Van apentieten en energiebesparing

Er waren eens vier zussen: zus 1, zus 2, zus 3 en zus 4. De zussen 1, 2 en 4 gingen samen met hun gevolg op vakantie, naar een ver land, twee dagreizen van hier. Zus 3 bleef met haar geliefde achter om de familiezaken waar te nemen. De koning en de koningin - de vader en moeder van de zussen - bewaakten het fort van zus 4 en verzorgden de daar aanwezige veestapel. Zus 4 woonde namelijk in de meest criminele stad van het land en het fort moest verdedigd worden tegen inbrekers en ander gespuis. De koning en koningin hebben zich op juiste wijze van hun taak gekweten, al heeft een onguur sajut zich op een onbewaakt ogenblik, buiten het fort, meester gemaakt van de geldbuidel van de koningin.

In het verre land vonden de zussen en hun gevolg elkaar. De echtgenoten van de zussen gingen dagelijks op jacht, terwijl de zussen hun velletjes in de zon lieten bruinen. De kinderen van zus 1 en 2 gingen 's avonds nog op vrouwenjacht, of iets dergelijks. In ieder geval probeerden ze steeds een open deur te vinden, waarmee ze contact konden krijgen met hun vriendenschaar in het thuisland.

Af en toe werd er op een verzamelplaats gegeten. De vrouwen trokken dan hun mooiste kleedjes aan, smeerden verf op hun gezicht, terwijl de mannen de spierballen nog eens lieten rollen. Maar meestal werd aan het einde van de dag het vuur aangemaakt om het door de mannen meegebrachte voedsel van de jacht te bereiden. Voor de tent werd het bereide voedsel genuttigd. Mensen uit verschillende landen hadden op dezelfde overnachtingsplaats hun kamp opgeslagen. Derhalve werden er beleefdheden in verschillende talen uitgewisseld, waaronder het 'guten appetit'. Echter, zus 2 beheerst de andere talen niet in dermate, dat ze de juiste vertaling hiervan kon geven en beschuldigde zus 4 ervan dat ze werd aangesproken op haar goede apentieten. Het moest niet gekker worden.

Er werd ook veelvuldig ijs genuttigd. De inlandse bevolking heeft er lol in om met ijs te gooien en de meest vreemdsoortige bouwwerken te maken van hoorntjes en ijs. Nadat je dan een keer of 34 hebt misgegrepen naar het je toegereikte ijsje, heb je dan eindelijk iets in je handen, waarvan je eigenlijk niet meer durft te eten, omdat er zo'n obscene vorm van is gecreëerd.

Zus 4 is duidelijk de weerkundige van het stel. Al werd haar dit niet in dank afgenomen. Zittend aan de zee, met het ijs in de hand - dit keer in normale vorm - werd er gewacht op de echtgenoten, die de koetsen aan het halen waren om de vermoeide zussen op hun glazen muiltjes te halen. Plotseling stak zus 4 haar neus in de lucht en zei: 'Ik ruik regen.' Dit tot hilariteit van de andere zussen. Echter, nog geen 2 minuten later blies een windvlaag bijna de hele kade leeg en eenmaal terug op de overnachtingsplaats barste het los in onweer en...jawel: regen. Zus 4 kreeg de schuld van het noodweer.

Op de wasplaats was het vaak een drukte van belang. Rijen voor de kamertjes waar men een zogenaamde douche kon nemen. Des avonds spoedde iedereen zich hierheen om nog het noodzakelijk nachttoilet te maken. Zus 2 maakte er gewoonte van de ontstoken lichten reeds te doven, ongeacht of er nog andere bezoekers op de wasplaats waren of nog moesten komen. Energiebesparing was hoogst noodzakelijk in deze barre tijden, aldus haar bescheiden mening.

Na een week of twee was de pret voorbij. Zus 4 en haar ega keerden weer huiswaarts, de overige familieleden in groot verdriet achterlatend. Want wie zorgde nu voor het vertier? Wie moest in den ochtend nu het brood halen? Met wie moesten de mannen nu op jacht? Zus 2 en haar gevolg is wel direct nadat zus 4 en ega hun hielen gelicht hadden, verhuisd naar een luxere accommodatie. Dat dan weer wel!

Maar uiteindelijk bleek dat ze ook zonder zus 4 en echtgenoot vertier konden hebben, dat de zon nog net zo hard scheen, dat ook de overige mannen de jacht tot een goed einde konden brengen, dat de kinderen nog steeds op vrouwenjacht gingen en de open deuren zochten, en dat het eten nog steeds op tijd werd geserveerd. Zus 4 en echtgenoot waren weer blij in het thuisland te zijn aangekomen op hun eigen fort, wat in keurige staat, op één gaatje na, werd aangetroffen. Zelfs de levende have bleek nog net zo levend als ervoor. Dus iedereen leefde nog lang en gelukkig, gelukkig.