We hebben een nieuwe huisgenoot. Het is zo'n groot exemplaar, bruin, met een enorm lijf en gigantische poten. En nee, dit is niet girly-achtig-overdreven. Ik heb wel van nature een gruwelijke hekel aan alles wat spin is of er op lijkt. Toch ben ik sinds kort dapper bezig om te proberen het huis te ontdoen van de zichtbare spinnen, zonder hulp van Mr.T. Dat lukt me aardig.
De kleinere exemplaren zijn inmiddels niet zo'n probleem meer. Al zal ik ze nooit, maar dan ook echt nooit zomaar met mijn handen pakken. Maar die grote, die vergen heldenmoed. Deze joekels bevinden zich meestal in het halletje bij de voordeur. De eerste die ik daar zag is door mij eigenhandig, maar vooral omslachtig verwijderd.
Hij of zij, ik zie nooit het verschil, zat daar op de mat mij aan te staren. Met een blik in een van de 6-8 ogen van: kom maar op, ik lust je rauw. Daar raak ik altijd danig van onder de indruk. Ik heb een stevige folder in de handen genomen en het beest, na een poging of 32 met een ferme zwieper de openstaande voordeur uitgemikt. Hij kwam 3 meter verder op de stoep terecht. Net goed.
En paar weken later zat zijn of haar broer of zus of neef of nicht of oom of tante of opa of oma in het hoekje op de vloer bij het raampje. Daar zit een spleet tussen de plint en de muur. De ideale hide out. Deze keer ging een zwieper linea recta de deur uit niet werken. Ik vermande mij en sprak mezelf streng toe dat het nu dan écht moest gebeuren.
Ik pakte een enorme hoeveelheid wc-papier en zonder ook maar verder over de eventuele gevolgen na te denken, dook ik op de spin met het wc-papier voor me uitgestoken. Hij (laten we het op een hij houden) dacht nog te kunnen ontsnappen door een sprint te trekken en onder de mat te verdwijnen. Maar ik riep: 'Dat had je gedacht mannetje!' en ik greep hem kordaat in mijn dot wc-papier. De klep van de wc stond al uitnodigend open en ik smeet het hele zooitje zo de pot in. Ik trok door en zag hem nog even spartelen en toen was hij weg. Opgeruimd staat netjes.
Nu heb weer een broer of zus of neef of nicht of oom of tante of opa of oma in de gang huizen. En deze pakt het slim aan. Grotere hersens blijkbaar of vaker met dit bijltje gehakt. Hij (ook dit nemen we maar weer even aan voor het gemak) heeft hetzelfde plekje in de hoek gevonden in de hal en huist in de spleet. Hij maakt iedere keer een web wat een soort matje vormt tussen de spleet en een houten kat die daar staat.
Iedere keer als ik de stofzuiger ter hand neem, zit hij daar, net buiten zijn spleet. Uitdagend. En elke keer denk ik: 'Nu pak ik je', maar als ik terugkom met de grote hoeveelheid wc-papier, zie ik nog net één poot uit de spleet steken. Opzuigen is een heel slecht idee. Want deze grote joekels gaan daar echt niet dood van en dan zitten ze in de stofzuigerzak en ik zuig nog wel eens iets op wat niet opgezogen dient te worden en dat moet ik dan weer uit de stofzuigerzak peuteren en stel je voor dat daar dan die spin zit!! No way. Of hij kruipt weer de stofzuiger uit, die altijd in de voorraadkast staat, waar het donker is. Ieuw! Dood, dat is de enige optie.
Dus ik laat hem maar en wacht mijn moment af. Op een dag ben ik hem te slim af.
Let maar op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten