Ik mocht Poemeltje een paar uur onder mijn hoede nemen, terwijl vriendin A. zich stortte op een tentamen. Weer verdronk ik, want die blauwe ogen zijn nog steeds zo groot.
Dat er zo veel vrolijkheid in zo'n klein mensje kan zitten.
En dat zo'n klein famke zo hard kan snurken.
Met volle teugen was het genieten geblazen.
Wonderen bestaan.
2 opmerkingen:
ik ben blij dat ons meisje blij maakt! En jij mij met je blog! XA
@ A: Das het mooie van dit soort wondertjes! X
Een reactie posten