Greet en dokters

Mijn hele leven heb ik al een haat-liefde verhouding met dokters. Af en toe heb je ze nodig, jammer genoeg, maar dan wil ik ook graag dat ze doen waarvoor ze zijn opgeleid: mij vertellen wat er aan de hand is en vervolgens met een plan komen om het probleem op te lossen. Een niet onmogelijke eis, vind ik zelf.

Dit soort dokters zijn schaars en buitengewoon moeilijk te vinden. Want hoe weet je nu voor dat je je inschrijft bij een artsenpraktijk of jij en de dokter bij elkaar passen? Het is toch een soort blind date. Je kunt proberen om ervaringen bij elkaar te scharrelen, maar die zijn al net zo schimmig en lastig te vinden.

Het komt er op neer dat het een grote gok is, waardoor je soms bij een arts terecht komt die elke lichamelijke klacht denkt op te lossen met de woorden: 'en wat denk je zelf?' Of nog veel erger: 'wat wil je dat ik doe?'

Hier schiet ik spontaan van in een ernstige kramp en word ik ook nog eens met stomheid geslagen, waarop zo'n arts dan altijd zegt: 'kijk het nog maar even aan en als het niet over gaat, zie ik je weer terug.'

Ik wil graag dat een dokter mij begrijpt. Dat ik maar een half woord hoef te zeggen. Dat hij mij en mijn ongemakken serieus neemt. Dat hij luistert. Dat hij daadkrachtig is. En overal waar 'hij' staat, mag natuurlijk ook 'zij' staan, maar is geen noodzaak.

In Amersfoort had ik voor het eerst in mijn leven zo'n dokter. Ik heb dan ook met pijn in mijn hart afscheid van hem genomen en ben mijn zoektocht naar super dokter # 2 in Maastricht begonnen. Het werd een langdurige zoektocht, maar het kwam uiteraard weer neer op een iet-wiet-waait-weg situatie. Ik vertelde u al over de noodzaak van een stelletje steunzolen waarvoor ik voor het eerst mijn nieuwe dokter moest bezoeken. Het blijkt een goede # 2 te zijn.

Gister kwam ik voor een controle afspraak, waarbij deze dokter voorgoed mijn hart heeft gestolen. Met mijn heupen blijkt niets mis te zijn, anders dan de scheef stand die met de zolen moet worden gecorrigeerd. En nu komt het, want hij zei dat het op mijn leeftijd geen enkel probleem was om de zaken recht te trekken. Mijn lijf was nog jong en soepel.

Ik herhaal het even voor het juiste effect: mijn lijf was nog jong en soepel. Ik hield even mijn adem in. Zou hij mijn geboortedatum wel juist hebben ingevoerd in mijn dossier? Mijn lijf voelt namelijk helemaal niet meer jong en soepel. Het is me al jaren niet meer gelukt om mijn benen in mijn nek te leggen en dat is toch de maatstaf, niet?

Maar het was nog niet klaar. Ik liet ook nog even een moedervlek zien waar ik me zorgen over maakte. Hij keek ernaar en zijn gezicht werd een grote glimlach. 'Op jouw leeftijd hoef je je daar zeker geen zorgen over te maken.'

Ik bloosde wat en vroeg mij later af of ik wel de juiste boodschap had opgepikt.

Ach, wat is juist. Ik ben dus jong, ik ben dus soepel en ik hoef me nergens zorgen over te maken.