Eergisteren stonden ze weer eens voor de deur. Twee identieke zusjes, maar geen tweeling, want de één is net twee maten groter dan de ander. Maar beide hebben ze voor hun leeftijd een grote maat. Ze hebben ook een broertje en een vader die extra large zijn. Hun moeder heb ik nog nooit gezien.
De twee zusjes, Dikkertje en Dap in mijn wereld, spelen veel en vaak buiten. Ze zitten daarbij het liefst met zijn tweeën op een iets te kleine, roze kinderfiets. Ik denk dat de fiets van het jongste zusje is, maar grote zus fietst altijd met jonge zus achterop. Het past net niet, om het zo maar te zeggen. Je ziet de fiets bijna doorbuigen. De wielen hebben een soort ellipsvorm. Als de fiets kon schreeuwen, dan zou je hem heel hard: AUW AUW AUW horen roepen. Maar een fiets kan niet schreeuwen.
Ze fietsen heel wat rondjes rond het blok. Over de stoep, dat wel. Het geheel slingert alle kanten op en of alle auto's altijd onbeschadigd uit de strijd komen, betwijfel ik. Ze spelen ook zonder fiets, maar wat ze dan precies doen, is mij niet duidelijk.
Regelmatig bellen ze dus aan, omdat ze voor veel goede doelen de deuren langs gaan. Jantje Beton, nieuwe spullen voor de sporthal, een nieuw schoolplein, loten voor een een of andere sportvereniging, ondersteuning van de heel plaatselijke carnavalsvereniging. Woon je hier, dan word je opgevoed met een rijk verenigingsleven. Neem nou de fanfare, waar ze dus eergisteren loten voor verkochten. Daar ga je als kind met maar een sprankje muzikaliteit op, zodra je een instrument kan vasthouden. En als je dan echt niet muzikaal bent, dan kan je altijd nog bij de dansmariekes of bij de majorette.
De meiden belden dus aan, want grote zus zit op de fanfare. Ik zie haar elk weekend met haar vader en broer in de fanfarekleren voorbij waggelen, uh, ik bedoel natuurlijk wandelen. Dikkertje en Dap zijn altijd samen, maar grote zus doet altijd het woord. Ze is kort van stof, want in het Maastrichts vraagt ze alleen maar: 'Wilt u geld geven?' of 'Wilt u een lot kopen?' Als je doorvraagt, krijg je wel het hele verhaal en het doel, plus bijbehorende smoezelige papieren die ingevuld moeten worden, maar over het algemeen in onverstaanbaar Maastrichts. Met name onverstaanbaar, omdat ze alles behalve in jouw richting praat.
En natuurlijk geef ik weer geld. Marketing technisch heel slim om kinderen langs de deuren te sturen. Ik ben een groot sponsor van alles wat vereniging is hier in de buurt. Helaas niet aftrekbaar van de belasting ben ik bang. Maar ach...wat geeft het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten