Greet kan het niet geloven

Vandaag had ik het Vosje gepakt om een beetje door de stad te cruisen. Het Vosje hield het dak angstvallig dicht, wat hij overigens altijd doet. We verschillen enigszins van mening of het dak er nu wel of niet af kan. Maar goed, het regende pijpenstelen, dus als zou het kunnen, was het wellicht niet zo verstandig geweest.

De beat was er wel, uit de luidsprekers. Had ik nu de ramen maar open kunnen doen. Als de zon nu maar niet zo kinderachtig was om steeds achter de huilende wolken te gaan zitten.

Ach, echt cruisen deed ik ook niet; het waren de boodschappen die het noodzakelijk maakte een beetje rond te rijden.

Op een bepaald moment stond ik voor een zeker stoplicht. U herinnert hem zich waarschijnlijk als Harry. Harry was vandaag duidelijk in de warrie. Of Harry heeft het daadwerkelijk op mij gemunt. Ik, in mijn Vosje, moest namelijk stoppen voor het rode licht. De reden? Jawel, voetgangers! Erg nobel van Harry. Ik vermoed dat hij dan toch eindelijk zijn diploma op zak heeft. Geslaagd, met vlag en een groene wimpel.