Greet in de sportschool

Zie ik er uit alsof ik in een sociaal isolement zit en wel wat aanspraak kan gebruiken?

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik sport niet met het doel om 'eens lekker tussen de mensen te zijn'. Daarvoor heb ik andere activiteiten. Als ik sport, ga ik vooral ernstig in mijn eigen wereld op. Mijn geest gaat dan een soort eigen leven leiden. Bovendien sport ik in een kerkgebouw, wat ook al een hogere sfeer oproept.

Elke keer als ik ga sporten - en dat is al gauw één keer in de week - verbaas ik me over hoeveel mensen elkaar wel niet kennen. Het is één grote afspraak lijkt het wel. De mensen zijn in vier categorieën in te delen: de ouderen, de mensen met ernstig overgewicht (en dan bedoel ik ook echt ernstig), huisvrouwen en mannen met brede armen die vol staan met tattoos. Die laatste groep is behoorlijk vertegenwoordigd. Ik denk dat deze mannen allemaal een baan in de avonduren hebben.

Voor de ouderen heeft het overduidelijk een sociale functie. Er wordt uitgebreid bijgepraat en na het sporten gaan ze met zijn allen aan een grote tafel lunchen. Tante Pollewop neemt altijd de tas met etenswaren mee. De overige groepen hebben ook een soort onzichtbare band. Het klit bij elkaar en kletst meer dan dat het sport. Maar tussen de groepen onderling lijken ook lijntjes te liggen, want er wordt ook aan uitwisseling gedaan in de sociale contacten.

Toen ik vanochtend bij de sportschool aankwam, was er een mannetje van de gemeente met een Melkert-baan die de prullenbak op straat stond te legen. Hij keek mij met een grote glimlach aan, wenste me 'goedemorgen' en zei dat als ik nog even een beetje in de buurt bleef zijn werkdag als een speer voorbij zou gaan. Tja. Ik wenste hem ook 'goedemorgen' en veel werkplezier, maar dan zonder mij.

Ik ging de sportschool in en deed mijn rondje. Ik werkte me in het zweet om de nodige conditie en wat spieren te kweken. Mijn geest ging dus even op de vrije loop en ik hoopte dat het allemaal snel voorbij zou gaan, want zó leuk is sporten nu ook weer niet. Tussendoor geleuter vertraagd de zaak alleen maar.

Toch vond een klein, breed en kaal mannetje het hoognodig mij van wat aanwijzingen te voorzien toen ik mijn buikspieren aan een marteling blootstelde. Te veel gewicht, te langzaam, te weinig, maar ik had ook niet veel nodig, want veel vet zat er niet op mijn buik, maar dat kon ik nog wel even verbranden, dan moest ik het wel zus en zo doen, en dan zouden de mannen bij het zwembad weer naar mij fluiten, maar dat was niet nodig, want ik was getrouwd had hij wel gezien, dus ik kon ook maar beter niet naar andere mannen kijken, zo had het hem zíjn huwelijk gekost, dat mocht ik best weten, als ik er nou nog even 3 x 30 deed, dan was het wel voldoende, als ik het maar voelde branden, want dan verbrande je vet, zo had hij het ook gedaan.

Nou nou nou, hij zal het goed bedoelen denk ik maar.

Toen ik wegreed van de sportschool, zag ik in mijn achteruitkijkspiegeltje het mannetje van de gemeente mij enthousiast uitzwaaien.