'Hoe gaat het met je?'
Het is een vraag die mij de laatste tijd vaak wordt gesteld. Het is een vraag naar welbevinden en mijn wel bevindt zich al een hele tijd niet op de plek waar het moet zijn. Toch vind ik het een moeilijke vraag, want het is alleen mijn lijf die die niet wel is, maar mijn geest wil wel.
Vermoeidheid is een raar iets. Het beïnvloedt je complete zijn. Buiten het feit dat mijn bips al lang geen zadel meer heeft gevoeld en de sportschool zijn maandelijkse bijdrage int, zonder dat ik mijn gezicht laat zien en een wandelingetje op slakkengang gaat voor maximaal een uur, doet het nog veel meer met je. Mijn spieren trillen zonder dat ze een donder uitvoeren. Na een beetje inspanning kunnen ze pijn doen alsof ik de marathon heb gelopen.
Bij het opstaan scheur ik me los uit de warme, zachte armen van mijn bed. De rest van de dag zit er een mist in mijn hoofd, die toeneemt naarmate de dag vordert. Deze mist geeft een zicht op mijn gedachten van minder dan 5 millimeter, maar met grote gevolgen. Een focus op één gedachte of ding blijkt bijna onmogelijk. Ik heb een concentratieboog van een gepelde garnaal. Een boek lezen vergt twee keer zo veel tijd, want soms heb ik geen idee wat ik lees, laat staan dat ik het begrijp. Mijn geheugen is een groot gapend gat. Een gesprek voeren voelt als een gevecht, want mijn gedachten komen niet uit mijn mond zoals ik bedacht had en bepaalde woorden lijken wel onvindbaar.
Dokters buigen zich over mijn gesteldheid. Is het niet hier, dan wel daar. Mijn hoop ligt nu bij specialisten die kaas hebben gegeten van vermoeidheid. Vooral omdat ze een idee hebben hoe ze het kunnen aanpakken.
Ondertussen heb ik vooral veel plezier in het leven, want daar ontbreekt het niet aan, ondanks de frustraties van veel niet kunnen en de dikke tranen die daar wel eens mee gepaard gaan.
Ik heb dus geen idee wat ik op die vraag moet antwoorden.
3 opmerkingen:
Dat klinkt akelig bekend, Margreet ! Ik heb jaren met vermoeidheid geworsteld voor ik er achter kwam dat er een chronische bindweefselaandoening achter zat. Daarna heb ik nog jarenlang fitness gedaan, in de hoop mijn conditie te verbeteren, maar met gevolg dat ik mijn lichaam nog verder sloopte.
Mijn advies is: neem vooral rust en forceer niets. En misschien is een botscan maken een idee. Er zijn allerlei onbekende aandoeningen, ik wil je de mijne niet aanpraten. Maar als je een lage botdichtheid hebt moet je maar waarschuwen.
Sterkte !!
@ de Stripman: Je bent de afgelopen weken ook vaak door mijn gedachten gegaan...
Ik zit nog enorm in het proces van achterhalen van een mogelijke oorzaak en ben doorverwezen naar een gespecialiseerd centrum, waar hopelijk alles onderzocht gaat worden.
Vooralsnog neem ik mijn rust en doe vooral heel weinig :). Niet altijd makkelijk, maar ook vanuit beperking kun je nog best wat doen en een hoop lol hebben!
@margreet - Ik moest er ontzettend aan wennen. Een half uurtje op de bank liggen was aanvankelijk een opgave. Nu lig ik de halve middag op bed.
Ik hoop dat er een oorzaak gevonden wordt. Als er iets uitkomt moet je vooral op zoek naar een patiëntenvereniging. Daar is vaak veel meer know how dan bij artsen en behandelaars.
Hou de moed er in !
Een reactie posten