Feel good movie

Voor een warm hartje op deze vrijdag.

I.N.S.P.I.R.A.T.I.E.

inspiratie. inspiration. inspiración. inspiração. ispirazione. inspirasjon. إلْهام، وَحْي. έμπνευση. innoitus. belélegzés. inspiracija. ilham. блестяща идея. inspiracja. navdih. 鼓舞. inspiratioon. inspirace. 霊感. inspirație. eingebung. 영감. begeestering. inspirado. inspiratie. inspiration. inspiración. inspiração. ispirazione. إلْهام، وَحْي. έμπνευση. innoitus. inspiracija. блестяща идея. inspiracja. navdih. 鼓舞. inspiratioon. inspirace. 霊感. inspirație. 영감. вдохновение. begeestering. inspirado. inspiratie. inspiration. inspiración. вдохновение. inspiração. ispirazione. inspirasjon. إلْهام، وَحْي. inspirasjon. innoitus. belélegzés. inspiracija. ilham. inspirație. блестяща идея. inspiracja. navdih. 鼓舞. inspiratioon. inspirace. 霊感. inspirație. eingebung. 영감. вдохновение. begeestering. ilham. inspirado. inspiratie. inspiration. eingebung. inspiración. belélegzés. ispirazione. inspirasjon. إلْهام، وَحْي. έμπνευση. innoitus. belélegzés. inspiracija. ilham. блестяща идея. inspiracja. navdih. 鼓舞. inspiratioon. inspirace. 霊感.  eingebung. 영감. вдохновение. begeestering. inspirado. έμπνευση. inspiração. 

Ik ben de mijne even kwijt.

Als u hem ziet, wilt u hem dan als de sodemieter naar mij terugsturen.

Dank u.

Greet is zelf op het wereld wijde web

Greet was op vakantie

De vakantiewereld was klein, maar wel heel mooi en oh zo fijn!

Wakkere wekker

Vandaag was de dag dat de wekker weer zijn werk mocht doen. Vakantie is echt een mooi iets, maar er komt jammer genoeg altijd weer een einde aan. En op dat moment komt die wekker ook om de hoek kijken. Zo ook bij ons, dus werd hij - of is een wekker een 'zij' ? - onder het stof vandaan getrokken en gezet.

Hij stond op 5:42. Op dat tijdstip zouden wij gewekt moeten worden met het geluid van de radio. Als back-up hebben we ook altijd nog zo'n dodelijke pieper, maar dat is net zoiets als met je verkeerde been uit bed stappen. De hele bedoeling van de wekker is dat ík er wakker van word, zodat ik Mr.T wakker kan maken. Hij reageert niet op wekkers, wel op mij. Zal wel iets psychologisch wezen.

Vanochtend had ik een vreemde ervaring met die wekker. Het zal wel weer met die gekke hersens van mij te maken hebben. Ik werd wakker, precies op 5:42 en ik hoorde de radio. En het eerste wat er in mij opkomt: dat is toevallig...

Oh oh...

Mijn hersens spelen een spelletje met me. De vermoeidheid zit namelijk ook in mijn hoofd. Er heerst een soort mist in mijn hoofd die de hersenactiviteit behoorlijk negatief beïnvloedt. Dit betekent de volgende problemen:

Ik loop nog wel eens ergens tegenop, omdat ik het obstakel simpelweg gemist heb.

Ik laat af en toe wat vallen, omdat mijn handen de opdracht van mijn hersenen niet lijken te willen uitvoeren.

Ik lees dingen die er niet zijn, zoals: 'D66 wil het aantal mensen verkleinen'. Terwijl ik me dan driftig afvraag hoe ze dat van plan zijn, lees ik de tekst voor de zekerheid nog maar een keer en zie dan dat er staat: 'D66 wil het aantal gemeenten verkleinen'. Dus.

Er komt soms een alternatief op in mijn hoofd voor een woord waar ik even niet op kan komen. Ik vind persoonlijk het woord 'vuurwerkje' ook veel beter voor 'lucifer'.

Maar ik kan ook vol overtuiging vertellen dat ik aan het schilderen ben, terwijl ik sta te strijken.

En bij een boek lezen vraag ik me soms af of er niet al te veel personages in het boek verwerkt zijn. Als ik dan terug lees, dan blijk ik het personage al lang te moeten kennen, maar ik heb geen idee.

Laat ik ook niet vergeten dat ik echt heel veel vergeet. Ik kan me een aantal dingen bedenken waar ik toch vooral aan moet denken, maar als ik het niet opschrijf, dan is het een verloren zaak en kan ik me niet meer bedenken waar ik nu aan moest denken.

Ik kan naar boven lopen in de wetenschap dat ik 'iets' moest doen en dan vervolgens boven niet meer weten wat dat 'iets' nu precies was.

Onder de douche moet ik mijn kop erbij houden, anders kon het hele wasproces wel eens verlopen zoals het niet moet verlopen.

Het zijn allemaal dingen waar wel een houtje-touwtje-knoopje-oplossing voor te verzinnen is, waardoor hier toch best redelijk mee te leven valt. Zolang ik huis niet affik...

Maar vandaag besloten mijn hersencellen dat het tijd was voor een nieuwe uitdaging. De bedoeling was een boodschapje, dus ik stond gewapend met mijn portemonnee en mijn telefoon aan de buitenkant van de voordeur en trok die met een ferme klap dicht. Op dat moment realiseerde ik me dat ik nog een onderdeel miste, de huissleutel. Oh oh...

Gelukkig had ik mijn telefoon, waar de batterij bijna van leeg was, en belde mijn immer redder in nood: Mr.T. Voicemail. Dat schoot op, dus ik sprak een noodlijdend bericht in. Inmiddels begon mijn creativiteit te werken en aangezien ik mijn portemonnee bij me had, kon ik opzoek naar middelen die me zouden kunnen ondersteunen bij een inbraak in mijn eigen huis. Mijn eerste gedachte was een kleerhanger, om via de brievenbus de deurklink omlaag te krijgen. Op naar de Blokker. Met één hanger (ik had er nog 9, ze verkochten ze alleen in grootverpakkingen), heb ik een poging gedaan, maar als inbreker zal ik geen gouden bergen verdienen, want het is jammerlijk mislukt. Mijn handen zien er niet uit, geschaafd en dik, dat dan weer wel.

Toch maar weer eens Mr.T proberen. Deze keer trof ik hem in de auto met een klant als bijrijder. Altijd goed. Volgens de klant was het geen enkel probleem om een ommetje via Maastricht te maken. Dus na een stief uurke stond mijn ridder voor de deur. Omdat de sleutel aan de binnenkant zat, was de sleutel aan de buitenkant nutteloos. Mr.T gaf me een zetje over de poortdeur naar de tuin, alwaar ik toegang kreeg tot de gesloten achterdeur, zonder sleutel aan de binnenkant. Gelukt, ik was weer binnen.

Na een innig afscheid toog Mr.T weer met zijn klant naar het werk. Ik heb besloten om voortaan mijn sleutel te vereeuwigen om mijn nek. En ik hoop dat dit het voorlopig is. Met die spelletjes. Van mijn hersens. Het leven is zo al lastig genoeg.

Overdrijven is ook een vak

'Zo', zei ze hartgrondig en rechtte met een zachte kreun haar rug. Ik had ondertussen enige tijd tegen haar derrière aangekeken. Haar achtereind was beeldvullend.

Deze mevrouw was op zoek naar sla. Letterlijk. De supermarkt heeft inmiddels een groot deel van het gezonde assortiment achter glas verstopt. Koeling met smalle deuren.

Deze mevrouw had één van deze deuren geopend en zich in de kleine opening gewurmd. Ze begon bovenaan en doorzocht alle verdiepingen grondig naar het perfecte zakje sla. Hierbij schuwde ze het niet ieder zakje ter hand te nemen en de inhoud nauwkeurig te bestuderen.

Ik verloor bijna mijn geduld. Want ik wilde ook sla en de aanblik van haar bips begon me een beetje te irriteren. Toen klonk het 'zo' en werden alle omgewoelde zakken weer netjes in het gelid gelegd.

Deze mevrouw had de slazak die aan al haar eisen voldeed, gevonden. Onderin en achterin. De sla werd gescand en zorgvuldig in de kar gevleid. Toen opende ze de volgende deur, de soepgroenten.

Nou neem ik ook geen genoegen met rommelige zakken, een houdbaarheidsdatum in de zeer nabije toekomst, gedeukte blikken en gekreukelde verpakkingen. Maar je kunt ook overdrijven. Gelukkig had ik geen soepgroenten nodig.

40, het slot

De laatste 8 dagen

Greet en haar slaafje

Nou ja, slaafje is misschien niet zo'n beste benaming van een aardige studente die mij één keer in de twee weken drie uren komt bijstaan bij de ontsmetting van ons huis. Maar ze weet ervan, dat we haar een beetje gekscherend 'het slaafje' noemen. Ze kon er wel om lachen.

Ze werkt als een tierelier en blijkt in drie uur tijd een berg werk te kunnen verzetten. Veel meer dan ik in mijn huidige toestand kan. Dus ik ben opgetogen. Blij dat mijn slaafje een wervelwind blijkt te zijn. Tegelijkertijd is het zo vreemd. Een wildvreemde poetst de troep die ze niet eens zelf gemaakt heeft en hangt ondersteboven in mijn wc. Ondertussen zit ik maar een beetje en neem een stofje af hier en daar en haal voor de vorm maar een doekje over een deur.

Toch ben ik net zo moe als wanneer ik het zelf had gedaan. Omdat ik het spannend vond. Hoe zou ze het doen? Te vaak de trap op en neer omdat ik mijn logistiek een beetje kwijt was. Praten en vragen stellen, omdat ik snap dat het makkelijker wordt als ik haar een beetje beter ken. Niet op haar lip willen zitten, want ze moet haar eigen gang kunnen gaan, maar het liefst zit ik er met mijn neus bovenop.

Dus ik lig na te hijgen op de bank. Ik kijk maar weer eens naar al die fanatieke sporters op jacht naar Olympische roem. En ik denk bij me zelf: alles went, zelfs een slaafje...hoop ik.

40, en nog een keer

En weer 8 dagen zijn voorbij.

Hij en zij

Daar gaan ze weer. Ik zie ze bijna iedere dag. De ene keer lopen ze van hier naar daar en de andere keer lopen ze van daar naar hier.

Twee mensen op leeftijd. Keurige mensen, zo te zien. Zij in een rok tot net onder de knie en hij een tas dragende.

Waar gaan ze heen en waar komen ze vandaan? Zouden ze opa en oma zijn? Is het leven zwaar geweest voor hen, want ze kijken altijd zo treurig?

In ieder geval houden ze van elkaar. Tenminste, zo ziet het er zeker uit. Ze lopen altijd hand in hand.

Tot voor kort. Er is een hond toegevoegd aan het tweetal. Een voortdurend kwispelende hond. Niet te groot en niet te klein.

Hij houdt nog steeds een tas in zijn hand en zij leidt de hond met de lijn in haar hand. Beide hebben ze een hand over.

Ik hoopte dat de hond tijdelijk was. Hij loopt blij tussen hen in. Zij hebben nog steeds een trieste blik. Maar ze hebben elkaar niet meer vast.

40, en weer een vervolg

Dag 17 tot en met 24.

Greet en de mug

Mug,

Ik weet ook wel dat jij recht op leven hebt. Maar waarom ben je zo ongelofelijk irritant? Wat is er mis met geluidloos rondvliegen? Ik zie het nut ook niet om dit met een hels kabaal te doen, rond mijn hoofd, net op het moment dat ik in slaap dreig te vallen. En als zonder geluid dan niet mogelijk is, misschien dan in een andere toonsoort, zodat het niet zo in mijn oren blijft na-echoën.

Dan je voedselbehoefte. Blijkbaar heb je het op mijn bloed voorzien en niet op dat van Mr.T. Het zal wel een kwestie van smaak zijn. Ik weet dat ik er appetijtelijk uitzie, maar daar is het jou waarschijnlijk niet om te doen. Ik snap dat je iets te happelen nodig hebt, maar waarom zo? Waarom moet het van die dikke sporen nalaten? Weet je wel hoe erg jeuk is? Steek die zuignap van je maar in mijn lijf, maar alsjeblieft, laat die giftroep achterwege. Ik kan er niet zo best tegen namelijk. Volgens het wereld wijde web is het een bloedverdunner en tegelijkertijd een verdoving. Maar die heb ik niet nodig. Ik heb een gigantisch hoge pijngrens.

Hebben we een deal?

Mooi zo.

Dan zie ik je vannacht weer.

In alle rust en stilte.

En zonder verdoving deze keer.

Toedeloetjes

Greet

40, nog een vervolg

Dag 9 tot en met 16.

Hoe het ene oudje het andere oudje liet schrikken

Het hele geval deed zich voor op de parkeerplaats van de supermarkt met die leuke supermarktmanager. Parkeerplaatsen halen het allerslechtste in de mens boven. Zo bleek.

Het ene oudje reed in een paars autootje. Als er een kampioenschap 'hoe-kijk-ik-zo-moeilijk-mogelijk-de-wereld-in' bestond dan zou hij de derde, de tweede en de eerste prijs krijgen. Hij reed langzaam.

Het andere oudje liep over de parkeerplaats. Ze trok een boodschappentas op wieltjes achter zich aan. Haar neus stak in de wind, letterlijk. Ze liep langzaam.

Aan het begin van het hele incident waren het ene oudje en het andere oudje nog lang niet in elkaars buurt. Logischerwijs zou je dan ook geen incident verwachten. Ware het niet dat het looptempo van het andere oudje niet in verhouding lag met het rijtempo van het ene oudje. Ze zouden elkaar ontmoeten, dat was onvermijdelijk.

Op het moment dat dat gebeurde had het andere oudje niets in de gaten. Het ene oudje uiteraard wel, want hij had het andere oudje in het vizier achter zijn stuur. Hij had gewoon kunnen remmen en het andere oudje rustig haar pad kunnen laten vervolgen, maar nee, hij trapte de koppeling in en gaf tegelijkertijd een dot gas. Het paarse autootje brulde. Het andere oudje maakte een sprongetje van schrik, waarbij de trolley onverhoopt even van de grond kwam. Ze keek enigszins verstoort achterom, maar liep geen stap sneller. Eenmaal bij de ingang van de supermarkt keek ze nog eens naar het ene oudje in het paarse autootje, die worstelde met inparkeren.

Natuurlijk kan het ook zo zijn dat het ene oudje zich vergiste. Dat hij bedoelde om samen met de koppeling de rem in te trappen en dat hij per ongeluk op het gaspedaal duwde. Dat kan. Maar zijn verwoestende blik gaf de doorslag. Geen voordeel van de twijfel. Parkeerplaatsen halen het allerslechtste in de mens boven. Zo bleek.

40, het vervolg

Inmiddels zijn we 8 enveloppen verder.

Het hoogtepunt lag toch op dag 3, welke samenviel met de eerste zomerdag van deze zomer. Kunt u het zich nog herinneren? Er kwam een handvol waterballonnen uit de envelop gevallen. Ik probeerde  nog een exemplaar op te blazen, maar daar zijn ze duidelijk niet voor bedoeld.

Voor we het wisten stonden we te dringen voor de gootsteen. Het is niet eenvoudig zo'n ding te vullen dus het aanrecht en alles wat daaraan vast zit, droop van het water. Ik presteerde het om de garagemuur te missen, Mr.T presteerde het om mij vooral niet te missen.

Eindconclusie: een tuin vol kleurige ballonstukjes, kletsnatte ramen, een ondergelopen keuken, één gewonde en een berg pret.