Aan alle boze mannen in het verkeer

Ik snap dat het rijden in Maastricht erg frustrerend kan zijn. Ik weet het, ik rijd er ook rond. Ik vind de werking van de stoplichten ook onbegrijpelijk. Ik vind ook dat er misschien iets te veel van zijn in de stad. Gister 5 minuten voor één rood licht gewacht en daar is geen seconde van gelogen!

Ik weet ook dat er soms situaties zijn, waarbij we letterlijk heel dicht bij elkaar komen.

Situaties die ontstaan omdat de één onoplettend is, en de ander iets te haastig.

Situaties waarbij de één een inschattingsfout maakt, en de ander te hard rijdt.

Situaties waarbij de één een verkeersregel nog wel weet, en de ander niet.

Maar dat is nog geen reden om mij luid scheldend, met het hoofd uit het raam, te passeren. En het is zeker geen reden om mij direct na een kruispunt klem te rijden, uit te stappen, naar mij toe te lopen en een bijzonder dreigende houding aan te nemen, waarbij ik blij ben dat mijn raam dicht zit, omdat de hemel in een bulderende huilbui is losgebarsten.

Doe eens rustig! Relax een beetje!!

Laten we elkaar een heel klein beetje accepteren, alsjeblieft.

De vis wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend

Er waren eens een stelletje forellerige visjes. Deze werden op een zaterdagochtend bij het krieken van de dag door Mr.T. en nog een stelletje mannen uit een visvijver gehengeld. Direct werd de vis vakkundig en snel naar het land van de eeuwige jachtvelden gezonden. Tien van deze visjes kwamen uiteindelijk via een omweg, ontdaan van hun ingewanden en stijf bevroren in onze vriezer terecht.

Er was besloten om twee van de tien in de oven te leggen, waarna ze door ons opgegeten konden worden. Bij de aanblik van de complete vissen kregen we het idee om onze geciviliseerde katten eens aan wat nieuws te onderwerpen. Wellicht kwamen er herinneringen boven aan een voorgaand geslacht dat nog zelf achter hun eigen eten aan moesten hobbelen.

Dus werd er nog een exemplaar ter ontdooiing gelegd. De vis werd doormidden gehakt en op twee bordjes aan de katten gepresenteerd. Guus heeft voorzichtig geroken en besloten dat dit toch echt niet iets voor hem was. Hij liep gedecideerd naar zijn bak zonder brokjes en als het kon had hij gestampt en geroepen dat het tijd voor normaal eten was! Nu is hij altijd al een zeikerd geweest als het om eten ging. Zelfde brokjes in andere smaak, dan lijdt hij twee dagen honger voor hij eens een brokje proeft. Na een week of twee kan hij zonder zeuren zijn bak leeg eten en zijn het de aller lekkerste brokjes die je je maar kunt bedenken.

Redje vond het nog wel het proberen waard. Hij heeft het op een likken gezet, maar daar eet je geen vis mee op. Na een halfslachtige poging om er een stuk vanaf te scheuren, gaf ook hij het op en keek een beetje treurig naar ons op. We hebben de vis vervolgens voor hem in hapklare brokken gesneden en daar heeft hij dan drie stukjes van opgegeten.

Waardeloze katten.

Maar wij vonden de vissen heerlijk. Al peuter ik liever een graatje tussen mijn tanden weg, zonder dat ik het beest in zijn dode ogen moet kijken. Dus de volgende week gaat de kop eraf en dan zullen we hem proberen in de gebarbecuede variant, of weer in de oven, of net wat Mr.T. er mee bedacht heeft.

Eetsmakkelijk!

Greet fietst zich een slag in de rondte

Even 50 km fietsen op een zondagavond. Ach.

Broodjes mee in het tasje achterop, voor de 'picknick'. Ach.

Achteraf bleek het geen picknick te zijn, maar een snelle hap zittend op een steen.

Twee weken niet gefietst, dus de snelheid was er een tikkie uit. Ach.

Ik word nog maar eens gewaarschuwd dat we TWEE KEER gaan klimmen. Ach.

We komen bij Loën, ergens in België. Ach.

We draaien naar rechts en daar doemt hij op als een muur. Kort, maar buitencategorie krachtig. Ik zeg: 23%, op zijn minst.

Op nog geen kwart roep ik al dat ik het niet ga halen, dat ik af ga stappen, dat ik al op het lichtst geschakeld ben, dat ik het niet leuk meer vind. Dat herhaal ik in willekeurige volgorde tot de top, met toevoeging van de woorden: help me dan!

Ik kom hijgend en piepend en licht in mijn hoofd boven, maar driedubbele knakers, ik ben boven!

Dalen gaat als een tierelier, ik raak mijn rem niet eens aan.

Voor wie ongerust is, er zit een helmpie op mijn kop.

De fut is er toch wel behoorlijk uit geslagen van deze pukkel.

De broodjes zitten hoog, maar ik fiets dapper verder.

Net op het moment dat ik mij weer een beetje bij elkaar geraapt heb, volgt er weer een klim.

Goed te doen, vergeleken met daarvoor. Ik kom met redelijk gemak bovenaan.

Nu is het op naar huis. We halen op een vlak stuk nog even de 30, gewoon, om even te kijken.

Thuis wacht het bier!

Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden.

Greet luistert even

Help! Er ligt een koe in het gras.

Verkoeling?

Wat doe je als het heul warm is en donkere wolken zich verwachtingsvol samenpakken en er steekt een briesje op die de oranje vlaggetjes in de straat luidkeels doet klapperen? Precies, dan zet je alles tegen elkaar open in huis. Ook al blijkt het briesje dicht in de buurt te komen van de hete adem van een zonnegod. De koelte moet toch een keer komen.

De raambekleding begint te wapperen en te zweven. De katten worden lichtelijk onrustig van al die open gaten. De verkoeling blijft uit, ondanks dat de wind toeneemt. De inboedel lijkt het huis uit te waaien. Er dwarrelen wat blaadjes de kamer binnen en als ik op sta om wat te drinken te pakken, loop ik met mijn blote voeten door een complete zandwoestijn.

Resultaat voor wat betreft temperatuurdaling is volledig niet significant. Beetje gerommel in de marge. Resultaat voor reinheid is daarentegen dramatisch. In elk hoekje ligt zand verstopt, elk oppervlak is bedekt met troep. Beide resultaten hebben tot gevolg dat om half 11 's avonds Mr.T. met het zweet in zijn bilnaad, terwijl de buren een duik nemen in hun opblaaszwembad, staat te stofzuigen.

Vanavond houden we alles dicht, potdicht, denk ik, als de temperaturen niet tot ongekende hoogtes stijgen met al die spanning in de lucht.

Hoe een octopus een beschermd dier werd

Dat er een octopus ingezet wordt om een uitslag van een wedstrijd te voorspellen is eigenlijk al te gek voor woorden. Maar ja, de mens wordt blijkbaar een beetje van zijn lotje getikt als het gaat om voetbal. In ieder geval is Nederland een groot verwachtingsvol kloppend hart geworden.

Nu heeft de met een bijzondere gave behepte octopus Paul, voorspeld dat Spanje wereldkampioen gaat worden. Das nie zo best!

Tot nu toe had de octopus alle voorspellingen goed, met als gevolg dat het arme beest nu beveiligd moet worden, omdat er boze Duitse fans zijn die de achtarmige wereldberoemheid bedreigen. Een dier! Alsof dat beest er iets aan kan doen.

Het Nederlandse Sea Life heeft hem al een plek aangeboden, maar alleen als hij Nederland als wereldkampioen zou tippen. Die asielaanvraag kan hij dus ook op zijn buik schrijven.

Er is in ieder geval nog hoop voor Oranje. In 2008 werd Paul ook al ingezet bij het EK voor het zelfde doel. Ook toen had hij alles goed, behalve de uitslag van de...jawel, finale.

Ik? Ik ga er nog gewoon voor. Ik geloof toch niet in die voorspellingen.

't Is wonderbaarlijk, dat geef ik toe, maar ik vertrouw volledig op 'onze jongens'.

Maar die Spanjaarden kunnen ook een leuk potje voetballen...

Ik hoop dat mijn hartje het houdt zondag.

Greet haar hoofd heeft een kleine aansporing nodig

Oh boy, oh boy, oh boy, een week vakantie deed mijn studiemotivatie geen goed, kan ik u vertellen. De week was gevuld met goedheid en gekkigheid en verliefdheid en bezigheid en warmte. Al op zondag bekroop mij het gevoel dat het moment van opening der boeken weer dichterbij kwam. Het is zo heerlijk het hoofd even los te koppelen van nieuwe informatie die vooral gericht is op jaartallen, met de wetenschap dat die jaartallen echt dat hoofd in moeten en er op een cruciaal moment weer juist uit moeten.

Op maandag kon ik het moment nog even uitstellen met het excuus dat er gepoetst en gewassen en gestreken en gedweild en gelucht moest worden. Warmte doet wat met de schone inhoud van je huis. De frisse wind erdoor, gevolgd door zwabber, zuiger en poetsdoek.

Nu is het dan toch echt dinsdag. Ik ben over de helft van het boek, maar die kennis vergroot de moed niet; is eerder een stimulans om het boek weer ver van mij te werpen, want ik moet nog een hele helft! Ik wind mij nog maar eens op over de nutteloosheid van kleine details, de jaartallen. Ik zucht nog maar eens, stroop mijn mouwen maar weer op, zet mijn hakken in het zand en zet mijn snappertje weer aan. Ik wil, ik moet, ik zal!

Hier wordt Greet een beetje blij van

Hoe mooi is een stad, met een straatnaam, verwijzend naar je geboortedag?

En in die stad woon ik!