waar die vrouw ervoor alles kon regelen zonder een woord over haar lippen te laten komen, heeft deze jongen duidelijk wel gesprekstof. Het moet allemaal ook op luide toon, want dat gewapende glas zit er tussen. De mevrouw aan de andere kant zie je praten, maar het geluid is op mute gezet. Dat gewapende glas...

Dan ben ik aan de beurt. Ik voel me bijna een beetje beschaamd dat ik alleen maar Kroatisch geld nodig heb. Er zit een soort fee aan de andere kant van het glas, eentje die zo een rol zou kunnen krijgen in Lord of the Rings. Ze heeft een bleke huid. Lang stijl blond haar. En ze is volledig in het wit gekleed. Ze kijkt ook een beetje engelachtig. Ik zet mijn beste liplees-beentje voor.

'Ik wil graag voor 100 euro Kroatisch geld.'

'....'

En ze huppelt naar achteren, blijft even weg en huppelt weer terug.

'....'

Ze keert het computerscherm naar mijn toe en laat me de bedragen zien.

Ik knik dat het goed is.

'....'

Ze huppelt weer naar achteren, blijft weer even weg en huppelt weer terug.

'....'

Er worden briefjes Kroatisch geld aan mij getoond en ik zie haar praten, met de nadruk op 'zie'. Ik versta er dus de ballen van.

Ze wijst weer op het computerscherm en dan weer op de briefjes.

'Maakt u van die briefjes van 200 maar 100 dan.'

Ze schudt 'nee' met haar hoofd en haar blonde haren wapperen in een waaier om haar heen.

Ze wijst op een briefje van 50 en weer op het computerscherm.

'Doet u dan maar 600 in plaats van 640.'

Ze lacht, blijkbaar heb ik het begrepen, maar ik heb geen idee.

Ze huppelt weer naar achteren, blijft weer even weg en huppelt weer terug.

Het geld wordt voor mijn uitgeteld en ik kijk naar haar mond en zie haar mond tellen.

'....'

Ze houdt een envelop omhoog.

'Ja, graag.'

De envelop met het geld wordt door de smalle gleuf geschoven.

Ze lacht allervriendelijkst naar me, stralend aan alle kanten.

Ik roep op mijn allerhardst: 'DANK U WEL!'

Haar mond zegt: 'Alstublieft en fijne vakantie.'

Ik hoor niets, maar snap het wel, geloof ik.

Greet gaat lachend het weekend in

Deze is voor de mus die gister ontsnapte uit de bek van Guus

Greet was met stomheid geslagen

Parkeersensoren op een Fiat 500.

U gelooft het niet?

Toch was het zo. Ik zag het echt.

Een knalgeel Fiatje, met een dame al bellend achter het stuur. Handheld, dat zou eigenlijk al genoeg moeten zeggen.

Parkeersensoren op een Fiat 500.

Dat is net zoiets als parkeerhulp op je fiets.

Of zijwieltjes op een Harley Davidson.

Een bestuurder in een Porsche die niet harder dan 100 km per uur durft.

Of een vogel met een automatische piloot.

Of een leeslampje in het beeldscherm van je laptop.

Persoonlijk begrijp ik sowieso niet helemaal het nut van die sensoren.

Wanneer moet je nu werkelijk stoppen??

Mijn geliefde vader zegt dat je nog wel een stukje kunt als je die in zijn auto hoort waarschuwen dat je een object dicht nadert. Maar hoe ver is dat stukje? En wat is dicht?

Maar een set van die sensoren op de achterkant van een Fiat 500 is wat mij betreft een contradictio in terminis. Hoe moeilijk kan het zijn om een Fiat 500 in te parkeren?! Die past toch overal tussen en dan nog heb je meters over voor en achter.

Ik zou me doodschamen.