Mijn grote vriend is weer geweest! Hij straalde. Geen idee of het door het onverwachtse mooie weer na een donkergrijze dag kwam, of door mij. Verlegen kan hij zijn en watervlug, maar deze keer waren zijn bruine ogen recht op mij gericht en nam hij alle tijd. Hij kwam voor de kinderpostzegels.
Hij begon er mee zich netjes voor te stellen. Ik ken hem natuurlijk en dat zei ik ook, maar mijn zin stierf ergens weg in het niets. Hij was namelijk strak voorbereid en liet zich niet van zijn apropotje brengen door mijn enthousiaste suggesties hem behulpzaam tegemoet te komen. Hij wist duidelijk wat hij deed en wat hij moest doen. Zelfs met het optellen van de bedragen wees hij mijn aangeboden assistentie met een glimlach van de hand. 'Moet je rekenen, terwijl je niet eens op school bent', vond hij geen buitengewoon zinvolle opmerking. Hij keek me aan alsof hij iets dergelijks vandaag al 34 keer had gehoord.
Zelfs het zegeltje voor de deurpost wilde hij zelf op hangen. Mijn ervaring is dat die dingen er in een zucht weer af waaien, maar hij verzekerde mij dat het zou blijven zitten. Hij plukte een zegel uit zijn grote envelop en likte er eens grondig aan en gebruikte nog wat extra spuug bij het vastplakken van de hoekjes. En hij zit als een huis!
Nadat alles in zijn ogen goed was afgerond, de juiste kruisjes in de juiste hokjes, de juiste gegevens op de juiste plaats, waarbij hij de datum mij alvast verklapte, ging zijn lichaam in de renhouding. Na twee passen ging piepend de rem erop en watervalde hij de datum van bezorging van de bestelde kaarten en zegels er uit.
Daar ging hij weer.
Tot de volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten