Greet was een tikkie overdonderd

Kent u hem nog, het chocoladeverkopertje? Ik heb hem u ook gepresenteerd spelend met een ander jongetje. Hij stond weer voor de deur. Ik zag hem aankomen, dus voor hij kon aanbellen, had ik de deur al verwelkomend voor hem opengegooid. We kennen elkaar inmiddels een beetje, want het is gebleken dat hij een paar huizen verderop woont. Hij weet dus ook dat het Maastrichts bij mij niet echt lekker land. We verstaan elkaar.

Er kwam een verhaal in 3 tellen over een vliegtuigje, het stukje platte dak van de eerste verdieping bij ons, en de wens het stukje speelgoed te pakken. Twee andere vriendjes stonden op een afstandje te kijken. Op het moment dat ik mijn mond open deed om de woorden 'kom maar' uit te spreken, stond hij al bovenaan de trap. Hij wees mij in mijn eigen huis de weg, want hij wist tenslotte waar het vliegtuig terecht was gekomen. Het raam was al open en omdat hij me steeds die anderhalve seconden voor was, moest hij mij vragen of ik iets had waardoor hij door het raam kon klimmen. Ik pakte snel een stoel, want ik voelde de haast. Ik had net met mijn ogen geknipperd en hij was al weer op de terugweg naar binnen, waarbij zijn vriendje riep dat hij de volgende keer naar boven zou komen om het vliegtuigje te pakken.

Ik haalde voor de tweede keer adem en zag het mannetje al weer naar beneden rennen. Hij riep nog iets van 'bedankt voor het pakken van de stoel' en de deur viel achter hem dicht. Volgens mij hebben ze de rest van de middag geprobeerd het vliegtuigje weer op exact dezelfde plek te laten landen. Niet gelukt.