Ooit zat ik op de fiets en bedwong heuse bergen, tenminste, in mijn beleving dan. Daarnaast nog één keer in de week een beetje sportscholen. Plus hier en daar nog een wandelingetje. Oftewel, ik was actief! Jammer de bammer kon dat al een hele tijd niet meer, omdat mijn lichaam de handdoek in de ring had geflikkerd. Maar maanden geleden scheen er hier en daar en af en toe al weer een lichtje aan de horizon, dus vroeg ik mijn Brusselse vriend of ik misschien weer een beetje in beweging mocht komen.
Er werd gefronst en gezucht en bedenkelijk gekeken. Mijn immuunsysteem stond toen nog in de opperste staat van paraatheid en ver in de rode cijfers en sporten ging daar alles behalve positief aan bijdragen. Dus het mocht wel, alleen onder de nadrukkelijk voorwaarde dat ik het slechts en uitsluitend in water zou doen.
Ik meldde mij aan bij het zwembad een dorp verderop waar ze aan 'warmwater zwemmen' doen. Ik kocht een badpak, want in mijn bikini vond ik het ook zowat en stond de eerstvolgende woensdagochtend om 8.30 ineens tussen een groep bejaarden. Met een schuin oog werd ik van top tot teen gemonsterd en het gepraat ging over in gemompel. Ik stelde me hier en daar even voor en we schuifelden het zwembad in.
Het is zo'n van-pierenbad-naar-diep-maar-toch-nog-staan deel van het zwembad. We liepen, joggden, stapten, zwaaiden, zwommen van links naar rechts en we deden oefeningen. Als er geen rollators aan de kant van het zwembad stonden, dan deden we onze loopoefeningen door de 'stroomversnelling'. Ik werd de eerste keren aan alle kanten ingehaald door mensen die bijna twee keer zou oud zijn dan ik.
Sociaal gezien ben ik niet een haantje de voorste. Waar de rest met elkaar leuterend zijn oefeningen deed, had ik al mijn concentratie nodig om niet te verzuipen. Af en toe vroeg er eens iemand in bedekte termen wat ik heb en dan vertelde ik de telegramversie van mijn lichamelijke gesteldheid. Het gesprek was altijd kort, want ik vroeg nooit wat de ander had. Ten eerste wist ik niet hoe ik dat moest vragen ('En waarom zit u in deze groep?' klinkt volslagen waanzinnig) en ten tweede was ik bang dat ik dan de rest van de tijd deelgenoot zou worden gemaakt van alle mogelijke lichamelijke ongemakken. Voor mijn gevoel moest ik daar dan weer iets mee en er de volgende keer weer naar vragen en zo. Maakt het alleen maar nodeloos ingewikkeld, terwijl ik alleen maar wilde bewegen, in water.
Mij is wel duidelijk dat eenmaal in de groep je je uiterlijk niet meer moet veranderen. Een ander badpak of je haar in een staart is vragen om problemen. Je werd dan gezien als nieuweling en de hele meute kwam zich rustig weer aan je voorstellen, terwijl je net zo lekker je eenzame, anonieme en onopvallende plek in de groep had ingenomen. De starende blikken en het gemompel begon dan ook weer van voren af aan.
Na de les mocht iedereen nog even in het bubbelbad. Het zwembad is in het weekend een tropisch zwemparadijs. Dat is een mooie omschrijving voor een Oost-Europees ogend bad met een bouwjaar ver terug in de vorige eeuw. Alles was een beetje viezig, met schimmel in de voegen en vergeelde tegels. Er zweefde wel eens een pleister over de bodem en je moest er niet te veel bij stilstaan hoeveel mensen in het weekend niet zo'n zin hadden om naar toilet te gaan. Dat zwemmen is dan nog één ding, maar ik ga niet met zijn allen in een net iets te klein bubbelbad om nog even na te praten. Voor geen goud.
Maar nu ga ik echt zwemmen. In mijn eigen dorp, in een gewoon zwembad. Niets geen tropisch geneuzel. Geen bejaardengroep. I have to move on.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten