Hoe het verder ging met de rode kater

U hoeft zich allen voorlopig geen zorgen te maken om Redje.

Ik wist niet dat er zoveel poep op dagelijkse basis uit een kat kon komen, die ook nog op rantsoen staat om iets van de overtollige onsjes kwijt te raken.

Met andere woorden: het gaat goed met hem.

Nu nog die kleine koe iets meer uit zijn paniekmodus krijgen.

Hoe wit moet de kerst zijn?

Witte kerst, witte kerst...dikke doei!!

Ik meng mij ook even in de discussie, al is het natuurlijk een non-discussie: wel of geen witte kerst. Maar tweede kerstdag lees ik dit bericht dat de kerst officieel wit is, omdat het op beide kerstdagen in De Bilt wit is. Nogmaals...dikke doei en am me hoela!!

Welke malloot heeft dit criterium verzonnen? Is het niet veel logischer om te zeggen dat het witte kerst is als in héél Nederland er beide kerstdagen sneeuw ligt? Wellicht denk ík nu veel te simpel.

Op eerste kerstdag wordt er zelfs bij het NOS Journaal een item aan gewijd. Verschillende mensen mogen hun mening geven. Wat een onzin.

For the record, hier in Maastricht lag geen vlokje. Als er al wat gelegen had, dan was het ontzettend weg gedooid. Maar goed, blijkbaar hadden we in Nederland een witte kerst, omdat ergens in Nederland er toevallig twee dagen sneeuw heeft gelegen.

Voor de laatste maal en driewerf...dikke doei!!

Het chocoladeverkopertje

Het kinderpostzegelverkopertje is met mij mee verhuisd!

Deze versie is alleen wat jonger en kleiner en hij verkoopt geen kinderpostzegels.

Hij belde bij mij aan en ik moest door mijn knieën om dit mannetje goed te kunnen zien. Hij stapt naar binnen, kijkt me een beetje verlegen aan en zegt:

'Wilt geer bonbonnekes kopen veur onze sjoeëlactie?'

Enigszins al een beetje ingeburgerd snap ik hem in één keer, maar ik vraag:

'Wat voor actie is dat dan?' Terwijl ik dit vraag haalt hij een beduimeld A4-tje uit zijn zak en vouwt dit open. Het blijkt een actieformulier van de school te zijn, waarop maar liefst al één adres staat waar hij zijn chocola verkocht heeft.

Licht geërgerd: 'Gewoon, veur sjoeël! Ze kosten ein vijftig veur 100 gram.'

Mijn hart was al gesmolten bij de aanblik en de verkooptechnieken van dit menneke, dus ik zeg dat ik geld ga pakken.

Ik kom terug met € 1,50 en het kleine kereltje had inmiddels een afsluitbaar plastic zakje te voor schijn gehaald waar ik het geld in moest deponeren. Ik schrijf mijn naam een adres op het formulier. Bij het teruggeven zeg ik tegen hem: 'Het is wel koud hè, om langs de deuren te moeten.' Blij met zijn verkoop draait hij zich al om en zegt: 'Dat valt wel mit hoor!' En hij verdwijnt in het donker.

De dag erna stond hij weer voor de deur. Met een kleine buiging van zijn hoofd overhandigt hij mij plechtig een minuscuul zakje met chocolaatjes. Ik bedank hem uitvoerig, maar hij is al weer vertrokken.

Als de chocolaatjes niet in de koelkast zou liggen, zou ik bijna denken dat het niet gebeurd was.

Belevenis van een rode kater

Ik ben een rode - ja, net iets te dikke - kater, pas verhuisd. Dat vind ik niet erg, want ik heb mijn mand, mijn eten en de baasjes zijn hier ook. Maar ik heb een delicaat probleem, ik kan niet zo best poepen. En ik doe echt vreselijk mijn best. Overal probeer ik, pers ik, maar het resultaat is vaak maar een schamele. De moeite die je daarvoor moet doen gaat je niet echt lekker in je zitten.

Ik begon me steeds ellendiger te voelen. Blijkbaar zag mijn baasje dat ook, want ineens zat ik weer in die reismand. Mij wordt uiteraard niets gevraagd. Voor ik het wist zat ik bij een vreemde dierenarts. Hij was wel vriendelijk trouwens. Maar ik moest daar blijven, alleen, zonder mijn baasje, stel je voor!

Ik kreeg een prik en nog een prik met een slang aan mijn poot en een zak in de lucht en ik kreeg iets viezigs. Blijkbaar moest mij dat helpen poepen, maar helaas, maar weer twee keutels. Gelukkig hebben ze me die nacht met rust gelaten.

Maar de volgende dag! Mensenlief! Ik kreeg weer een prik en viel zomaar in slaap. Wat ze toen gedaan hebben, daar kan ik niet over praten. Ze noemen het een klysma geloof ik. Toen ik wakker werd was ik draaierig en suf en ik stonk!

Ineens stond mijn baasje weer voor mijn neus en mocht ik mee naar huis. Al snel lag ik in mijn eigen mand met een dijk van een bedspin. Moest dus een paar keer overgeven, maar ik geloof niet dat ze het erg vonden. Ze hebben wel vaak gezegd dat ik stonk. Ja, wist ik ook wel, maar ik was nog even te moe en te ellendig om er wat aan te doen.

Na een paar uur had ik wel weer honger en mocht ik wat eten. Ik begon me steeds beter te voelen. De dag erna was ik er weer! Er lag van dat witte spul buiten en ik vind het ge-wel-dig! Alleen waarom is het zo koud!

Wat betreft mijn delicate probleem? Dat is ook weer gewoon gelukt.

Ik heb wel graag dat mijn verhaal onder ons blijft, als het u blieft.

Conversatie

'Ik ben de zonnekoningin en jij bent mijn ijsonderdaan.'

'Dat kan helemaal niet, want dan smelt ik.'

'Dan ben jij mijn narretje, met een puntmuts en belletjes en dan ga jij voor mij dansen en dan kan ik lachen.'

'Nee, ik ben niet je narretje, ik ben de baas!'

'Dat gaat niet, want ik ben de zonnekoningin, dus ik ben de baas. Jij mag mijn beultje zijn.'

'Ja! Dan ga ik hoofden afhakken en martelen en pijnigen en folteren, enzo.'

'Ik had meer gedacht aan een beultje met martelpraktijken als kietelen.'

'Dan wil ik je beultje niet zijn. Ik ben een tiran.'

'Nee, dat kan niet, want ik ben al de zonnekoningin.'

'Ik ben bij je binnengevallen en ik heb de macht overgenomen.'

'Nietes.'

'Wellus.'

'Nietes.'

'Wellus.'

...

'Welterusten.'

'Welterusten.'

'Ik hou van jou.'

'Ik hou van jóu.'

Dat wat een huis een thuis maakt

De katten in hun nieuwe huis

Voor de katten is het ook niet makkelijk, moet u weten.

Ze waren gewend om in de nacht een rondje door de buurt te maken. Beetje kennis maken met andere katten, een poepje en een plasje hier en daar, een beetje spelen, een beetje vechten, of gewoon luieren en soms een muis vangen.

Nu zitten ze noodgedwongen binnen, omdat we de idee hebben dat ze er anders maar vandoor gaan op zoek naar hun oude huisje. En ik moet u zeggen, dat doet wat met het gedrag van uw kat. Bij Redje in iets mindere mate. Die heeft zijn mand, die heeft zijn eten. Zijn grootste probleem bestaat uit poepen, of beter gezegd, het niet kunnen poepen. Hij heeft een hekel aan de kattenbak, maar gezien de gesloten deuren is het toch de enige oplossing. We doen ons best met olie, melk en zacht vlees, maar het wil niet echt lukken.

Guus heeft het moeilijker. Die snapt er de ballen van. Hij schrikt van elk geluid, want onbekend. Zijn eten staat niet op de vertrouwde plek, zijn kussen ook niet. Hij weet het allemaal niet meer en wijkt daarom bijna de hele dag niet van mijn zijde. Een paar dagen geleden vond ik hem na lang zoeken terug in de la van de kast - die toch echt dicht zat - nadat hij zich een ongeluk was geschrokken van de deurbel.

Maar als de familie compleet is en de zon is onder gegaan, dan zijn de katten in een uitgelaten stemming. Niemand weet waarom. Er volgt dan vaak een K1 fight tussen de katten, waar de honden geen brood van lusten. Redje komt meestal na een paar ronden als winnaar uit de strijd. Het lijkt een soort reorganisatiezucht van Guus, terwijl Redje even duidelijk maakt dat hij nog steeds de directeur is, wat Guus vervolgens weer heel onzeker maakt. Hammie de Hamster krijgt er vervolgens van beide even goed van langs en er wordt wat gespeeld.

Als de dag dan echt ten einde is, leggen zij zich gebroederlijk in een mand samen ter ruste. Of niet, het is maar net hoe de pet staat.

Weer een dag voorbij, misschien mogen we morgen naar buiten, als we durven.

Ik denk het niet.

Greet in haar nieuwe woonomgeving

Wennen is moeilijk, dat mag duidelijk zijn. Wat helemaal niet gezegd is dat er geen leuke dingen zijn in deze nieuwe, onbekende en onverstaanbare omgeving.

Glimlachend constateer ik dat op maandag na Sinterklaas de buurt is uitgelopen om bij de Blokker inkopen te doen voor kerstversiering.

De Turkse grillroom op de hoek verkoop heerlijke patat, frikadellen en kroketten, waarbij hij ons er nog even op wijst dat die frikadellen toch echt niet halal zijn.

Vergeet nooit je bonnetje te vragen bij het Kruidvat, want je tuut wordt bij de naastgelegen supermarkt binnenstebuiten gekeerd ter controle of je niet per ongeluk iets vergeet af te rekenen. Standard procedure.

De mensen op straat groeten je, ook al voel je je ontzettende vreemdeling, maar blijkbaar is dat van de buitenkant niet te zien, of maakt het ze geen moer uit.

De wetenschap dat je tot half februari geen bank hebt, geeft een hele nieuwe dimensie aan 'zitten in de woonkamer'. Al was het alleen maar dat je door andere zitmanieren de wereld vanuit een ander perspectief ziet.

Maar het mooiste van het verplaatsen van ons hele hebben en houwen naar de bourgondische stad aan weerszijden van de Maas, is dat Mr. T. iedere avond uit dezelfde pot komt eten als ik! En hij slaapt elke nacht in hetzelfde bed als ik! En hij kijkt naar dezelfde nieuwe breedbeeld flatscreen als ik!

En dat inburgeren...dat komt vanzelf. Voor je het weet ben ik niet meer te verstaan.

Greet in haar nieuwe woonplaats

Bij het opstaan had de dag zonnige kleuren. Het maakte mijn ietwat ontheemde gemoed blij. Maar op weg naar een winkelcentrum met een wat uitgebreider assortiment dan hier om de hoek, zag de lucht grijs. En zo kwam mijn gevoel weer langzaam in overeenstemming met de buitenwereld.

Met een gevulde kar stond ik in de rij om af te rekenen en daar wachtte mij een nieuwe zonnestraal. Het meisje achter de kassa. Alles in en om haar was blijheid, vriendelijkheid en vrolijkheid. Een korte, maar verheugende ontmoeting. Mijn dag is goed.

Greet en verhuizen (we doen nog maar een deel)

Zittend tussen de dozenparade, die langzamerhand iets kleiner wordt, probeer ik met thuis te gaan voelen. We slepen de rotzooi van de ene kant naar de andere kant. Dingetje hier, datje daar; bij alles nadenken waar het moet komen te liggen, zitten of staan.

Geluiden zijn nog niet vertrouwd, de lichtinval is anders. De buitenomgeving verwart mij. Ik heb al mijn concentratie nodig om de mensen te verstaan. Het put de geest een beetje uit. Maar ik denk dat het wel goed komt.

...en de dingen die voorbij gaan

Greet in de Vos

Oproep aan alle mannen en vrouwen in pak in veel te grote sleeëbakken: de linker weghelft is niet alleen gereserveerd voor u; u die veel harder kan dan 120 km per uur. Mijn Vosje kan ook 120 en ik moet af en toe ook iemand inhalen. Wilt u dus zo vriendelijk zijn niet steeds aan mijn kont te gaan zitten ruiken? Ik dank u. Maar poeh! Het Vosje had deze week wel moeite met de wind!

Greet en verhuizen (al weer een deel)

Stel je voor: een nieuwbouwhuis met drie verdiepingen, een spuitende schilder die net is geweest, heel erg vreselijk verschrikkelijk veel stof, één handveger en ikke. Je krijgt dan: vier blaren, een berg spierpijn, touwhaar, stoflongen EN schone vloeren, waarop volgende week hout en laminaat kan worden gelegd. Wat betreft die stoflongen, ik had natuurlijk een mondkapje voor kunnen doen. Maar in mijn hoofd ontstond de rare gedachte dat het dan was alsof ik in mijn eentje in mijn nieuwe huis bang was om mezelf te besmetten met de Mexicaanse Griep. Plus dat ik het een heel gedoe vond om die mondkapjes te gaan halen.

Greet werd aan het nadenken gezet

In EénVandaag is het de week van Martin Šimek. Hij zegt het volgende wat blijft hangen in mijn hoofd: 'vrijheid is niet alleen te mogen roepen wat je wil, maar ook op een gegeven moment te kiezen om stil te zijn en niets te roepen, omdat er niets te roepen valt'.

Dit zou ik de wereld in willen roepen. Het recht op vrijheid van meningsuiting is een mooi en goed recht, maar niet het enige recht. Vrijheid geeft rechten, maar net zo veel plichten. Naar jezelf en naar elkaar.

Hooligans

Ik word wakker. De nieuwberichten uit de wekkerradio druppelen mijn oor binnen. Er wordt verteld over een rampenoefening in stadion Euroborg in Groningen. Voor een deel moest deze oefening worden afgelast, omdat een aantal mensen hun rol een beetje te serieus namen. Zij moesten zich gedragen als hooligans. Maar in plaats van met de beoogde tennisballen zijn ze met stenen gaan gooien naar de ME. Die laatste woorden creëren een beeld in mijn hoofd, waarvan ik hardop moet grinniken. Dit alles bewijst maar weer eens dat in ieder mens een hooligan schuilt.

Greet en verhuizen (weer een deel)

Waar je zo moe van wordt, is niet van inpakken, schilderen, schoonmaken, naar Maastricht op en neer rijden met heul veul file. Nee, dat is allemaal weg te slapen na een warm badje. Wat werkelijk uitputtend is dat je overal achteraan moet. Natuurlijk hebben wij de planning strak gesteld, maar toch. Ik wil niet 3 x Ziggo moeten bellen met als uiteindelijk resultaat dat ik niets ben opgeschoten. Ik zie er tegen op dat ik nog een keer KPN moet bellen met hun met opzet onbegrijpelijk gemaakte menustructuur, die je standaard bij de verkeerde afdeling doet uitkomen, waardoor je nog een keer moet bellen, want intern doorverbinden kunnen ze niet. Het is een telecombedrijf! En ik wil alleen maar verhuizen.

Vloeren kopen gaat in een zucht, maar dan, tsjonge. Dit is niet goed voor je hart en je nachtrust. Ze moeten nog gelegd worden en dat moet dan via iemand en dan weer via iemand anders en die bellen niet terug. Help! Dus bellen we zelf maar weer eens.

Maar de trap is appeltjes groen. Een Granny Smith kan zich er goed verstoppen. Hebben we zelf gedaan, zonder stress.

Greet en verhuizen (het volgende deel)

Met hoofd en hart en ziel tussen papieren, dingetjes en datjes.

Wat gooi je weg en wat bewaar je, een eeuwigdurend dilemma. Sommige zaken gaan gemakkelijk en andere zaken vragen een diepe overpeinzing.

Ik werp even een blik in de doos met alle foto's. Ik kom ineens een hoop lollige foto's tegen en spreek mezelf toe dat ik weer verder moet.

Uiteindelijk gaat de oude broodtrommel open waarin een groot deel van mijn leven besloten ligt. Er zit ook een stukje leven van Mr. T. in. Andere stukjes van zijn leven liggen verspreid door het huis. Zijn leven ligt in andere dingen dan mijn leven. Mijn leven zit in zelfgeschreven dagboekjes, briefjes en brieven van een veelheid aan personen, geboorte-, trouw- en overlijdenskaarten. Hier en daar vouw ik een brief of een kaart open en lees glimlachend met af en toe en traan wat woorden. Ik zucht de herinneringen weer terug in de verschillende laatjes in mijn hoofd. De broodtrommel gaat weer dicht.

Greet en verhuizen

Verhuizen betekent stress. Maar niet zo erg dat wij niet even op een mistroostige, regenachtige zaterdagmiddag in een uurtje vloeren voor het hele huis kunnen uitzoeken. Niets geen vergelijkend warenonderzoek. Mooi is mooi, dus is het geregeld.

Greet en het glasvezel vervolg

We waren nog niet klaar met de glasvezel, oh nee, nee, nee!

Tijdens onze vakantie hebben ze ons een brief gestuurd met welkom en wachtwoorden en een installatie-instructie-boek en een nieuw telefoonnummer in afwachting van de portering van ons huidige nummer.

De dag erna lag er een brief op de mat van KPN die het verzoek om nummerportering bevestigde. Nadat ik in een moordend tempo tot 100 had geteld, heb ik de telefoon gepakt om de mensen van de glasvezel eens even te vertellen wat ik hier wel niet van vond.

Ik kreeg een alleraardigst meisje aan de telefoon, maar helaas heeft ze echt geen idee waar ze het over heeft. Ik moet zelf maar even een verzoek tot nummerportering bij de KPN indienen, dan werd alles terug gedraaid en oh ja, ze zag dat dit alles op een misverstand berustte. Misverstand? Ik heb mijn annulering van de glasvezel schriftelijk bevestigd gekregen in juni. Wat is daar mis aan te verstanden?

Ik heb heel beslist, maar vriendelijk het meisje verteld dat ik geen enkel initiatief ga nemen om hun fout recht te laten zetten. Ze vertelde me dat er misschien dan wel wat te regelen valt. En vervolgens stond ik voor de derde keer in de wacht.

Het meisje klonk opgelucht toen ze weer terug kwam. Ze konden het waarschijnlijk nog wel regelen, er was nu een mail gestuurd aan KPN. En ja hoor, na twee dagen krijg ik weer een bevestiging van KPN met als onderwerp: geannuleerde annulering. Geen idee wat dat betekent, maar uit de brief begrijp ik dat ik gewoon bij KPN mag blijven. Weer twee dagen later staat er een volkomen onbegrijpelijk bericht op de voicemail van het vriendelijk meisje. Tussen de woorden en regels door snap ik dat het allemaal geregeld is. Gelukkig kunnen we tot op heden nog steeds gewoon bellen.

Nieuwlands toerisme?

Bizar beeld, maar werkelijkheid: een groep Japanners met mondkapjes in Nieuwland, tussen de huizen, met gidsen en digitale camera's. De touringcar staat bij de kerk. Dit beeld roept vreselijk veel vragen op. Tot nu toe onbeantwoord.

Herinnering aan Texel

Ik heb respect voor mensen, en dan met name mama's en papa's, die kinderen opvoeden.

Zo ook vrienden J+A. Zij kwamen een weekend langs op Texel, samen met Frummel, een kleine kabouter van anderhalf jaar. Frummel heeft van nature een zonnig karakter. Hij ligt gerust 's ochtends om 5 uur zingend in zijn bedje, niet huilend, nee, zingend.

Maar ook hij is het niet altijd overal mee eens en als anderhalf jarige reageer je dan primair. We wandelden door de weilanden van Texel en hij zat in zijn buggy vrolijk te wezen. Totdat vier volwassen besloten zijn uitzicht te belemmeren met een gekreukelde plastic kap. Grote onvrede werd luidkeels kenbaar gemaakt. Niet begrijpend dat die volwassenen het bijzonder goed bedoelden omdat er nogal een ernstige regenbui naar beneden viel. Later was hij stil, toen wij druipend onder een druipend bosje stonden en hij droog onder zijn plastic overkapping.

En dan eten, dat is voor Frummel een feest! Voor bijna alles gaat zijn mond open. Dit kind weet ook wat lekker is, want al vroeg in zijn leven weigerde hij de prutpotjes. Gekookte maaltijden in gevarieerde vorm is wat zijn ouders hem voor zetten. Toen we gingen eten in een strandtent werd dan ook met de grootst mogelijke zorg een uitgebalanceerde maaltijd voor hem uitgezocht, om het kindermenu van friet, kipstukjes en appelmoes te vermijden. De keus viel uiteindelijk op vis met roergebakken groente en.......friet. Die friet viel eigenlijk pas op toen het bord arriveerde. De ogen van Frummel werden iets groter bij zo'n enorm bord met zo veel eten. Gelukzalig begon hij aan zijn friet en daarmee was de keus gemaakt. In elk knuistje een frietje het liefst ook nog ondergedompeld in de mayonaise. Om de beurt probeerden wij hem vis of groente aan te smeren, maar dat werd met het schudden van een krachtig 'nee' categorisch geweigerd. Ons heeft de vis en groente overigens heerlijk gesmaakt!

Zo zie je maar, een kinderhand is snel gevuld en dan proberen wij volwassenen er nog van alles bij te proppen.

Greet en de kou

Ik vind kou niet leuk, ik wil geen kou, mijn lijf is niet klaar voor kou.

Maar het is wél koud! Hoe prachtig het weer er ook uit ziet van achter glas, het is gewoon koud. Deze ochtend lag er net als gisterochtend rijp op het gras. Dat betekent dus heel simpel dat het vriest! Ja, al weer een uitroepteken, want had ik al gezegd dat ik kou niet leuk vind?

Ik zit al twee dagen onder een dekentje met een kruik en de verwarming boven de 20 graden op de bank, als ik niet even wat anders doe. Mijn hoofd en lichaam moeten het nog eens worden over hoe we dit gaan aanpakken. Ik heb geen idee, maar ondertussen blijf ik luidkeels hopen dat het hier plotseling nog een ietsiepietsie zomer wordt.

Greet was op Texel

Spreekwoorden en de schapen van Texel

Hoe waar is een spreekwoord nu eigenlijk?
Neem nu het spreekwoord: zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Als ik dit letterlijk neem, dan klopt dat als een bus. We hebben een paar klokken in huis, die tikken als de beste, maar toch geven ze structureel niet de juiste tijd aan. Er is ook een klokje die je moet opwinden voor hij tikt, maar dat opwinden vergeet ik dan weer, dus tikt er niets.

Maar de betekenis is natuurlijk dat het nergens is zoals thuis. Jongens, dáár kun je een behoorlijke uit de kluiten gewassen boom over opzetten (wat eigenlijk ook weer een soort van spreekwoord is). Wat is thuis? Is dat je eigen huis? Is dat gerelateerd aan je omgeving of je spulletjes? Volgens een nederlands koffiemerk is thuis daar waar je hun merk drinkt. Wel een heel ruime omschrijving is mijn persoonlijke mening.

Deze week zagen Mr. T. en ik op Texel een spreekwoord live in uitvoering. Een mooier bewijs van de letterlijkheid van een spreekwoord kun je niet krijgen.
Het had, hoe kan het ook anders op Texel, te maken met schapen: als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Volgens mij heb ik hem ook wel eens gehoord in de versie met een hek, maar dat is natuurlijk volstrekte onzin. Wie heeft er ooit een schaap over een hek zien springen?

Conclusie is dus dat het niet uit maakt waar dat eerste schaap mee begint, over een dam gaan of zogenaamd over een hek springen, maar dat het gaat om die andere schapen. Ze volgen! Zonder überhaupt een beetje na te denken of op te letten.

En dat is nou precies wat we zagen. Wij wandelden langs een weiland met heel veel schapen, in de regen, maar dat doet er niet toe. De schapen stonden nogal verspreid en een tractorgeval was achter ons op de weg een poging aan het doen strobalen te stapelen, wat jammerlijk mislukte. Slechts één schaap had het idee dat het gedoe daar met die strobalen wel eens interessant kon zijn en ging eens een kijkje nemen. In een mum van tijd gingen alle schapenkoppen die kant op en de een na de ander ging in schapengalop eens kijken wat er nu aan de hand was.

Wij aanschouwden dit alles en begrepen de letterlijkheid van het spreekwoord. De betekenis is afgeleid van letterlijkheid. Als er één schaap over de dam is, volgen er meer en dat is een waarheid als een koe.

Het kinderpostzegelverkopertje

Daar stond hij. Een mannetje van 7 of 8 jaar. Blij en zulke vrolijke ogen. Met een groot talent voor verkoop. In minder dan 30 seconden stond ik het formulier in te vullen. We voelden elkaar perfect aan, dit mannetje en ik. Het bord 'te koop' had hij gezien. Hij en ik vroegen ons beide af of de kinderpostzegels wel op tijd zouden zijn. Maar enthousiast en met zichtbare opluchting concludeerde hij dat 4 november ruim op tijd is. Dit alles ging in halve zinnen. Het mannetje en ik begrepen elkaar.

Het ingevulde controleerde hij zorgvuldig. Een kleine aanvulling bleek noodzakelijk. Na een bijzonder dankbare blik en een 'dag mevrouw' huppelde hij het trapje op. Weg was het leuke mannetje. Binnen 5 minuten ging de bel. Daar stond hij weer, innemend, breed lachend en hijgend. Hij was vergeten de gele doorslag van het formulier aan mij te geven. 'Mijn moeder kwam er net op tijd achter.'

Daar rende hij weer weg, nog roepend: 'Als ik de spullen heb, breng ik ze als eerste bij u!'

Ik voelde me bijna uitgelaten na deze vluchtige ontmoeting met dit prachtige kind.

Panda

Dit is onze Taiwanese incontinente lezende panda, die het altijd en overal mee eens is. Met dank aan R & L die hem in hun koffer voor ons meebrachten.

De truc is zon. Zonder zon, geen blij knikkend bolletje.

Hij knikt zó hard, dat hij zichzelf voort kan bewegen al zittend op de pot.

Ik was begonnen de afstand per tijdseenheid te meten, maar kwam er al snel achter dat dit een tijdrovende en dus onmogelijke zaak bleek. Niet in de laatste plaats omdat Mr. T. hem steeds verplaatste nadat ik een tijdsmeting was gestart.

Hij knikt enthousiaster naarmate de zon meer schijnt. Dan moet je dus rekening gaan houden met factoren als hoe lang en hoe intens schijnt de zon en hoe vaak zit de zon achter een wolk? En dat is dan nog niet het enige, de panda heeft een lichte afwijking naar links, maar heel soms is de afwijking naar rechts.

Ik was ooit echt wel goed in wiskunde, maar al deze factoren doen mij duizelen en het plezier van de berekening hoe hard hij nu eigenlijk zichzelf kan voortbewegen is bij lange na niet in evenwicht met de moeite van de uitvoering. Bovendien heb ik wel wat beters te doen! Studeren ofzo, of een verhuizing voorbereiden, of was vouwen, strijken misschien, of een interessante documentaire bekijken op uitzendinggemist of stofzuigen of met de katten spelen of misschien wel in het zonnetje zitten met een boekje en dan met mijn bolletje knikken, maar dan wel met mijn broek aan.

Greet en de mannen van de glasvezel

Het grote probleem van de niet aangelegde glasvezel zou vandaag dan toch eindelijk worden opgelost. Het abonnement behorend bij deze glasvezel, die dus nog niet in ons huis aanwezig was, maar al maanden in ons huis aanwezig had moeten zijn, hebben we inmiddels al weer opgezegd. Wat overigens niet zonder slag of stoot ging, maar goed, dat is een heel ander verhaal.

Ze zouden in de loop van de ochtend komen voor het grote, onoplosbare probleem. Om half 8 gaat de deurbel, waardoor ik wakker schrik. De nevelen van slaap en een overvol snothoofd trekken langzaam op, waardoor het tot mijn hersens doordringt dat dit het mannetje van de glasvezel moet zijn. In mijn beleving is half 8 echt niet in de loop van de ochtend, zoals afgesproken, dus ik draai me met een gerust hart nog eens om.

Om 8 uur ben ik inmiddels zo onrustig van de idee dat deze meneer ieder moment weer kan aanbellen, dat ik maar uit bed ga en de dag in goede orde ga beginnen met douchen en aankleden. Ik heb de voordeur nog niet open gedaan om een kat naar buiten te laten, of de meneer van de glasvezel staat bijzonder blij en opgewekt en uitgeslapen voor de deur.

Ik laat voor de zoveelste keer aan de zoveelste glasvezel meneer zien hoe de kabel erbij ligt in de meterkast, leeg en nutteloos, een omhulsel zonder glasvezel. Hij is verbaasd, want hij wist niet dat dit het probleem was. Ik zucht maar eens.

Een half uurtje later staat het 'blaasteam' voor de deur. Die komen de glasvezel de kabel inblazen. Mooi man, in 5 minuten was het gepiept. Onbegrijpelijk dat dit onmogelijk was in de afgelopen maanden.

Weer een half uurtje later staat er weer een andere meneer van de glasvezel voor de deur. Ze hebben een hoop meneren in dienst. Hij kwam de boel aansluiten. Tsjonge. Dat was met een uurtje voor elkaar. Ik heb nog voorzichtig gevraagd of het wel duidelijk was dat wij geen abonnement meer willen, maar daar wist hij niets van. Hij was alleen van de aansluiting en dat deed hij op elk adres waar hij naar toe werd gestuurd. Good thinking, no thinking.

We hebben dus nu glasvezel. Het ziet er prachtig uit in de meterkast. Dat de volgende bewoners van dit huis er maar veel plezier aan mogen beleven.

Greet en de katten

Ik heb zojuist Redje (verassende naam voor een rode je-weet-wel kater) weer aanschouwd met een aanval van volledige gekke katten ziekte. Ik zit achter (of voor, het is maar hoe u het hebben wilt) het appeltje en ik heb uitzicht door het keukenraam op de voortuin met daarachter het looppad. Ons huis ligt lager dan het zogenaamde maaiveld, dus het looppad is ongeveer op ooghoogte als ik zit.

Af en toe zie ik een rode vlek voorbij schieten. De ene keer van links naar rechts en vervolgens van rechts naar links. Soms neemt hij een snoekduik door de tuin, die ook weer lager ligt. Zijn staart wijst kaarsrecht omhoog. Een teken dat hij het naar zijn zin heeft. Over het algemeen is het altijd snel weer over, deze gekte, en gaat hij weer over tot de orde van de dag: slapen.

Ooit toen hij jonger was, had hij dit gekkenuurtje bijna iedere avond. De andere kat Stimpy, die we toen nog hadden, zuchtte altijd van ergernis over zoveel onbezonnen gedrag. We hebben wel eens advies gevraagd aan de dierenarts, want we begonnen toch ernstig te twijfelen of dit wel gezond was. Het was normaal, maar als we het heel erg vonden, kon hij wel rustgevende pilletjes krijgen. We vonden het niet erg.

Nu kan ik over het algemeen een hoop van het gedrag van katten verklaren. Zo had ik, lang geleden tijdens mijn studententijd, mijn eerste kat Obelix. Dit beest kwam als ieniemienie kleintje bij mij, maar ik had even onderschat dat ik niet de enige bewoner in het huis was. Deze kat kon niet omgaan met de uiteenlopende wijzen van opvoeding. Ik begreep dit wel, want om in je eerste weken door de lucht gegooid te worden om te testen of je op je pootjes landt, is echt heel erg traumatisch. Obelix uitte zijn onvrede door ons en dan vooral mij als pitbull aan te vallen. Hij hing dan als een bolletje om je pols of je enkel geklemd.

Ik heb afstand van hem moeten doen, toen ik naar Italië vertrok.

Ander gedrag is moeilijk te verteren. Stimpy, ooit uitgezocht door Mr. T. voor mij, was mijn kindje. Mijn held, mijn beauty, mijn alles. Maar de liefde is niet zonder slag of stoot ontstaan. In zijn jonge jaren vond hij het geweldig om de manshoge Ficus om te gooien en de bank van achter met zijn nagels te bewerken. Maar een verhuizing heeft hij me nooit vergeven. De liefde bleek zoals bij alle katten, te gaan om de combinatie omgeving en baasje, waarbij voor hem de omgeving dus cruciaal was.

Hem hebben we moeten achterlaten op een boerderij hier ver vandaan.

Nu hebben we dus Redje en Guus. Redje is dik en op zijn gekkenuurtje na, vooral lui, maar een ontzettende lieve knuffel. Guus is klein, eigenwijs, heeft het liefst dat je naast hem zit als hij eet, kan niet drinken zonder al het water uit de bak te spetteren en gaat op een touwtje liggen als hij wil spelen. Hij uit zijn frustraties over het leven door een AH hamster af en toe er flink van langs te geven. Zo erg, dat je medelijden met die hamster krijgt, ook al weet je dat het een stuffed animal is. Redje houdt niet van wassen. Hij likt hier en daar eens over zijn vacht en denk bij zichzelf: mooi rood is niet lelijk. Guus daarentegen wast zijn koeienvelletje alsof zijn leven er van af hangt.

Ik ga die rooie weer even binnenlaten. Hij kijkt me heel verwijtend door het keukenraam aan, waarom ik hem niet al lang heb binnengelaten.

Greet en de Vos

Vorige week moest ik even een wijkgenoot uit de kerk naar fysiotherapie heen en weer rijden. Het is vlak bij, maar voor iemand die even niet kan fietsen en met krukken moet lopen, is het dan een helse afstand. Dus ik reed mijn Vosje keurig voor. Ik stap uit en hoor: 'pling, pling, pling...' Het geluid wat je hoort als je lampen nog branden.

Tuurlijk, denk ik bij mezelf, ik wéét toch dat ik ze net uit heb gedaan! Gaat vanzelf weer over. Dat laatste is je regelrechte struisvogelpolitiek, maar soms werkt het.

Ik ga de tijdelijk minder mobiele wijkgenoot halen en met instappen weer: 'pling, pling, pling...'

We rijden naar het gezondheidscentrum, ik help de wijkgenoot met uitstappen en ga toch eens in mijn autoboekje loeren wat ik nu gemist kan hebben. Doe de deur nog eens een paar keer open en dicht, maar alleen maar: 'pling, pling, pling...'

Ik kom ineens op het briljante idee om toch eens te kijken of misschien mijn lampen niet een heel klein beetje blijven branden, ondanks dat ik ze uit heb gedaan. En ja hoor, ze branden, behoorlijk. Dus nadat ik de wijkgenoot weer veilig thuis heb afgeleverd, rijd ik door naar de garage. Daar aangekomen, jawel, gaan de lampen heel gewoon zoals het hoort, uit.

Ik loop naar de receptie van de werkplaats en leg het probleem uit. Er wordt een werkbon gemaakt en op het moment dat ik die teken, zegt de vriendelijke meneer: 'Het is waarschijnlijk de relais.' Ik zeg: 'Natuurlijk, u hebt er verstand van.'

Ik mag wachten en koffie pakken. Na ongeveer een kwartier is het klaar. Triomfantelijk legt de vriendelijke meneer het relais op de balie: 'Dit was de boosdoener.' Ik denk (misschien een beetje onaardig, maar daarom dacht ik het ook en zei ik het niet): het zal wel, als het maar gefixt is. Vervolgens als ik de rekening bekijk, zegt hij nog ter volledig nutteloze illustratie: 'Ik heb het relais uit een andere nieuwe auto moeten halen, want ik had ze niet meer op voorraad. Vanmiddag krijg ik nieuwe binnen en dan zet ik weer een nieuwe in de nieuwe auto. Dan hoeft u niet terug te komen.' Dus.....

Greet en Coldplay

The day after after.

Het was overweldigend! Aan perfectie grenzend. Gele ballonnen over het publiek, mooie nummers, lichtshow, vliegende vlinders in alle kleuren, een gratis live CD, improvisatie midden in het publiek en ook Michael Jackson in de vorm van een uitvoering van Billy Jean kwam voorbij. En dit omschrijft het lang niet allemaal.

Nadat ik mij er overheen had gezet dat mensen in mijn persoonlijke ruimte staan en er ook continue doorheen wandelen, heb ik alle zintuigen open gezet en het over me heen laten komen.

Wat geweldig! De 60 euries meer dan waard.

'wetenschappelijk onderzoek'

Zaterdagochtend zat ik om 6.30 uur in een diepe overpeinzing met een kopje thee beneden op de bank. Erg vroeg, ja. Vrijdag hebben we de liefde gevierd op een geweldige bruiloft. Het probleem is dat mijn lichaam geen overeenstemming kan brengen tussen een veelvoud van twee eenheden alcohol en slaap. Ik was dus vooral waakzaam.

De overpeinzing begon in een kort moment van slaap. Ik droomde (of was het werkelijkheid?) dat een spin door mijn gezichtsveld wandelde. Nu ben ik, zacht uitgedrukt, niet zo gek op spinnen, maar in die droom reageerde ik niet. Veel vrouwen reageren over het algemeen behoorlijk hysterisch op de aanwezigheid van een spin, waarbij ik mijzelf maar een beetje in het midden laat.

De overpeinzing ging verder, omdat ik mij herinnerde dat ik eerder in de week dit bericht las. Er is een onderzoek gedaan bij baby's van 11 maanden met plaatjes van spinnen, angstige gezichten, blije gezichten en bloemen. Volgens de onderzoekers leggen de meisjes een associatie tussen het angstige gezicht en de spin. Jongetjes doen dit blijkbaar niet. Het experiment suggereert dat de angst voor spinnen in de vrouwelijke hersenen is geworteld.

Hier wordt door de onderzoekers dan ook nog een evolutionaire theorie aan gekoppeld. Vrouwen kunnen voor minder nageslacht zorgen dan mannen. Dus het was voor de vrouwen belangrijk dat ze hun nageslacht tegen gevaarlijke dieren beschermden, waaronder eventueel spinnen.

Het een en ander vind ik een beetje houtje touwtje knoopje in elkaar geknutseld.

Als eerste is het onderzoek gedaan met maar 10 meisjes en 10 jongens.

Ten tweede is de conclusie dat meisjes de spin associëren met een angstig gezicht alleen gebaseerd op het feit dat ze significant langer naar de combinatie spin en een blij gezicht keken dan naar de combinatie spin en angstig gezicht. Dit zou betekenen dat ze verbaasd zijn over de koppeling spin en blij. Jongetjes kijken naar beide combinaties even lang.

Ten derde is toen de evolutietheorie nog even uit de kast gehaald en er aan vast geplakt.

Als je het onderzoek snel leest, klinkt het allemaal heel logisch, maar goed, ik ben geen snelle lezer. De vraagtekens die het onderzoek bij mij oproepen, blijven ergens in mijn hersencellen haken, waardoor de logica ineens een stuk minder samenhangend is. Daarbij kan ik de vraag hoe gevaarlijk muizen in de evolutionaire geschiedenis nu eigenlijk geweest zijn, niet uit mijn hoofd zetten.

Greet en onzinmail

Vandaag kreeg ik hem weer. Ik geloof dat ik hem nu al een keer of 4 in mijn inbox gekregen heb: 'de mail waarmee je geld kunt verdienen'. De strekking is dat als je gebruik maakt van Windows, je geld ontvangt voor iedereen die die mail ook weer doorstuurt en dat tot de 3e doorstuurder toe. De onderste mails zijn altijd allemaal hetzelfde. Altijd dezelfde personen hebben geld ontvangen van Microsoft en het opvallende is dat daar nooit mensen met succesverhalen bij komen. Wat wel gebeurt, is dat een groot aantal mensen deze mail hoplakee zo aan hun complete adresboek door mailen. Je weet namelijk maar nooit. Kom op mensen!!

De mens is blijkbaar zo ongelofelijk naïef als het gaat om geld. Honderden mailadressen liggen ineens voor het oprapen voor diegene op het wilde wijde web met minder goede bedoelingen. Mocht je dan toch de overtuiging hebben dat het geld met dit soort onzin gaat binnenstromen, laat mij er dan buiten of zet me dan in een blind copy. Ik heb niet eens Windows, ik heb een Appeltje!

Nee, Microsoft hoeft al die mailadressen niet te zien. Ze hebben er namelijk geen bal aan. Hoe gaat het geld naar je toekomen, zonder dat Microsoft een rekeningnummer van je heeft? Heeft iemand daar al eens aan gedacht? Ik denk het niet. Precies. I rest my case.

Weetje

Van bij iemand achterop zitten, die half Amsterdam op de fiets door crosst - waarvoor overigens mijn grote bewondering, want Amsterdam heeft héél véél bruggen - waarbij je je benen in een strakke hoek moet houden, ter voorkoming van een landing op je achterhoofd, aangezien de bestuurder van de fiets nogal strak langs paaltjes, auto's, bomen en overige obstakels stuurt en er ook nog full speed en passant een stadse mountainbikeroute wordt genomen, krijg je veel meer spierpijn dan een uurtje het snot voor je ogen spinnen. 't Is maar even dat u het weet.

Greet in Paradiso

Macy Gray was ge.wel.dig.

Wat een feest, wat een stem, wat een sfeer, wat een band!

Maar Greetje kijkt natuurlijk ook altijd even het publiek in.

Gewoon even goed om mij heen kijken wat voor soort types er zijn.

Twee mensen zijn mij buitengewoon opgevallen, omdat ze elkaars tegenpolen wel leken te zijn. Vóór mij, iets links stond een lange man. Zijn handen waren diep verstopt in zijn zakken. Bewegingloos. Toen er vanaf het podium gevraagd werd van links naar rechts mee te deinen, zag je de hele zaal enthousiast volgen. Hij ook, voorzichtig, van links naar rechts, zonder zijn voeten te verzetten, zijn gewicht verplaatsend van de linker voet naar de rechter, zodat er een centimeter beweging in zijn lange lijf zat. Handen nog steeds diep weg gestopt. Op een gegeven moment hield hij een telefoon hoog in de lucht voor wat foto's. En dat was het. Zelfs bij het nummer 'Oblivion' wat toch echt het hoogtepunt was, totaal geen enkele expressie van zijn kant. Dit is nu wat je noemt een stille genieter. Tenminste, ik ga er van uit dat hij genoten heeft.

Ergens midden voorin de zaal stond zijn tegenpool. Ook een man, ook van behoorlijke lengte, dus dat hadden ze dan gemeen. Deze man, werd bij elke eerst toon van een nummer zo enthousiast, dat hij met beide handen omhoog de lucht in sprong. Bij elke actie op het podium, en dat was nogal wat, herhaalde dit zich. Zijn handen waren bijna voortdurend uitgestrekt naar voren of omhoog. Ik hoef denk ik niet meer uit te leggen wat ongeveer zijn reactie was toen de band in het begin op kwam, halverwege na een korte break nog een keer en bij het slotnummer. Hij ging volledig uit zijn panty. Hij viel echt een beetje in de categorie 'overreacting'. Maar bij hem hoef je je niet af te vragen of hij een mooie avond heeft gehad.

En ik? Ik bevond me daar waar het overige publiek zich ook bevond, ergens tussen deze twee mannen in, denk ik. Maar misschien heeft een andere observator mij wel weer in het vizier gehad, om wat voor reden dan ook.

Greet en de maandagochtend

Je hebt van die dagen.....

De wekker gaat, want ik wil 'van alles' doen.

Ik ben dan wel bewust werkloos, maar dat betekent niet dat ik niets doe.

'Van alles' is dus vandaag de bedoeling.

Maar het lijf wil niet en de geest al helemáál niet.

Mijn bed uit gaan, lijkt alsof ik de K2 moet beklimmen zonder zuurstof in een flessie.

Onmogelijk dus, voor mij.

Een groot deel van de inhoud van mijn hersenpan geeft signalen dat ik me gewoon nog één keertje moet omdraaien.

Zucht.

Wat een gevecht.

En dat alleen om mijn bedje uit te komen.

Het weekend was zo prettig.

De week is weer begonnen.

Mr. T. heeft zich weer terug getrokken naar het uiterste zuiden.

Zucht.

Het feit dat ik dit geschreven heb, bewijst toch min of meer dat het me gelukt is!

Nee, ik ga niet met het Appeltje naar bed.

Ja, ik ben echt mijn bed uit, met kleren om het lijf.

Nu nog wat gaan doen, 'van alles'.

En als ik dan wat gedaan heb, ga ik naar Amsterdam, Macy Gray, Paradiso, met dank aan A & J.

Greet en de studie

Goed geslapen, maar lichtelijk high van de verfdampen, donkere wolken waar af en toe een rommeltje en een drupje regen uitkomt, koffie, snurkende katten, goede moed en het studieboek 'Beginselen van de democratische rechtsstaat': prima ingrediënten voor een dagje studeren.

Greet in de parkeergarage

De foto laat het resultaat zien van mijn ernstige aanvaring met een enorme pas geverfde fel blauwe betonnen paal, in een parkeergarage. Hoe dat zo? Tja....

Afgesproken in Utrecht met vriendin A. Aangezien het KNMI de hele dag al alarmerende berichten de wereld in stuurde en de NS afgelopen week ook niet de beste performance heeft geleverd, besloot ik met de Vos er op te trekken. Terwijl ik Utrecht in rijd, belt vriendin A., om blij te vertellen dat zij al op de afgesproken plek is. Ondertussen roept de TomTom allerlei aanwijzingen, want ik vertrouw natuurlijk niet op mijn eigen ervaring om in parkeergarage Paardenveld te komen.

Enigszins gehaast vervolg ik mijn weg, want ik wil nu ook zo snel mogelijk op de plek van bestemming zijn; ik wil vriendin A. niet tot in de eeuwigheid laten wachten. Maar natuurlijk zijn alle stoplichten tegen mij. Alles rood. Uiteindelijk ben ik bij de parkeergarage en niets vermoedend over mijn komend lot, stuur ik naar binnen. Ik zie al snel een uitstekende plek, genoeg ruimte links en rechts. Ik steek de auto zo, hop, achteruit het plekje in. Helemaal goed. Nu had ik gewoon de handrem aan moeten trekken, lichtjes uit, raampje dicht, motor uit, spullen opruimen en naar buiten. Maar nee, pietje precies als ik ben, wil ik nog ietsje naar links, dan sta ik zo lekker in het midden. Rij nog een keer naar voren, stuur wat bij en er komt een auto aangereden. Dus heel gehaast naar achteren.....contact met de blauwe pilaar.

Vind mijn Vos niet leuk dus, en ik ook niet. Beschadigd!

Maar hiep hiep hoera voor de all risk verzekering en een nog groter applaus voor de no=claim garantie. Want nu zijn de 11 opgebouwde schadevrije jaren niet down the drain. En de meneer van het schadebedrijf heeft beloofd het volgende week allemaal netjes voor me te fixen.

De rups

Deze rups zat afgelopen zondag bij ons in de voortuin. Toen ik dit monsterlijke ding zag, dacht ik direct aan een een of andere gemuteerde versie van wat ooit een ieniemienie rupsje was. Doemscenario's kwamen onmiddellijk in mij op. De scenario's kwamen eigenlijk allemaal neer op een inmens schuldgevoel dat we met zijn allen de wereld toch behoorlijk de vernieling in helpen. Wat staat ons nog meer te wachten als een ieniemienie rupsje er nu al uitziet als een beest ter grootte van een vinger?? En wat te denken van de eikenprocessierups? Als je daarover de berichten bekijkt, dan geloof je in the revenge of the eikenprocessierups. De rupsen rukken op! Dus alle reden om aan te nemen dat ik dit uiterst serieus moest nemen.

Als eerste roep ik dan ook maar eens luid en duidelijk naar boven richting Mr. T of hij misschien zo snel mogelijk even kan komen kijken. Ik kon een lichte paniek in mijn stem niet onderdrukken. Dus Mr. T stuitert met gezwinde spoed de trappen af. Vervolgens reageert hij volledig verwacht uiterst laconiek en nuchter: dit moeten we googelen.

Heel snel was de conclusie dat dit een gewoon bestaande rups is. Het heeft zelfs een naam en er zijn nog veel meer van die joekels!! Maar het is dus de rups van de pijlstaartvlinder en dan specifiek die van de Deilephila Porcellus, of te wel de Klein Avondrood.